Ένας απατεώνας στην Κορέα του ’30 προσλαμβάνει μια μικροκλέφτρα και την στέλνει με το αζημίωτο σαν υπηρέτρια στο σπίτι πλούσιας κληρονόμου, προκειμένου αυτή να πείσει την κυρία της να τον παντρευτεί, ώστε αυτός να της φάει την περιούσια.
Το σχέδιο όμως δεν εξελίσσεται ακριβώς όπως το φανταζόταν.
Στην προηγούμενη ταινία του Stoker που ήταν και η πρώτη του απόπειρα στο Χόλιγουντ, ο Park Chan-wook έβαλε την Mia Wasikowska να αυνανίζεται ενθυμούμενη το φόνο του επίδοξου βιαστή της, στον οποίο μόλις είχε διαπράξει το έγκλημα της συνέργειας.
Η σεξουαλική εμπειρία μιας γυναίκας χωρίς την απαραίτητη παρουσία ενός άντρα, είναι το βασικό κλειδί στην πιο πρόσφατη δημιουργία του, που αποτελεί μεταφορά του βραβευμένου διηγήματος της Sarah Waters «Fingersmith», όπου μεταφέρει τη δράση από τη βικτωριανή Αγγλία, στην υπό ιαπωνική κατοχή Κορέα του 1930.
Ένας μάστορας της απατεωνιάς που αυτοαποκαλείται Κόμης (Ha Jung-woo, The Chaser), καταστρώνει ένα ιδιαίτερα δόλιο και πανούργο πλάνο, σκοπός του οποίου είναι να αρπάξει τα πλούτη της πλουσιοτάτης κληρονόμου, νεαρής κυρίας Hideko (Kim-Meen-hee).
Υποσχόμενος μερίδιο από τα λάφυρα, στέλνει τη νεαρή κλέφτρα της πιάτσας Sook-hee (Kim tae-ri) να προσληφθεί σαν υπηρέτρια της Hideko, με απώτερο σκοπό να τον βοηθήσει να την τυλίξει ώστε να παντρευτούν και τα πράγματα να πάρουν τον δρόμο... προς τις τσέπες τους.
Η πλούσια κυρία ζει σε ένα απομονωμένο παλάτι, έχοντας μπροστά της έναν καθόλου δελεαστικό γάμο με τον θείο της, οπότε όχι μόνο προσλαμβάνει αμέσως τη νεαρή Sook-hee, αλλά γίνεται η καλύτερη της φίλη σε σημείο που να αρχίσει να υπάρχει ερωτική έλξη ανάμεσα τους.
Το φιλμ έχει έντονο ερωτισμό και σκηνές που φτάνουν στα όρια του λεσβιακού σοφτ πορνό.
Όμως είναι τέτοιο το πάθος που σιγοβράζει ανάμεσα στην υπηρέτρια Sook-hee (εντυπωσιακά καλή η Kim tae-ri στο κινηματογραφικό της ντεμπούτο) και στην κυρία Hideko-η οποία κρύβει πάντως μια πολυεπίπεδη προσωπικότητα- που τα πάντα αιτιολογούνται επαρκώς.
Αυτό που είναι πιο εντυπωσιακό στη σκηνοθετική ματιά του Park Chan-wook, είναι ο εντελώς α-σεξουαλικός τρόπος με τον οποία παρουσιάζει τους δύο άντρες της υπόθεσης.
Ο Κόμης είναι ένας ενοχλητικός παρείσακτος για το ζεύγος, ενώ ο ηλικιωμένος θείος, είναι ένας σαδιστικά ανόητος, ο οποίος προτιμάει να χάνεται στην ανάγνωση βιβλίων ερωτικού περιεχομένου έναντι της πραγματικότητας.
Πιθανότατα κάποιοι να σκεφτούν πως ο Park ήθελε να γυρίσει στην πραγματικότητα ένα λεσβιακό σοφτ πορνό, με μια μυρωδιά αστυνομικού μυστηρίου, όμως είναι τέτοιο το βλέμμα του, τόσο ως προς τη σχέση των δύο ηρωίδων, όσο και ως προς την πλήρη αντρική ανικανότητα, που καταρρίπτει οποιαδήποτε τέτοια σκέψη.
Οι δε τολμηρότατες ερωτικές σκηνές παίζουν καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη της υπόθεσης.
Πέραν τούτου έχει μείνει πιστός – έστω σε ένα ευρύτερο πλαίσιο εδώ- στο αγαπημένο του θέμα, που δεν είναι άλλο από την εκδίκηση.
Μέσω της περίφημης εκδικητικής τριλογίας έχτισε το όνομα του, η οποία μάλιστα του απέφερε κι έναν Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες με το καταπληκτικό Oldboy το 2004.
Στην Υπηρέτρια (Ah-ga-ssi ο Κορεάτικος τίτλος) εξερευνά περίπου το ίδιο πράγμα, όχι όμως με το πνεύμα του γκορ/σπλάτερ Sympathy for Mr.Vengeance, αλλά υιοθετώντας κανόνες κλασικού αστυνομικού νουάρ, με την απαραίτητη μοιραία γυναίκα και τον μέγα κομπιναδόρο που πάει να στήσει το μεγάλο κόλπο για να πιάσει την καλή.
Τα φιλτράρει με ένα έντονο άρωμα Άπω Ανατολής και μια οσμή από τις περίφημες Διαβολογυναίκες και παρουσιάζει ένα έπος 145 λεπτών το οποίο δεν απογοητεύει σχεδόν ποτέ.
Λέω σχεδόν, γιατί το σενάριο σε κάποιες στιγμές γίνεται ιδιαίτερα δαιδαλώδες με συνεχείς ανατροπές και με επαναλαμβανόμενες σκηνές από διαφορετική οπτική γωνία, που μπορούν να εκληφθούν και σαν προσπάθεια εντυπωσιασμού από τον Park, όμως αυτό τελικά ελάχιστα μετριάζει την οπτική απόλαυση που ξετυλίγεται στην οθόνη.
Από τεχνικής πλευράς ο Park πετυχαίνει ένα θαύμα, αφού τα κοστούμια, η φωτογραφία και κυρίως τα σκηνικά του απίθανου βικτωριανού σπιτιού στο οποίο εξελίσσεται κατά κύριο λόγο το δράμα, είναι αδύνατον να περιγραφούν επακριβώς με λόγια που να περικλείουν το μεγαλείο τους, ενώ στο πρώτο μέρος τουλάχιστον υπάρχει ένα υπόγειο χιούμορ που ελαφραίνει κάπως τη βαριά και κλειστή ατμόσφαιρα.
Όσοι γνώρισαν και αγάπησαν τοn Park Chan-wook μέσα από το Oldboy ή το Sympathy for Mr.Vengeance και περιμένουν να δουν κάτι ανάλογο, πιθανόν να απογοητευτούν ή να δυσανασχετήσουν από αυτήν τη νέα του απόπειρα.
Υπάρχουν όμως ένα σωρό πράγματα και αναφορές στην Υπηρέτρια, που οφείλουν να κερδίσουν τον θεατή.
Τίποτα στην ταινία δεν είναι αυτό που φαίνεται, καθώς το σεναριακό twist παραμονεύει στη γωνία.
Η Barbara Stanwyck του Double Indemnity, πιστεύω θα σκότωνε για να μπορούσε να παίξει τον ρόλο της κυρίας Hideko.
Στους κινηματογράφους από 13 Οκτωβρίου.
Νίκος Παλάτος.
