Η ταινία που αποθεώθηκε όσο καμιά ίσως άλλη στην πρόσφατη ιστορία του φεστιβάλ Καννών, ήταν το Toni Erdmann.
Τελικά δεν κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα, παρά τις περί του αντιθέτου προβλέψεις αρκούμενη στο βραβείο της Ένωσης Κριτικών, έχοντας όμως βάλει ήδη τον πήχη πολύ ψηλά με τις διθυραμβικές κριτικές που έχει λάβει.
Η Ines (Sandra Huller) είναι μια σαραντάρα Γερμανίδα που εργάζεται σε πετρελαϊκή πολυεθνική εταιρία στο Βουκουρέστι, αποτελώντας το τυπικό παράδειγμα σύγχρονου γιάπη που δεν έχει χρόνο για τίποτα άλλο παρά μόνο για την δουλειά.
Όταν μια μέρα ο αποξενωμένος από αυτήν πατέρας της Winfried (Peter Simoscheck), καταφθάνει για ξαφνική επίσκεψη, αυτή θα τον δει σαν αναγκαίο κακό και θα προσπαθήσει να τον ξεφορτωθεί από τα πόδια της.
Αυτός όμως όντας τύπος που δεν παίρνει σχεδόν τίποτα στα σοβαρά, θα ξαναεμφανιστεί μπροστά της έχοντας υιοθετήσει την περσόνα Toni Erdmann του τίτλου, και θα προσπαθήσει να την ξανακερδίσει.
Η ταινία της Maren Ade θέλει να είναι ένα γλυκόπικρο σχόλιο πάνω στη σχέση γονιού και παιδιού, χρησιμοποιώντας για να το πετύχει το έντονο φαρσικό στοιχείο.
Πέφτει όμως στην παγίδα της επανάληψης του ίδιου πράγματος, καθώς με μια διάρκεια πάνω από δυόμιση ώρες, αυτή ακριβώς η φαρσοκωμωδία και οι ατέλειωτες πλάκες που στήνει ο πατέρας Erdmann, κάπου αποπροσανατολίζουν το σύνολο του φιλμ.
Περιμένοντας έτσι να δεις τι θα σκαρφιστεί ο άσσος του καλαμπουριού και της μεταμφίεσης Toni, προκειμένου να είναι κοντά στην κόρη του και να της δείξει το πραγματικό κατ΄αυτόν νόημα της ζωής, η σχέση τους συχνά υποσκάπτεται από αυτήν ακριβώς την επανάληψη, ενώ το εύστοχο σχόλιο σχετικά με τις πολυεθνικές εταιρίες και την οικονομική πραγματικότητα του σήμερα συχνά περνάει σε δεύτερο πλάνο.
Αυτό δεν σημαίνει σε καμιά περίπτωση πως το Toni Erdmann είναι μια κακή ή αδιάφορη ταινία.
Η Sandra Huller είναι καταπληκτική στον πρωταγωνιστικό ρόλο δίνοντας μια από της ερμηνείες της χρονιάς.
Το ίδιο καλός είναι και ο Peter Simoscheck στον ρόλο του πατέρα της, αν και υπάρχουν στιγμές που ένιωσα πως κάπου το παρακάνει.
Ίσως να επηρεάστηκα από όλα αυτά που διάβαζα για την ταινία μετά την προβολή της στις Κάννες και να περίμενα να δω κάτι που θα με αφήσει άφωνο, γεγονός πάντως είναι πως το Toni Erdmann δεν με συγκλόνισε.
Είναι σίγουρα καλό φιλμ, τρυφερό και αστείο (όχι όμως τόσο όσο νομίζει πως είναι), με μερικές απίθανες σκηνές (όπως αυτή της «γνωριμίας» του πατέρα Toni με την κόρη του και τις φίλες της σε εστιατόριο του Βουκουρεστίου), αλλά και με αδικαιολόγητα μεγάλη διάρκεια.
Στους κινηματογράφους από 27 Οκτωβρίου.
Νίκος Παλάτος.
