Είδαμε το The Shallows στις ελληνικές αίθουσες τον Ιούλιο.
Η γνώμη του FilmBoy διά μέσου Γιώργου Κόνιαρη ήταν ότι η ταινία ‘…διαρκεί 86 λεπτά αλλά καταφέρνει να φαίνεται σαν μια αιωνιότητα’ …με την κακή έννοια.
Στην οικογένεια του FilmBoy και του Horrorant έχουμε πολλές φορές διαφωνίες σχετικά με την αξιολόγηση των ταινιών, αλλά σπανίως τόσο μεγάλες διαφορές όσο στο The Shallows.
Λίγους μήνες αργότερα, ο εξπέρ του τρόμου και κορυφαίος reviewer στο Horrorant, Βασίλης Γιαννάκης έγραψε για τη ταινία του Jaume Collet-Sera:
‘Μετά το Jaws, η καλύτερη ταινία με καρχαρίες που έχω δει!’.
Παρακάτω θα αναπτύξουν τα επιχειρήματά τους και φυσικά, στα σχόλια περιμένουμε και τη δική σας γνώμη.
Πρώτα όμως η σύνοψη.
Η Nancy (Blake Lively, Cafe Society) επισκέπτεται μια απομονωμένη παραλία της λατινικής Αμερικής, όπου κάποτε σύχναζε με την μητέρα της.
Κανείς δεν τολμά να αναφέρει το όνομα της συγκεκριμένης παραλίας, καθώς πρόκειται για ένα καλά κρυμμένο μυστικό.
Σε αυτό το εξωτικής ομορφιάς υπόβαθρο, η Nancy δαμάζει τα κύματα σερφάροντας επιδέξια και δίχως να απομακρυνθεί πολύ από την ακτή –σε ρηχά νερά όπως λέει και ο τίτλος- συναντά σχεδόν όλες τις προκλήσεις που μπορεί να συναντήσει κάποιος στη θάλασσα.
Γνωρίζει δύο ακόμη τύπους που κάνουν σερφινγκ (οι μοναδικοί που μοιράζονται την παραλία μαζί της), έπειτα συναντά ένα κοπάδι δελφίνια, έναν χαριτωμένο γλάρο που της κρατάει συντροφιά, ένα νεκρό κουφάρι μιας φάλαινας και –τη μεγάλη πρόκληση της ταινίας- έναν αιμοβόρο και ύπουλο καρχαρία που την καταδιώκει, καθιστώντας την επιβίωσή της όλο και πιο δύσκολη.
Γιώργος:
Όλα αυτά, όμως, που θα μπορούσαν να αποτελέσουν την απαρχή μίας συναρπαστικής ταινίας, καταλήγουν στα χέρια του Ισπανού σκηνοθέτη Jaume Collet-Serra (Orphan) σε ένα κατασκεύασμα που τα κάνει θάλασσα…
Η ταινία διαρκεί 86 λεπτά, μα καταφέρνει να φαίνεται σαν μία αιωνιότητα και μία ημέρα…
Το σενάριο είναι τόσο προσχηματικό και αφελές, γεμάτο τρύπες και ευκολίες που πνίγεται ακόμη και στα ρηχά του νερά.
Οι δε διάλογοι είναι από τους πιο ανεκδιήγητους που έχουν ακουστεί στη κινηματογραφική αυτή σαιζόν μέχρι στιγμής.
Η απουσία οποιασδήποτε δραματουργίας και μεθοδικότητας στο χτίσιμο της ιστορίας και του σασπένς καθιστούν την ταινία αφόρητα βαρετή και φλύαρη, γεγονός που επιδεινώνεται με τη συνεχή χρήση ανούσιου slow motion και φτηνών εντυπωσιακών πλάνων σερφαρίσματος, σαν να πρόκειται για διαφημιστικό σποτ.
Προφανώς η ταινία απευθύνεται σε ένα εφηβικό αμερικανικό κοινό κυρίως και δη στη γενιά του MTV, άλλωστε δεν είναι τυχαία η βιντεοκλιπίστικη αισθητική του, οι ασταμάτητες αναφορές στην ποπ κουλτούρα και το έμμεσο πλην σαφές προμοτάρισμα διαφόρων τεχνολογικών εφαρμογών, gadgets μεγάλων brand names.
Ακόμη και αυτό όμως δεν δικαιολογεί την προχειρότητα και την ευτέλεια του σεναρίου, της σκηνοθεσίας και του όλου ύφους.
Ούτε βέβαια δίνει άφεση στο εξόφθαλμο οφθαλμόλουτρο με τα αναμφισβήτητα κάλλη της κατά τα άλλα συμπαθούς και φιλότιμης, σε αυτό που καλείται να υπηρετήσει, πρωταγωνίστριας Blake Lively.
Λίγο από Jaws (πολύ μακρινός συγγενής), λίγο από Cast Away και μπόλικα jump scares συνιστούν την καλοκαιρινή αυτή σούπα, της οποίας ειδικά το απερίγραπτα εξωπραγματικό φινάλε δίνει το τελευταίο χτύπημα στο «πεπτικό σύστημα» του θεατή.
"Ο πνιγμένος από τα μαλλιά πιάνεται" και τραβιέται ας συμπληρώσουμε.
Τα Ρηχά Νερά επίσης…
Βασίλης:
Τελευταία ο πήχης των θρίλερ και των ταινιών τρόμου έχει ανέβει αισθητά.
Από εκεί που κάποτε εμείς οι φαν του είδους παρακολουθούσαμε τα δείγματά του προκειμένου να περάσουμε ευχάριστα την ώρα μας, πλέον υπάρχει σοβαρή πιθανότητα να πετύχουμε πραγματικά καλές ταινίες.
Και το Shallows, όσο παράξενο ακουστεί σε κάποιον που απλώς θα διαβάσει την περίληψή του, είναι ένα πραγματικά καλό θρίλερ, που έχει την ικανότητα να παρέχει στον θεατή μιάμιση ώρα αμιγούς ψυχαγωγίας και διασκέδασης, όχι με την έννοια του χαβαλέ, αλλά με την έννοια μιας άρτιας και αισθαντικής από οπτικής και ακουστικής πλευράς εμπειρίας.
Ο σκηνοθέτης Jaume Collet-Serra δεν είναι καινούργιος στο είδος κι αυτό φαίνεται.
Στο παρελθόν έχει διαπρέψει με επιτυχίες όπως το House of Wax (2005) και το The Orphan (2009), αλλά και άλλου τύπου παραγωγές όπως το Unknown (2011) και το Non-stop (2014).
Προκειμένου να γίνει κατανοητό ότι δεν μεροληπτώ υπέρ του, οφείλω να διευκρινίσω ότι βρήκα το House of Wax ως μια τυπική διασκεδαστική ταινία τρόμου και τίποτα παραπάνω, ενώ στο The Orphan εντόπισα μάλλον περισσότερες σεναριακές αρετές, εφόσον η κινηματογράφηση του ήταν υπερβολικά «βερνικωμένη» για τα γούστα μου.
Το Shallows είναι κατά τη γνώμη μου μια ταινία που ξεπερνά τις προαναφερθείσες σε πολλούς τομείς.
Σε τέτοιο βαθμό μάλιστα, που μπορεί να πει κανείς ότι ο Collet-Serra αυτή τη φορά «τα έδωσε όλα».
Όλα αυτά συμβαίνουν μάλιστα παρά το γεγονός ότι η υπόθεση, εκ πρώτης όψεως, δεν δείχνει να προσφέρει κάτι το φρέσκο.
Στη δομή της, η ταινία εμφανίζει πολλές ομοιότητες με το 127 Hours του Danny Boyle με το πρώτο ημίωρο να παρακολουθούμε μία σειρά από πανέμορφες λήψεις που αναδεικνύουν το φυσικό τοπίο και το υπόβαθρο της πρωταγωνίστριας, ενώ όταν εμφανίζεται η πρόκληση (στη συγκεκριμένη περίπτωση ο καρχαρίας) ο σκηνοθέτης καταβάλλει όλη του τη μαεστρία προκειμένου να κρατήσει το ενδιαφέρον του κοινού αμείωτο.
Όλο το αποτέλεσμα είναι άρτιο από οπτικοακουστικής άποψης σε βαθμό που να μπορούμε να μιλάμε για μια ακροβατική σκηνοθεσία που σε κάνει να ξεχνάς το γεγονός ότι η όλη πλοκή είναι κλισεδιάρικη και ότι περνάει σε δεύτερο φόντο σε σχέση με την κυρίαρχη δομή της εικόνας.
Ο,τι ήταν το Mad Max: Fury Road για τις ταινίες δράσης, είναι και το The Shallows για τα θρίλερ, δηλαδή πρωτίστως ένα άρτια δομημένο υπερθέαμα που σε κάνει να ξεχνάς το γεγονός ότι έχεις δει τα ίδια πράγματα πολλές φορές, σε άλλες ταινίες.
Μόνο που σε καμία δεν τα έχεις δει τόσο καλά όσο αυτή τη φορά.
Το αριστουργηματικό «κολλάζ πλάνων» που επιστρατεύει ο Collet-Serra όταν η Nancy μιλάει στο smartphone με την αδερφή της και τον πατέρα της (παρακολουθούμε στην ίδια εικόνα το πρόσωπο του συνομιλητή και το δικό της ενώ ως φόντο έχουμε την τροπική παραλία), οι υποβρύχιες λήψεις και το εξαιρετικό CGI συνθέτουν μία τόσο έντονη εμπειρία που μπορεί να συγκρiθεί μονάχα με το πρώτο Jaws (1975).
Γιατί πράγματι, μετά το Jaws, πρόκειται για την καλύτερη ταινία με καρχαρία που έχω δει.
Το σασπένς χτυπάει κόκκινο, οι προκλήσεις που αντιμετωπίζει η Nancy διαδέχονται η μία την άλλη και όλα της πηγαίνουν διαρκώς στραβά καθώς το εχθρικό κύτος την καταδιώκει, σε σημείο που να ταυτίζεσαι μαζί της και να αγωνιάς για την επιβίωσή της.
Υπήρχε κάτι που δεν μου άρεσε και που με εμποδίζει να το αποκαλέσω αριστούργημα;
Ναι, υπήρχε και ήταν η κορύφωση της ταινίας που αφορά την «τελική σύγκρουση» της Nancy με τον καρχαρία.
Μου φάνηκε κάπως «τραβηγμένη» στον βωμό του να προκαλέσει εντύπωση και θα κολλούσε περισσότερο με μία ταινία δράσης, παρά με τη συγκεκριμένη που μέχρι εκείνο το σημείο εδράζεται κυρίως στον ρεαλισμό.
Αλλά αυτό είναι μια υποκειμενική άποψη που δεν είναι ανάγκη να σας αποθαρρύνει από το να το δείτε.
Το συνιστώ ανεπιφύλακτα και θεωρώ ότι αν του δώσετε μια ευκαιρία, θα ψυχαγωγηθείτε στο έπακρον.
Εσείς είδατε το The Shallows;
1.jpg)
