Πρόκειται για την τρίτη ταινία του Kim Ki-duk, η οποία αν και υπήρξε εμπορική αποτυχία στην Κορέα, έκανε ουσιαστικά γνωστό τον σκηνοθέτη πέρα από τα σύνορα της χώρας του, με την προβολή της στο διεθνές φεστιβάλ του Karlovy Vary.
Σαφέστατα χαμηλού προϋπολογισμού, καταπιάνεται με ένα από τα αγαπημένα του θέματα, την πορνεία.
Αυτήν την φορά εξετάζει τη σχέση της Jin-ah, μιας 24χρονης πόρνης που πιάνει δουλειά σε ένα παραθαλάσσιο μοτέλ, με τα μέλη της οικογένειας που το διαχειρίζεται.
Η συμπεριφορά τους απέναντι της ποικίλλει, αν και είναι αναμενόμενη σε κάποιο βαθμό: Ο πατέρας και ο γιος θέλουν να την πηδήξουν, ενώ περνούν και μια φάση έρωτα μαζί της, η κόρη την μισεί γιατί αντιπροσωπεύει το πόσο ντροπιαστική είναι για κείνη η επιχείρηση της οικογενείας, ενώ η μητέρα-αφεντικό την αντιμετωπίζει ψυχρά και τυπικά, ως υπάλληλο.
Εκείνη, που όπως συνήθως με τις
Όλα τα χαρακτηριστικά του σινεμά του Kim Ki-duk βρίσκονται εδώ: Ελάχιστοι διάλογοι (αν και περισσότεροι από ότι συνήθως), μικρής διάρκειας σεξουαλικές σκηνές, βία (δε θα ήταν κορεάτικη ταινία αν δεν έπεφταν και μερικά χαστούκια) και αρκετή κατάθλιψη.
Δυστυχώς, δεν συναντούμε καθόλου σοκαριστικές σκηνές, η παρουσία των οποίων έχει γίνει σήμα κατατεθέν του.
Οι ερμηνείες των πρωταγωνιστικών είναι αρκετά καλές, αν και όπως συνήθως μινιμαλιστικές.
Ξεχωρίζουν οι Lee Ji-eun (Jin A) και Lee Hye-eun (Hye-mi, κόρη) ενώ αντιπροσωπευτικός του στυλ του σκηνοθέτη είναι ο ρόλος του Jang Hang-seon ως εξαιρετικά λιγομίλητου πατέρα.
Θεωρώ πως το Birdcage Inn (Paran daemun στα Κορεάτικα) είναι η καλύτερη ταινία για να σας εισάγει στην φιλμογραφία του Ki Duk Kim, μιας και είναι η λιγότερο βίαιη από τις υπόλοιπες δουλειές του, αν και σαφώς έχει γυρίσει και πολύ καλύτερες.
Αν πάντως σας φανεί αποκρουστική αυτή, θα δυσκολευτείτε πραγματικά να παρακολουθήσετε τις επόμενες.
Πρόκειται άλλωστε, για έναν σκηνοθέτη που είτε τον λατρεύεις είτε τον μισείς.
Παναγιώτης Κοτζαθανάσης.
1.jpg)
