Ο Conor (Ferdia Walsh-Peelo) μεγαλώνει στο Δουβλίνο την δεκαετία του ’80.
Προσπαθεί να δραπετεύσει από την ζόρικη οικογένειά του, φτιάχνοντας ένα μουσικό συγκρότημα, για να εντυπωσιάσει την Raphina (Lucy Boynton), ένα κορίτσι που του αρέσει.
Από τον σκηνοθέτη και σεναριογράφο που μας έδωσε τα υπέροχα Once και Begin Again, John Craney, έρχεται η νέα του ταινία που διαδραματίζεται, που αλλού, στην Ιρλανδία.
Η ταινία ξεκινάει με τον βασικό ήρωα να εισέρχεται σε έναν καινούργιο δύσκολο και σκληρό κόσμο αγοριών.
Αγοριών που είναι έτοιμοι να γίνουν άντρες.
Ένα αγόρι που αγαπάει την μουσική και, με αφορμή μια κοπέλα, φτιάχνει ένα μουσικό συγκρότημα.
Μια κοπέλα που έχει μεγάλα όνειρα, αλλά ζει σε μια χώρα που δεν μπορεί να τα πραγματοποιήσει.
Οι πρωταγωνιστές μπορεί να είναι παιδιά, αλλά η ταινία μόνο παιδική δεν είναι.
Βασικό της θέμα, είναι οι στόχοι.
Οι στόχοι και τα όνειρα σε μια εποχή και μια χώρα που δεν τα επιτρέπει (κάτι σας θυμίζει;).
Αλλά τα παιδιά και οι νέοι δεν τα βάζουν κάτω.
Κάθε ταινία του John Craney είναι διαφορετική, αλλά έχει ένα κοινό: την μουσική.
Το Sing Street σε παρασέρνει από την αρχή.
Έχει χιούμορ, ωραία μουσική, συμπαθητικούς πρωταγωνιστές, όμορφα σκηνικά και ενδιαφέρουσα ιστορία.
...Αν και τα τραγούδια παραείναι ωραία για να τα έχουν γράψει παιδιά.
Πάνω απ’ όλα είναι μια διασκεδαστική ταινία.
Ο τρόπος που οι ήρωες της ταινίας προσπαθούν να βρουν άτομα για το συγκρότημα, που προσπαθούν να γυρίσουν βίντεο κλιπ και που εμφανισιακά δεν βρίσκουν ποτέ το στυλ τους, το οποίο αλλάζει ανάλογα με τα ακούσματά τους την όποια περίοδο.
Από Duran Duran μέχρι Cure.
Το καστ επίσης είναι πολύ καλό.
Ο πρωταγωνιστής, Ferdia Walsh-Peelo, δίνει μια ολοκληρωμένη ερμηνεία, ενώ καλή είναι και η Lucy Boynton, αν και δεν ταιριάζουν σαν δίδυμο.
Οι γονείς του πρωταγωνιστή, που τους υποδύονται οι Aidan Gillen (Maze Runner: The Scortch Trials) και Maria Doyle Kennedy (The Conjuring 2), είναι πολύ συμπαθητικοί χαρακτήρες, παρ’ όλα τα προβλήματα που δημιουργούν στα παιδιά τους.
Ο αδερφός, Jack Reynor είναι ο πιο ενδιαφέρον χαρακτήρας, που θα μπορούσε να είναι κι αυτός πρωταγωνιστής, αν η ιστορία ήταν λίγο διαφορετική.
Αν και παίζει σημαντικό ρόλο στην εξέλιξή της.
Το σενάριο είναι πετυχημένο, αφού και η ιστορία παρουσιάζει ενδιαφέρον, αλλά και οι χαρακτήρες είναι καλογραμμένοι.
Χαρακτήρες που μέσα στην ταινία ωριμάζουν και εξελίσσονται.
Σκηνοθετικά, υπάρχουν κάποια όμορφα κάδρα και κάποιες ωραία στημένες σκηνές.
Αυτή που ξεχωρίζει, για διάφορους λόγους, είναι μια σκηνή φαντασίας, που ο πρωταγωνιστής φαντάζεται ότι σε ένα βίντεο που τραβάνε όλα πάνε όπως ακριβώς θα ήθελαν, ίσως και ακόμα καλύτερα.
Η ταινία κάνει μια μικρή κοιλιά από την μέση και μετά.
Σε αυτό ίσως φταίει και το ότι δεν υπάρχουν αρκετές ανατροπές.
Όλα εξελίσσονται σχεδόν όπως τα περιμένει ο θεατής.
Επίσης, το γεγονός ότι στο τέλος, αυτοί που κορόιδευαν τα παιδιά του συγκροτήματος, τελικά τους αποδέχονται, είναι λίγο…γλυκανάλατο.
Βέβαια, θα μπορούσε να δικαιολογηθεί ως «η μουσική ενώνει».
Ακόμα, η τελευταία σκηνή είναι αρκετά υπερβολική, σχεδόν καταντάει γελοία, ενώ το τέλος, σαν ιστορία, είναι πολύ καλό, η σκηνή που επιλέξανε να δείξουν το τι γίνεται, είναι υπερβολική.
Όταν την δείτε θα καταλάβετε…
Το Sing Street είναι μια πολύ καλή ταινία, που θα σας κερδίσει.
Οι φαν του John Craney θα την αγαπήσουν.
Έχει ουσία και νόημα, χωρίς να γίνει βαριά.
Στο τέλος αφήνει μια γλυκιά και αισιόδοξη νότα.
“You can never do anything by half”
Στους κινηματογράφους από 1 Σεπτεμβρίου.
Χριστίνα Φακίνου.
1.jpg)
