Ένα λουκάνικο ηγείται ομάδας τροφίμων σούπερ μάρκετ, τα οποία προσπαθούν να ανακαλύψουν την αλήθεια σχετικά με την ύπαρξή τους, καθώς και του τι τους συμβαίνει από τη στιγμή που επιλέγονται να διαβούν τις πύλες τους καταστήματος και να βγουν μέσω του καλαθιού της νοικοκυράς στον έξω κόσμο.
Ιδού λοιπόν η πρώτη στα χρονικά ακατάλληλη ταινία animation, που εδώ που τα λέμε με την ταχύτητα που κινούνται τα πράγματα τα τελευταία χρόνια, άργησε κιόλας.
Ο εκ των βασικών παραγόντων της ανανέωσης της αμερικάνικης κωμωδίας από τα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας και μετά Seth Rogen, συνεργάζεται στο σενάριο με τον σχεδόν μόνιμο συνεργάτη του Evan Goldberg αλλά και με τον κολλητό του φίλο Jonah Hill.
Οι τρεις τους φτιάχνουν μια ιστορία σκοπός της οποίας είναι αφενός να κανιβαλίσουν τον καθωσπρεπισμό των animation films που κυριαρχούν στo box office βγαίνοντας κατά δεκάδες πλέον κάθε σεζόν, αφετέρου να σατιρίσουν σχεδόν τα πάντα, από τον άκρατο αμερικάνικο καταναλωτισμό και τη θρησκεία μέχρι το αιώνιο μεσανατολικό πρόβλημα, παραδίδοντας μια τρελή κωμωδία για ενήλικες.
Για να πετύχουν το πρώτο φωνάζουν τον Alan Menken, βασικό συνθέτη όλων των υπερεπιτυχημένων ταινιών της Disney της δεκαετίας του '90, ο οποίος γράφει τον σε στυλ μιούζικαλ ύμνο που ανοίγει το φιλμ και στον οποίο τα εκστασιασμένα τρόφιμα των ραφιών του σούπερ μάρκετ παρακαλάνε τους θεούς (έτσι αποκαλούν τους ανθρώπους) να τα επιλέξουν, οδηγώντας τα στη γη της επαγγελίας που βρίσκεται έξω από τις πόρτες του καταστήματος.
Για το δεύτερο κατεβάζουν μερικές έξυπνες ιδέες, τις διανθίζουν με ακατάσχετα αλλά και ακομπλεξάριστα μπινελίκια συνοδεία άπειρων σεξουαλικών υπονοούμενων και θρησκευτικής καφρίας και είναι έτοιμοι για να οργανώσουν ένα διασκεδαστικότατο πάρτυ με λουκάνικα.
Δυστυχώς όμως σε κανέναν από τους τομείς στους οποίους στοχεύουν δεν σκίζουν.
Η αποδόμηση των animation περνάει και δεν ακουμπάει, αφού το εναρκτήριο λάκτισμα του πάρτι μοιάζει τελικά να είναι inside joke που λίγοι θα πιάσουν το νόημά του μιας και δεν υπάρχει καμιά συνέχεια επί τούτου, ενώ ως προς τα της σάτιρας και της τρελής κωμωδίας τα πηγαίνουν μεν καλύτερα, αλλά η συνταγή τους χωλαίνει χαρακτηριστικά.
Πέφτουν μάλιστα στην παγίδα που οι ίδιοι έφτιαξαν, αφού οι καλές τους ιδέες που πράγματι βγάζουν γέλιο, χάνονται στο ευρισκόμενο σε πρώτο πλάνο στερεοτυπικό τους χιούμορ που αναμασά καταστάσεις που ήδη ξέρουμε, χωρίς να καταφέρνει να προσφέρει το κάτι παραπάνω ή έστω να κάνει το λουκάνικο κάπως πιο πικάντικο μιας και απ΄ότι φαίνεται η μουστάρδα σώθηκε από νωρίς.
Και μιας και κατά διαβολικής σύμπτωσης ανέφερα τη λέξη μουστάρδα, να πω πως μια τέτοια (γκουρμεδιάρα, με γεύση μελιού παρακαλώ), η οποία γεύτηκε για λίγο τον «παράδεισο» του φωτεινού έξω κόσμου πριν επιστραφεί στο ράφι της λόγω λάθους επιλογής από τον σωτήρα της θεό, είναι η αιτία για την έναρξη του λουκανικοπάρτυ.
Ο Φρανκ το λουκάνικο [με τη φωνή του Seth Rogen για όσους προτιμήσουν την original έκδοση με υποτίτλους και όχι τη μεταγλώττισμένη] που έχει όνειρο ζωής να γεμίσει την Μπρέντα το λαχταριστό ψωμάκι (Kirsten Wiig) εάν με εννοείτε, λαμβάνει πολύ σοβαρά υπόψη του τις προειδοποιήσεις της μουστάρδας (Danny McBride) για το τι πραγματικά συμβαίνει στο Μεγάλο Φωτεινό όπως αποκαλούν τον κόσμο που ανοίγει μακριά από τις πόρτες του σούπερ μάρκετ.
Τον συμβουλεύει για του λόγου το αληθές να βρει τον Firewater (Bill Hader), το σοφό ινδιάνικο μπουκάλι αλκοόλ που έχει μια ιδιαίτερη αδυναμία στο κάπνισμα (όχι απαραιτήτως τσιγάρου), ο οποίος θα του επιβεβαιώσει πως το Μεγάλο Φωτεινό όχι δεν μόνο είναι ο παράδεισος αλλά αντιθέτως είναι ο βέβαιος θάνατος.
Προσπαθώντας έτσι να βρει τις αποδείξεις για του λόγου το αληθές, ο Φρανκ θα αρχίσει μια περιπλάνηση στους διαδρόμους του σούπερ μάρκετ, στην οποία εκτός της λαχταριστής Μπρέντα θα έχει για παρέα τον Σάμι Μπάγκελ Τζούνιορ (σωστά καταλάβετε αν καταλάβατε, πρόκειται περί μπάγκελ) καθώς και τον Καρίμ Αμπντούλ Λαβάς (στο ίδιο μήκος κύματος, ασφαλώς και πρόκειται περί λαβάς), οι οποίοι θα ανακαλύψουν πως οι παγίδες που κρύβονται στους φαινομενικά άκακους διαδρόμους είναι πολλές, πόσο μάλλον όταν έχεις ένα κακιασμένο Κλύσμα (Nick Kroll) να σε κυνηγάει για να σε εκδικηθεί επειδή... του έσπασες τη μύτη.
Το Πάρτι με τα Λουκάνικα είναι στα καλύτερά του όταν γίνεται ασεβές ή όταν ακόμα περισσότερο σερβίρεται με γαρνιτούρα ένα ρολό από κιμά (για να μην αποκαλύψω κάτι παραπάνω για μια εξωφρενικά αστεία σεκάνς της ταινίας).
Ή ακόμα όταν μια απλή πατάτα περνάει με τέλεια κλιμάκωση σε στυλ θρίλερ αλά Hostel, από την απόλυτη ευτυχία του προσδοκούμενου παραδείσου στην κόλαση του θανάτου από τα χέρια μάλιστα του «θεού» του ίδιου που την διάλεξε από το ράφι.
Όταν όμως αραδιάζει πομπώδεις αμπελοφιλοσοφίες που προσπαθεί να τις συνδυάσει με το απαραίτητο action κομμάτι της, τα λουκάνικα γλιστράνε από τη σχάρα και πέφτουν μέσα στα κάρβουνα με αποτέλεσμα να μην τρώγονται και με τόση ευκολία.
Το αστείο της μίμησης της φωνής του Woody Allen από τον Edward Norton από την άλλη, ο οποίος υποδύεται τον καθαρόαιμο Εβραίο Σάμι Μπάγκελ, αρχικά ξαφνιάζει ευχάριστα, εξαντλείται όμως άμα της επαναλήψεως και της συνήθειας.
Το ίδιο και άφιξη της επιστημονικής αλά Στήβεν Χώκινγκ τσίχλας (Scott Underwood), που ενώ είναι απίθανη ως σύλληψη έρχεται πολύ λίγο και πολύ αργά.
Χώρια που η κόντρα Ισραηλινών-Αράβων όπως αυτή εκφράζεται από τον Μπάγκελ και τον Λαβάς (David Krumholtz), έχει δοθεί πρόσφατα σχετικά με τον ίδιο τρόπο περίπου-πλην όμως πολύ πιο αστεία κατά τη γνώμη μου- στον Ζόχαν τον Πράκτορα Υψηλής Κομμωτικής (όπως ήταν ο πλήρης άπιαστος ελληνικός τίτλος) του Άνταμ Σάντλερ, από όπου μάλλον ξεσήκωσαν το αστείο σχετικά με την πατρότητα του χούμους.
Τα ίδια πάνω κάτω ισχύουν για πολλά από τα καλαμπούρια του φιλμ, τα οποία σου δίνουν τη βεβαιότητα πως τα έχεις ξαναδεί από τους ίδιους πάνω-κάτω συντελεστές, αλλά σε πολύ πιο φευγάτα αστεία κατάσταση.
Η «τελειωμένη» μαστούρα στο Pineapple Express, ο κωλοπαιδισμός στο Superbad και ούτω καθ΄εξής.
Έτσι μοιραία το Πάρτι με τα Λουκάνικα δεν γίνεται η ξεκαρδιστική ενήλικη κωμωδία που θα ήθελε.
Και στην αληθινά πετυχημένη κωμωδία πρέπει να γελάς πολύ.
Αυστηρότατα ακατάλληλη για ανηλίκους (το τονίζω για μην γίνει κάποια παρανόηση λόγω animation), απευθύνεται σε ενήλικες μεν αλλά με ταβάνι τα εικοσιπέντε-τριάντα χρόνια, που θα τη βρουν πιο καλά με τις καφρίες που θα δουν, συμπεριλαμβανομένης της κακόγουστης για εμένα τελικής σεκάνς.
Όταν είναι καλό είναι πολύ καλό, αυτό όμως δυστυχώς δεν συμβαίνει και τόσο συχνά.
Τα λουκάνικα του πάρτι ασφαλώς και δεν έχουν αγοραστεί από το Lidl, δεν είναι όμως και σαν τα χωριάτικα του Αγίου Γεωργίου Τυμφρηστού, τα σούπερ πικάντικα λουκάνικα του οποίου είχαν μάλλον στο μυαλό τους οι Seth Rogen And Co, αλλά η αλήθεια είναι πως δεν πλησίασαν πάρα πολύ την καυτερή τους γεύση.
Τα ονόματα των χαρακτήρων έχουν κάτι από Φρουτοπία, κάτι που από μόνο του ξυπνάει ευχάριστες αναμνήσεις.
Στους κινηματογράφους από 29 Σεπτεμβρίου.
Νίκος Παλάτος.
