Από τη στιγμή που η Rebecca εγκατέλειψε το πατρικό της σπίτι, πίστεψε πως είχε αφήσει τους παιδικούς της φόβους πίσω.
Καθώς μεγάλωνε δεν ήταν ποτέ σίγουρη για το τι ήταν αληθινό και το τι όχι, από τι στιγμή ειδικά που τα φώτα έσβηναν.
Όταν ο μικρός της αδελφός Martin έρχεται αντιμέτωπος με τα ίδια τρομακτικά γεγονότα που σημάδεψαν κι αυτή, αντιλαμβάνεται πως η φιγούρα που την είχε στοιχειώσει μικρή και που έχει ένα μυστήριο δέσιμο με τη μητέρα τους, επέστρεψε για τα καλά.
Μια μικρή έκπληξη για τη νέα σοδειά ταινιών τρόμου, το Lights Out εξερευνά τον αρχέγονο φόβο του σκοταδιού και το πως αυτός επηρεάζει τους δεσμούς μιας οικογένειας, αλλά και της ψυχικής υγείας των μελών της.
Το κόλπο που χρησιμοποιεί ο πρωτοεμφανιζόμενος Σουηδός σκηνοθέτης David Sandberg είναι εξωφρενικά απλό, αλλά ταυτόχρονα και πρωτότυπο, για να επαληθεύσει τον άγραφο κανόνα που συχνά κάνει τις πιο απλές ιδέες να είναι και οι καλύτερες.
Βασισμένος σε μια δική του τρίλεπτη ταινία μικρού μήκους (μπορείτε να τη δείτε εδώ), την οποία είχε ανεβάσει πριν τρία χρόνια στο διαδίκτυο κερδίζοντας τα βλέμματα εκατομμυρίων σε όλο τον κόσμο -μεταξύ των οποίων και του κυρίου εκφραστή του σημερινού θρίλερ τρόμου James Wan- o Sandberg φέρνει μπροστά μας αυτό που λίγο-πολύ όλοι έχουμε βιώσει στην παιδική μας ηλικία και όχι μόνο: τον τρόμο για το σκοτάδι.
Γιατί το απλούστατο τρικ του φιλμ είναι ακριβώς αυτό.
Μια δαιμονική φιγούρα που είναι ορατή μόνο όταν τα φώτα είναι σβηστά θέτοντας σε κίνδυνο όποιον βρίσκεται δίπλα της, ενώ από τη στιγμή που αυτά ανάψουν, ο κίνδυνος εκλείπει και φτου κι από την αρχή.
Φυσικά για να μπορέσει μια τρίλεπτη ταινία να μεταμορφωθεί σε μια ολοκληρωμένη 80λεπτη στη συγκεκριμένη περίπτωση αφήγηση, έχουν γίνει οι απαραίτητες αλλαγές και προσθήκες δια χειρός του Eric Heisserer, ο οποίος παρεμπιπτόντως έχει γράψει το σενάριο του πολυαναμενόμενου Arrival του Denis Villeneuve που προβλήθηκε στο φεστιβάλ της Βενετίας και άφησε άριστες εντυπώσεις.
Η Rebecca λοιπόν (Teresa Palmer, Point Break), που κάποιον καλό λόγο είχε να φύγει από το σπίτι της ασταθούς ψυχολογικά μητέρας της Sophie (Maria Bello, The 5th Wave), όταν ο πατέρας της παράτησε και τις δυο τους, αναγκάζεται να επιστρέψει με μισή καρδιά σε αυτό, όταν δέχεται έκκληση για βοήθεια από τον μικρό ετεροθαλή αδελφό της Marin (Gabriel Bateman, Annabelle), ο οποίος της περιγράφει μια σειρά τρομακτικών γεγονότων που λαμβάνουν χώρα σε αυτό.
Αυτά που τις λέει ο αδελφός της και που έχουν επίκεντρο την κλονισμένη ψυχικά μάνα τους, μπορεί να έκαναν κάποιον άλλον να σκεφτόταν να στείλει τον μικρούλη Martin να δοκιμάσει κανά ζουρλομανδύα, όχι όμως τη Rebecca στην οποία ξυπνάνε μνήμες από το πρόσφατο παρελθόν.
H Diana η φίλη της μητέρας τους από τα παλιά, έχει επιστρέψει κι έχει την κακιά συνήθεια να εμφανίζεται τρομακτική και επικίνδυνη μόνο στο απόλυτο σκοτάδι, αφού όταν το φως λούζει τα δωμάτια είναι εντελώς άκακη.
Ο Sandberg πετυχαίνει θαύματα με τον φωτισμό του... σκοταδιού, αφού η Diana δεν φωτίζεται με τον τυπικό τρόπο του λευκού φωτός που γίνεται συνήθως σε ταινίες με φαντάσματα, αλλά επιλέγει να την εμφανίζει σαν σιλουέτα, σαν μια σκιά που παραμονεύει στο σκοτάδι, έτσι ώστε να μην είσαι σίγουρος πως αυτό που είδες είναι πραγματικά εκεί, ή είναι απλά ένα παιχνίδι του μυαλού.
Μέχρις όμως να αναβοσβήσεις τα φώτα δυο-τρεις φορές για να βεβαιωθείς για αυτό που μάλλον είδες, θα είναι πλέον πολύ αργά γιατί η Diana δεν δείχνει διατεθειμένη να κάτσει να πιάσει κουβέντα μαζί σου.
Όσο όμως η υπόθεση διαδραματίζεται στο σκοτάδι η ταινία θριαμβεύει, υπό το άπλετο φως φανερώνει αδυναμίες που είναι αδύνατον να κρυφτούν.
Μπορεί με κάθε αναβόσβημα του διακόπτη η τρομακτική φιγούρα της Diana να έρχεται όλο και πιο κοντά σου σκορπώντας ανατριχίλες, όταν όμως ο διακόπτης μένει κολλημένος στο on, τότε γινόμαστε μάρτυρες των τυπικά μετριότατων ερμηνειών [και στην περίπτωση του Alexander DePersia (με μικρή παρουσία στο Gotham) που υποδύεται τον γκόμενο της Rebecca της αφόρητης αταλαντοσύνης] κι ενός υπερ επεξηγηματικού σεναρίου, που παρόλα αυτά αν αρχίσεις να το ψειρίζεις δεν νομίζω πως θα σε οδηγήσει πουθενά.
Βέβαια η Maria Bello είναι εξαιρετική ηθοποιός (και λίγο αδικημένη γενικά κατά τη γνώμη μου, θα μπορούσε να είχε κάνει καλύτερη καριέρα) και δεν έχει κανένα απολύτως πρόβλημα να φέρει εις πέρας τον ρόλο της διαταραγμένης αλλά στοργικής μάνας που συνομιλεί με το υποσυνείδητό της.
Η σκηνή που συναντά για πρώτη φορά την κόρη της μετά από καιρό, είναι άψογη ως προς στην περιγραφή της σχέσης μητέρας-κόρης που στη διαδρομή εκτροχιάστηκε.
Ναι μπορεί να μοιάζει με προβλέψιμο θρίλερ τρόμου το Lights Out, με την οικογένεια και το σπίτι στο επίκεντρο, χαρίζει όμως αρκετές στιγμές αναπήδησης από την καρέκλα, είναι σφιχτοδεμένο αφού η καθαρή του διάρκεια δεν ξεπερνά τα 75 λεπτά, έχει απρόβλεπτο φινάλε και προσφέρει χαραμάδα ελπίδας στο ευρισκόμενο σε τέλμα επανάληψης είδος.
Στους κινηματογράφους από 29 Σεπτεμβρίου.
Νίκος Παλάτος.
