Λίγο μετά το τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, νεαρός Γάλλος επισκέπτεται μικρή γερμανική πόλη προκειμένου να αφήσει λουλούδια στον τάφο Γερμανού στρατιώτη.
Όταν γίνεται αντιληπτός από την αρραβωνιαστικιά του νεκρού, μια δύσκολη φιλική σχέση θα ξεκινήσει, μέχρι που μια αποκάλυψη θα αλλάξει τα πάντα.
Για πολλά μπορεί ίσως να κατηγορηθεί ο Γάλλος σκηνοθέτης Francois Ozon, εκτός από την έλλειψη ποικιλίας στο έργο του, στο οποίο συναντάμε από κιτσάτη λαϊκή κωμωδία (Potiche), μέχρι Χιτσκοκικό θρίλερ (Swimming Pool) και μιούζικαλ... συνοδεία φόνων (8 femmes).
Εδώ καταπιάνεται με το αισθηματικό δράμα εποχής, από το οποίο μπορεί να απουσιάζει το συχνά ειρωνικό ύφος των ταινιών του, δίνοντας περισσότερη βάση σε έναν πιο πένθιμο τόνο, αυτό δεν σημαίνει όμως πως δεν πετυχαίνει να παραδώσει ένα εξαιρετικό φιλμ.
Η Anna (Paula Beer) επισκεπτόμενη τον τάφο του νεκρού κατά τον πόλεμο αρραβωνιαστικού της, αντιλαμβάνεται πως κάποιος έχει αφήσει λουλούδια σε αυτόν.
Δεν δυσκολεύεται να βρει πως πρόκειται για έναν νεαρό Γάλλο ονόματι Adrien (Pierre Niney, Ο Συγγραφέας), o οποίος της εκμυστηρεύεται πως ήταν πολύ φίλος του αγαπημένου της Frantz από τις μέρες που αυτός σπούδαζε στο Παρίσι.
Διστακτικά στην αρχή, θα γνωριστεί με του γονείς του Frantz [Ernst Stotzner και Marie Gruber (The Reader)] οι οποίοι δεν χορταίνουν να ακούν τον Adrien να διηγείται ιστορίες από τις νεανικές τους περιπέτειες στην προπολεμική γαλλική πρωτεύουσα.
Όταν όμως αυτός θα αποκαλύψει στην Anna τον πραγματικό λόγο του ταξιδιού του στη Γερμανία, οι ισορροπίες θα διαταραχθούν.
Γυρισμένη σε ασπρόμαυρο φιλμ, η ταινία δεν μένει στα τυπικά ενός μελοδράματος.
Ο Ozon βρίσκει την ευκαιρία να σχολιάσει τη γέννηση του άκρατου γερμανικού εθνικισμού, ενώ η συχνά-πυκνά παρούσα και σε προηγούμενα έργα του έννοια της διαφορετικής οπτικής στην αντιμετώπιση των καταστάσεων (In the House), εδώ είναι η ραχοκοκαλιά της ταινίας.
Οι συχνές παρεμβολές έγχρωμων σεκάνς, όπως η επίσκεψη του Adrien με τον Frantz στο μουσείο του Λούβρου σε μια αλά Pleasantville φάση, μπορεί ίσως να ξενίζουν, αποτελούν όμως αναπόσπαστο κομμάτι του φιλμ, χωρίς να μπορώ να πω κάτι παραπάνω επί τούτου γιατί θα αποκαλύψω πράγματα που δεν πρέπει.
Όταν δε η δράση μεταφέρεται από τη μικρή γερμανική κωμόπολη, αρχικά στο Παρίσι και μετά στη γαλλική εξοχή, το σενάριο αποκτά μια χροιά αστυνομικού μυστηρίου, με τον Ozon να βρίσκεται εντελώς στο στοιχείο του και να κεντάει με την κλιμάκωση του δράματος.
Καταπληκτική η Paula Beer στον πρωταγωνιστικό ρόλο, συνεχίζει την παράδοση του Ozon που τον θέλει να τα πηγαίνει άψογα με τις γυναίκες στις ταινίες του και να βγάζει από αυτές εκπληκτικές ερμηνείες.
Όχι πως ο Pierre Niney υπολείπεται σε κάτι, αλλά o τρόπος με τον οποίο η βουβή θλίψη της Anna γίνεται αχτίδα φωτός, είναι απίθανος.
Είναι σχεδόν αδύνατον να πεις πολλά για το Frantz χωρίς να αποκαλύψεις κάτι που θα καταστρέψει την θέασή του, γι΄αυτό ας πω μόνο πως η παρακολούθηση της ταινίας είναι μια εμπειρία που αξίζει τον κόπο.
Στους κινηματογράφους από 20 Οκτωβρίου.
Νίκος Παλάτος.
1.jpg)
