Ακόμα μία ταινία στο γνώριμο ιαπωνικό στυλ, το οποίο όσοι παρακολουθείτε αυτή τη στήλη, θα έχετε μάθει πλέον απ'έξω κι ανακατωτά.
Με μόνη διαφορά όμως πως αυτή τη φορά έχουμε και δράση, ενώ και το μοτίβο του κάποιος-από-τα-παλιά-επιστρέφει-για-να-λύσει-όλα-τα-προβλήματα, σίγουρα κάνει το My Grandpa (Watashi no guranpa ο Ιαπωνικός τίτλος) πολύ πιο εύκολο να το παρακολουθήσει κάποιος, σε σχέση υπόλοιπους τίτλους του είδους.
Ας το δούμε όμως πιο αναλυτικά.
Το σενάριο, το οποίο βασίζεται στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Yasutaka Tsutsui έχει ως εξής:
H Godai Tamako είναι μια τυπική 13χρονη, η οποία κατοικεί μαζί με τους γονείς της και τη γιαγιά της, με μόνο ίσως ουσιαστικό πρόβλημα στη ζωή της, κάποιες συμμαθήτριες και συμμαθητές, οι οποίοι της κάνουν τη ζωή δύσκολη.
Τα πράγματα όμως αλλάζουν, με την αποφυλάκιση του παππού της, Godai Kenzo, ο οποίος βρισκόταν στην φυλακή για τον φόνο ενός Yakuza, και την εγκατάσταση του στο σπίτι της οικογένειας.
Αρχικά η γιαγιά της αποχωρεί, μιας και δεν θέλει να τον συναντήσει, οι γονείς της, των οποίων η σχέση ήταν ήδη τεταμένη, συγκρούονται για την παραμονή του, ενώ και η ίδια πέφτει θύμα προσβολών, από μαθητές του σχολείου, για τον δολοφόνο παππού της.
Στη συνέχεια όμως, όταν παρακολουθεί τον τρόπο που λύνει το θέμα με τα προβλήματα της στο σχολείο, καθώς και την σχεδόν καθολική αγάπη των κατοίκων της περιοχής προς το πρόσωπο του, αλλάζει και αυτή τη στάση της απέναντι του και σιγά σιγά τον αποδέχεται ως μέλος της οικογένειας της.
Και ενώ τα πράγματα φαίνονται να ομαλοποιούνται, το παρελθόν του Kenzo, έρχεται ξανά στην επιφάνεια και όχι για καλό.
Σκηνοθέτης της ταινίας, ο βετεράνος Yoichi Higashi, ο οποίος όταν δούλευε την ταινία ήταν ήδη 69 ετών, γεγονός που θεωρώ ότι τον βοήθησε στο να βρει χημεία με τον επίσης βετεράνο πρωταγωνιστή του.
Κατά τ' άλλα, όπως είπαμε και παραπάνω, κλασική ιαπωνική σκηνοθεσία, η οποία όμως εμπλέκοντας και το θέμα της Yakuza, προσφέρει και μερικές σκηνές δράσης, κάνοντας την συγκεκριμένη να ξεχωρίζει ελαφρώς.
Μόνη μου ένσταση, μια σκηνή όπου η Tamako αιωρείται μαζί με την καρέκλα της για λίγα δευτερόλεπτα, κάτι που μοιάζει εντελώς εκτός του γενικότερου ύφους του τίτλου.
Μικρό το κακό όμως.
Ως Godai Kenzo, ο Bunta Sugawara (που δανείζει συχνά τη φωνή του στα Ιαπωνικά animation, όπως το βραβευμένο Spirited Away και το Tales From Earthsea), ο οποίος παίζει άψογα τον ρόλο του, του οποίου η δυσκολία έγκειται στο να είναι κάποιος τόσο χαρισματικός σε τέτοια ηλικία.
Έτσι ο Go Ken, όπως τον φώναζαν από παλιά οι κάτοικοι της περιοχής, είναι δυνατός, ωραίος, πλούσιος, σοφός, δημοφιλής και γενικότερα καλός άνθρωπος, αγγίζοντας συχνά τα όρια του ήρωα.
Ίσως σε κάποιο βαθμό, ο σκηνοθέτης, λόγω κυρίως της ηλικίας του, να ήθελε να δείξει αυτό ακριβώς το πράγμα, πως μπορεί κάποιος να αφήσει πίσω του τα λάθη του παρελθόντος και να γίνει ένας άξιος, από όλες τις πλευρές, άνθρωπος, ακόμα και στα γεράματα του.
Εφόσον αυτός ήταν ο απώτερος σκοπός του, τότε βρήκε τον κατάλληλο ηθοποιό να τον ενσαρκώσει.
Ως Godai Tamako, η Satomi Ishihara, η οποία για την ηλικία της παίζει αρκετά καλά, παρουσιάζοντας με αρκετή πειστικότητα μια πλειάδα συναισθημάτων, με αποκορύφωμα την οργή σε στυλ Yakuza, που εμφανίζει από το πουθενά σε μία σκηνή.
Εμφανισιακά είναι ακριβώς το στυλ το οποίο λατρεύουν οι Ιάπωνες.
Σε ένα μικρό ρόλο εμφανίζεται και ο Tadanobu Asano (Journey to the Shore).
Πολύ καλή ταινία γενικότερα, με ατού την σκηνοθεσία, τον πρωταγωνιστή και την χημεία ανάμεσα στους δύο.
Παναγιώτης Κοτζαθανάσης.
1.jpg)
