Ακόμα μια ταινία από την Ιαπωνία, που τα «γύρω» από την ταινία είναι εξίσου, αν όχι περισσότερο ενδιαφέροντα, από το φιλμ το ίδιο.
Βασίζεται στο ομώνυμο, αυτοβιογραφικό manga της Rieko Saibara, το οποίο δημοσιεύεται στην εφημερίδα Mainichi από τον Οκτώβριο του 2002 ενώ έχει γίνει και anime.
Η Saibara υπήρξε παντρεμένη με τον Yutaka Kamoshida, έναν πολεμικό ανταποκριτή που είχε ως έδρα την Μπανγκόκ.
Όταν τον πρωτογνώρισε, στα μέσα της δεκαετίας του '90, ήταν ήδη εθισμένος στα φθηνά ναρκωτικά και το αλκοόλ και η ίδια ουσιαστικά τον ξεκόλλησε από την λάσπη και τον πήγε πίσω στην Ιαπωνία, για να μείνουνε μαζί.
Αρχικά οι δυο τους εργάστηκαν μαζί σε διάφορες εκδόσεις, συστήνοντας και την δικιά τους εταιρεία, μέχρι που ο Kamoshida ξανακύλησε, σε σημείο που διαγνώστηκε ως αλκοολικός.
Χώρισαν το 2003, αλλά ξαναέσμιξαν το 2006, όταν εκείνος αποφάσισε να μπει στην αποτοξίνωση.
Την υπόλοιπη ιστορία, επειδή η ταινία την ακολουθεί σχεδόν επακριβώς, θα σας αφήσω να την παρακολουθήσετε μόνοι σας.
Το άλλο περιφερειακό στοιχείο, που είναι σίγουρα άξιο αναφοράς, είναι πως ενώ η πρωταγωνίστρια, Kyoko Koizumi είχε καπαρώσει το ρόλο της Saibara από την αρχή του εγχειρήματος, προς μεγάλη έκπληξη για το φιλοθεάμων κοινό της Ιαπωνίας, το ρόλο του Yutaka κέρδισε ο Masatoshi Nagase, πρώην σύζυγος της Koizumi, σε έναν περίεργο παραλληλισμό με τα γεγονότα της ταινίας.
Ας περάσουμε όμως στο ίδιο το φιλμ.
Ακολουθώντας σχεδόν σε απόλυτο βαθμό την πραγματική ζωή της Rieko Saibara, το σενάριο έχει ως εξής.
Η προαναφερθείσα είναι μια γνωστή σχεδιάστρια manga που δουλεύει από το σπίτι, με μία βοηθό που την βοηθάει κυρίως στην τακτοποίηση του χάους που δημιουργεί μονίμως όταν εργάζεται.
Μαζί της μένουν τα δυο της παιδιά, ο 6χρονος Bunji και η 4χρονη Fumi, η μητέρα της, που την βοηθάει στο νοικοκυριό και ο αλκοολικός της σύζυγος, Yutaka Kamoshida, που υπήρξε πολεμικός ανταποκριτής και τώρα προσπαθεί να γίνει συγγραφέας.
Η καθημερινότητα της είναι αρκετά δύσκολή έχοντας να αντιμετωπίσει οικογενειακά προβλήματα, την ανατροφή των παιδιών της, τα πικρόχολα σχόλια της μητέρας της, αλλά και να σκεφτεί ιδέες για manga.
O Yutaka είναι καλός πατέρας, αλλά τραγικός σαν συγγραφέας, ενώ δεν σταματάει να πίνει, παρά τις προειδοποιήσεις της Rieko και τις δικές του υποσχέσεις.
Κάποια στιγμή νοσηλεύεται στο νοσοκομείο λόγω αλκοολισμού και με την επιστροφή του το ζευγάρι αποφασίζει να χωρίσει.
Σκηνοθέτης της ταινίας (Mainichi kasan ο πρωτότυπος τίτλος) ο Shotaro Kobayashi, o οποίος σίγουρα παίρνει άριστα για την μεταφορά του manga στην οθόνη, έχοντας δημιουργήσει μια ταινία που στέκεται πολύ καλά από μόνη της.
Το αναφέρω αυτό γιατί συνήθως σε τέτοιου είδους μεταφορές, οι συντελεστές της ταινίας υπέθεταν πως οι θεατές έχουν διαβάσει το manga, με αποτέλεσμα το φιλμ να μην μπορεί ουσιαστικά να γίνει κατανοητό χωρίς αυτήν την προϋπόθεση.
Μου άρεσε πολύ ο τρόπος που αλλάζει την ταινία κατά τη διάρκεια της, μιας και την ξεκινάει ως χαριτωμένη παιδική, χρησιμοποιώντας όμως σκοτεινό και κάπως άναρχο χιούμορ, αλλά την μετατρέπει σε δράμα, χωρίς όμως να πέφτει στην παγίδα του μελοδραματισμού.
Αντιθέτως, αποφεύγοντας και τον σκόπελο του διδακτισμού για το πως ο αλκοολισμός μπορεί να καταστρέψει μια οικογένεια, καταφέρνει να διατηρήσει έναν ευχάριστο τόνο καθ'όλη την διάρκεια της, κρατώντας με αυτόν τον τρόπο αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή.
Ως Rieko Saibara, η Kyoko Koizumi (Hanging Garden), η οποία τα καταφέρνει αρκετά καλά σε έναν δύσκολο ρόλο, με το φιλμ να περιστρέφεται ουσιαστικά γύρω της.
Παρουσιάζει μια πλειάδα συναισθημάτων, με έναν τρόπο που κάνει τον θεατή να την συμπαθεί πέρα από ηθοποιό και ως γενικότερη παρουσία.
Αναμφίβολα ξεχωρίζουν οι σκηνές που έχει να αντιμετωπίσει τον εντελώς μεθυσμένο σύζυγό της, ενώ προσφέρουν γέλιο οι σκηνές αλληλεπίδρασης με την βοηθό της.
Ως Yutaka Kamoshida, ο Masatoshi Nagase (Funuke Show Some Love You Losers), ο οποίος δίνει μια εκπληκτική παράσταση ως αδιόρθωτος αλκοολικός, που πασχίζει να αλλάξει, αλλά αποτυχαίνει κάθε φορά.
Πειστικός σε σημείο υποψίας, σε έναν πραγματικά δύσκολο ρόλο, χωρίς να πέφτει καθόλου σε απόδοση, ακόμα και όταν υποδύεται τον καλό πατέρα..
Δεν ήταν τυχαία η βράβευση του από την Ένωση Κριτικών της χώρας.
Τεχνικά δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο, άλλωστε το στυλ της ταινίας δεν απαιτεί κάτι τέτοιο.
Βασίζεται αποκλειστικά στην απόδοση των ηθοποιών, όπου αναμφίβολα συνεισφέρουν αρκετά και η πεθερά με τα δύο παιδιά.
Όντας και αρκετά εύκολο στην παρακολούθηση είναι πραγματικά μια ταινία για όλους.
Παναγιώτης Κοτζαθανάσης.
1.jpg)
