H επιστροφή του Tim Burton στη μεγάλη οθόνη είναι μια ανάσα φρέσκου αέρα σε σχέση με τα τελευταία project με τα οποία ανακατεύτηκε ή σκηνοθέτησε (Alice Through the Looking Glass και Dark Shadows για παράδειγμα), αλλά δυστυχώς δεν ξεφεύγει από το να είναι μια ακόμα χλιαρή ταινία για τα κυβικά του.
Η ταινία που βασίζεται στο ομώνυμο παιδικό best seller του Ransom Riggs και που μοιάζει να είναι κάτι σαν το Χ-Men στο πιο παραμυθένιο, μένει αναποφάσιστη ποιον δρόμο θα ακολουθήσει: αυτόν της παιδικής φανταστικής περιπέτειας ή της σκοτεινής ιστορίας στην οποία ειδικεύεται ο Burton.
Επιλέγει δυστυχώς περισσότερο τον πρώτο δρόμο στα χνάρια μιας αλά Σπίλμπεργκ προσέγγισης (χωρίς βέβαια αυτό να είναι κακό από μόνο του).
Και λέω δυστυχώς γιατί το αποτέλεσμα δεν τον δικαιώνει σε γενικές γραμμές, ενώ το τραβάει αδικαιολόγητα σε μάκρος μιας και μέχρι να φτάσουμε στην τελική ευθεία, έχουν μεσολαβήσει ενενήντα σχεδόν λεπτά που εύκολα σήκωναν εισοκάλεπτο (και βάλε ίσως) ψαλίδι στο μοντάζ.
Όταν όμως μπαίνει στο τελευταίο ημίωρο και αλλάζει ρότα, πηγαίνοντας σε δρόμους πιο γνώριμα σκοτεινούς για αυτόν, το φιλμ γίνεται φαντασμαγορικά εκπληκτικό, κάτι που σε κάνει να στεναχωριέσαι που αφενός δεν ήταν έτσι από την αρχή, αφετέρου αντιλαμβάνεσαι την χαμένη ευκαιρία του Βurton για ένα θριαμβευτικό comeback.
Ο Jake Portman (Asa Butterfield, Ender's Game) είναι ένα έφηβος που ζει στη Φλόριντα, ο καλύτερος φίλος του οποίου είναι ο παππούς του Abe (Terence Stamp, Big Eyes).
Όταν λαμβάνει μια επείγουσα κλήση από αυτόν, ο Jake πηγαίνει στο σπίτι του για να τον βρει ετοιμοθάνατο και χωρίς μάτια, να του λέει να ακολουθήσει τους χάρτες για να ανακαλύψει την αλήθεια, κάτι που είναι αναφορά στις περίεργες ιστορίες που του διηγούνταν όταν αυτός ήταν μικρός για το παράξενο σπίτι με τα ασυνήθιστα παιδιά.
Όλοι στην οικογένεια του Jake θεωρούν τα λόγια του παππού Abe, ως τις κουβέντες ενός ανθρώπου που δεν στέκει και πολύ καλά στα λογικά του, αυτός όμως θα τον πιστέψει και θα φτάσει μέχρι την Ουαλία όπου θα συναντήσει την Miss Peregrine (Eva Green, Sin City: A Dame To Kill For) και το ειδικό της ορφανοτροφείο, όπου και θα βρεθεί ανάμεσα σε αόρατα αγόρια και ιπτάμενα κορίτσια, προτού βρεθεί μπλεγμένος σε μια τυπική μάχη κακού ενάντια στο καλό.
Τύπος ονόματι Barron (Samuel Jackson, The Legend of Tarzan) απειλεί της Miss Peregrine και τα παιδιά της, αλλά ο Jake και οι υπόλοιποι θα καταλάβουν πως ενωμένοι κερδίζουν.
Υπάρχει υλικό για να γίνει μια γοτθική περιπέτεια φαντασίας, αλλά το σενάριο της Jane Goldman αστοχεί.
Η σχέση του Jake με τον πατέρα του Franklin [o Chris O’ Dowd (The Program) που καταβάλει προσπάθεια να μιλήσει με αμερικάνικη accent] περιγράφεται με άνοστα τυπικό τρόπο, ενώ όταν τάχιστα μεταφερόμαστε στον μέρος που η Miss Peregrine και το σπίτι της έχουν παγιδευτεί σε μια ατέλειωτη επανάληψη της ίδιας μέρας (κάτι σαν της Μέρας της Μαρμότας) μέσω βαρετών οικογενειακών διαφωνιών, τότε βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια καθόλου δελεαστική επανάληψη του ίδιου πράγματος.
Ο Burton «ξεχνάει» να μας συστήσει τα ασυνήθιστα παιδιά με τις παράξενες δυνάμεις που κατοικούν στο ορφανοτροφείο και όταν το κάνει για κάποια αυτά περιορίζεται στις ασυνήθιστες τους ιδιότητες.
Μόνο η Ella Purnell (Maleficent) στο ρόλο της Emma που μπορεί να ελέγχει κατά κάποιο τρόπο την ατμόσφαιρα, αποκτά πραγματική υπόσταση, με τους υπόλοιπους να παραμένουν σχεδόν μουγκοί για τη μεγαλύτερη διάρκεια.
Όχι πως τα παιδιά δεν έχουν την πλάκα τους, αυτή όμως εξαφανίζεται όταν δεν κάνουν χρήση των μαγικών τους ικανοτήτων.
Όλα αυτά όμως τα μέτρια στην καλύτερη, αλλάζουν όταν το φιλμ μεταφέρει τη δράση του από το 1943 στο σήμερα.
Τα παιδιά της Miss Peregrine δοκιμάζουν τις δυνάμεις τους απέναντι στον κακό κύριο Barron – ο οποίος κάνει επιτέλους την εμφάνιση του στο τελευταίο ημίωρο, κάτι που μόνο έξυπνο δεν το λες για δίωρη γεμάτη ταινία - και ο Burton δείχνει επιτέλους δείγματα ενός μαγευτικού οράματος, που τόσο έλειπαν από όλα όσα είχαν διαδραματιστεί ως τότε.
Οι σκοτεινοί κακοί παίρνουν τον χρόνο τους (έστω και για λίγο) και ο Burton έχει την ευκαιρία να βγάλει μερικούς... σκελετούς από το καπέλο του στην τελική σεκάνς που διαδραματίζεται στην προβλήτα του Μπλάκπουλ.
Ο τόνος της μουσικής αλλάζει και ακούμε ήχους του σήμερα (με την είδηση να είναι πως ο Burton δεν συνεργάζεται με τον μόνιμο συνεργάτη του Danny Elfman), ενώ ο Samuel Jackson επιδεικνύει τη μοναδική του ικανότητα στο να προσφέρει απολαυστικά cool μονολόγους και ατάκες, ενώ γύρω του γίνεται ο κακός του χαμός.
Για το ταλέντο των συντελεστών του, αυτή η μίξη Χάρι Πότερ/X-Men που λέγεται Miss Peregrine ‘s Home for Peculiar Children είναι μετριότατη.
Οι χαρακτήρες δεν αναπτύσσονται ποτέ πέραν της αρχικής τους εμφάνισης, αφού οι Burton και Goldman πιστεύουν εσφαλμένα πως θα μας αποσπάσουν την προσοχή με τα μαγικά των πιτσιρικάδων.
Θα μπορούσε να είναι μια διαφορετική ιστορία ενηλικίωσης για τους ασυνήθιστους αυτού του κόσμου, αλλά το μόνο που καταφέρνει είναι να μας προσφέρει μια μικρή περιπέτεια σε ένα λούνα παρκ του Μπλάκπουλ.
Ευτυχώς αυτό το τελευταίο το κάνει άψογα.
Στους κινηματογράφους από 29 Σεπτεμβρίου.
Νίκος Παλάτος.
1.jpg)
