Ο Todd Phillips (σκηνοθέτης του υπερεπιτυχημένου The Hangover) αμολάει τα Σκυλιά του Πολέμου, τα οποία μπορεί να μην δαγκώνουν δυνατά, δείχνουν όμως τα δόντια τους.
Βασισμένος σε πραγματικά γεγονότα, διηγείται τις περιπέτειες δύο κολλητών από το σχολείο φίλων, του David Packouz (Miles Teller, The Divergent Series: Allegiant) και του Efraim Diveroli (Jonah Hill, Hail Caesar!), οι οποίοι κατάφεραν στα 25 τους μόλις χρόνια, να γίνουν μεγαλοπρομηθευτές όπλων του αμερικάνικου Πενταγώνου.
Ξεκινάνε την καριέρα τους το 2005, όταν ξανασμίγουν μετά από λίγα χρόνια που είχαν χαθεί στο Miami, και ο ήδη χωμένος στα κόλπα εμπορίας όπλων Diveroli τραβάει τον ευρισκόμενο σε βαρετή από απόψεως εργασίας ζωή Packouz, στην εταιρεία που έχει αποφασίσει να ιδρύσει.
Με μικροψέματα παραπλανά τη γυναίκα του (Ana de Armas, Hands of Stone) σχετικά με το νέο του επαγγελματικό αντικείμενο και αρχίζει σιγά-σιγά να μαθαίνει τα κόλπα της μπίζνας, τα οποία όπως του τα περιγράφει ο Diveroli είναι ιδιαιτέρως απλά : το Πεντάγωνο έχει τόσες πολλές ανάγκες από όπλα με τους πολέμους σε Ιράκ και Αφγανιστάν (ζήτω ο Ντικ Τσέινι! όπως αναφωνεί έμπλεος ενθουσιασμού) που οι παραγγελίες του είναι άπειρες.
Επειδή όμως η εταιρεία τους είναι πολύ μικρή και δεν θα μπορεί να συναγωνιστεί τα μεγάλα κεφάλια, θα χτυπάνε μόνο τους μικρούς διαγωνισμούς (τα ψίχουλα όπως λέει ο Diveroli), με τους οποίους οι μεγάλοι απαξιούν να ασχοληθούν μεν, κρύβουν όμως τρελά κέρδη για τύπους σαν κι αυτούς δε.
Το πράγμα εξελίσσεται σχετικά ομαλά, μέχρι τη στιγμή που γνωρίζονται με μεγαλέμπορο όπλων (Bradley Cooper, Joy) και μετά από παρακίνηση του, αποφασίζουν να χτυπήσουν μια δουλειά ύψους 300 εκ. δολαρίων για προμήθεια 100 εκ. σφαιρών, οπότε τα προβλήματα αρχίζουν.
Προβλήματα στη συγκέντρωση του στρατιωτικού υλικού μέσω... Αλβανίας, προδοσίες, οικογενειακά προβλήματα, FBI.
Η αύρα του The Wolf of Wall Street και του Scorsese γενικότερα πλανάται στον αέρα : εύκολο κέρδος, ηθική κατάπτωση, συνεχόμενη χρήση σπουδαίων ροκ κομματιών (από Pink Floyd μέχρι Aerosmith) που εντείνουν το δράμα των σκηνών, voice over διήγηση ενός εκ των πρωταγωνιστών (του Teller στη συγκεκριμένη περίπτωση).
Όπως είναι φανερό ο Phillips αφήνει το χοντροκομμένο χιούμορ των προηγούμενων ταινιών του- το οποίο όμως όταν πετύχαινε τη συνταγή είχε καλαμπούρι- αφού τόσο το πρώτο The Hangover (τα άλλα δύο δεν βλέπονται), όσο και το ντεμπούτο του Road Trip του 2000 έχουν πολύ πλάκα.
Εδώ κατευθύνεται περισσότερο σε ένα στυλ σάτιρας/κυνισμού στο ύφος Scorsese/David O. Russell που δεν είναι απόλυτα επιτυχημένο, έχει όμως ενδιαφέρον.
Οι καταστάσεις που περιγράφονται είναι συχνά εντελώς ωραιοποιημένες ( με αποκορύφωμα την χέρι με χέρι παράδοση όπλων στον αμερικάνικο στρατό στη Βαγδάτη, οδηγώντας από το Αμμάν της Ιορδανίας εώς εκεί), ενώ παρουσιάζονται με ένα πλακατζίδικο στυλ, που πολύ αμφιβάλλω πως συμβαδίζουν με τα αληθινά και άκρως σοβαρά γεγονότα.
Ο Phillips όμως έχει την τύχη να έχει για πρωταγωνιστές του δύο από τους πιο φορμαρισμένους νέους ηθοποιούς της Αμερικής.
Τόσο ο Teller στον ρόλο του συνεσταλμένου οικογενειάρχη που θαμπώνεται από το γρήγορο κέρδος, όσο και ο Hill σε αυτόν του εγωμανή υπερφίαλου κωλοπαιδαρά που δεν διστάζει μπροστά σε τίποτα, φροντίζουν να καλύψουν με την παρουσία τους τις σεναριακές αστοχίες σε ότι έχει να κάνει με τους χαρακτήρες που υποδύονται.
Και αυτό γιατί σε κανένα σημείο σχεδόν του φιλμ δεν υπάρχει διάθεση εξερεύνησης των πως και γιατί των δύο πιτσιρικάδων που έφτασαν πουλώντας αέρα κοπανιστό, να γίνουν μεγάλοι παίχτες του εμπορίου όπλων στο Αμέρικα.
Μικρό όμως το κακό, καθώς το αποτέλεσμα είναι ένα διασκεδαστικό με ψήγματα καταγγελίας αλλά και άφθονης ειρωνείας φιλμ, που λίγους ίσως θα ενθουσιάσει, ακόμα λιγότερους όμως θα απογοητεύσει.
Στους κινηματογράφους από 22 Σεπτεμβρίου.
Νίκος Παλάτος.
