Με την καινούρια τους ταινία, το Γαλλο-Ελληνικής παραγωγής Voir du pays, που διαγωνίστηκε στις φετινές Κάννες στο τμήμα Ένα Κάποιο Βλέμμα, οι αδελφές Muriel και Delphine Coulin καταπιάνονται με μια θεματική παρόμοια με αυτήν της προηγούμενης και πρώτης ταινίας τους, 17 Filles.
Και αυτή είναι οι σχέσεις μεταξύ γυναικών και οι δεσμοί που αναπτύσσονται στις γυναικείες φιλίες, αλλά αυτή τη φορά από μια τελείως διαφορετική σκοπιά και σε ένα αλλιώτικο περιβάλλον: τον αυστηρά ιεραρχικό και ανδροκρατούμενο χώρο του στρατού.
Η Aurore (Ariane Labed, The Lobster) και η Marine (Soko, Her) είναι δυο παιδικές φίλες που, μεγαλώνοντας στο Lorient, ένα μέρος χωρίς εργασιακές ευκαιρίες και με έντονη την παρουσία του στρατού, αποφασίζουν να καταταγούν μαζί.
Έπειτα από μια δύσκολη αποστολή στο Αφγανιστάν, όλα τα μέλη της αποστολής πρέπει να περάσουν 3 μέρες σε ένα πολυτελές ξενοδοχείο στην Κύπρο, ως μέρος ενός υποχρεωτικού προγράμματος αποσυμπίεσης, προτού επιστρέψουν στην πατρίδα.
Εκεί, η χαλάρωση, οι πλουσιοπάροχοι μπουφέδες και η νυχτερινή διασκέδαση εναλλάσσονται με συνεδρίες προσομοίωσης εικονικής πραγματικότητας με ψυχολόγους, που έχουν ως στόχο να επαναφέρουν οι στρατιώτες στη μνήμη τους τα βιώματά τους από τις μέρες της αποστολής και να αποφορτιστούν.
Όμως, αντίθετα με το επιθυμητό αποτέλεσμα, έρχονται στην επιφάνεια όλες οι τραυματικές τους εμπειρίες, ιδωμένες από τη σκοπιά του καθενός, και οργή, ένταση και συγκρούσεις αρχίζουν να ξεσπούν ανάμεσά τους.
Η ταινία, βασισμένη σε βιβλίο της ίδιας της Delphine Coulin, επιδιώκει να μιλήσει για πολλά θέματα: το άδικο και τη ματαιότητα του πολέμου, το σεξισμό και την έμφυλη βία, ιδίως εντός μιας πατριαρχικής δομής όπως ο στρατός, αλλά και τις ψευδείς πεποιθήσεις που έχουν οι στρατιώτες προτού καταταγούν, ότι θα καταφέρουν να ‘δουν τον κόσμο’ (όπως υποδηλώνει και ο πρωτότυπος τίτλος του φιλμ), τις οποίες έρχεται να συντρίψει η σκληρή πραγματικότητα βίας, θανάτου και αδιαφορίας προς το συνάνθρωπο που έχουν να αντιμετωπίσουν.
Παρ’όλα αυτά, το φιλμ επιτυγχάνει να αναπτύξει επαρκώς μόνο λίγα από αυτά και αναπόφευκτα το βάρος πέφτει στη δυναμική των σχέσεων μεταξύ των δυο συμπρωταγωνιστριών, χάρη και στην έμφυτη χημεία ανάμεσα στις δυο ηθοποιούς.
Για άλλη μια φορά ξεχωρίζει η ‘δική μας’ Ariane Labed, με μια ειλικρινή, συναισθηματικά φορτισμένη ερμηνεία, που σε πείθει για ό,τι λέει αλλά κυρίως για ό,τι αισθάνεται η, αρχικά δεκτική στο πρόγραμμα αποσυμπίεσης, Aurore, και για όλες τις εσωτερικές μεταστροφές που αυτές οι 3 μέρες θα της προκαλέσουν.
Εμφανώς λιγότερο έμπειρη αλλά επίσης αρκετά καλή η τραγουδίστρια/ηθοποιός Soko, στη δεύτερη μαζί με το La Danseuse φετινή ταινία της που προβάλλεται στις Κάννες, στο ρόλο της οργισμένης Marine, που αμφισβητεί το κατά πόσο 3 μέρες σε ένα πολυτελές ξενοδοχείο μπορούν να θεραπεύσουν τα τραύματα που κουβαλάει.
Το ζήτημα του εσωτερικευμένου μισογυνισμού, τόσο εντός του στρατού όσο και της κοινωνίας γενικότερα, επίσης εξερευνάται ικανοποιητικά, ιδίως στο δεύτερο μισό της ταινίας όπου το δράμα και το σασπένς κορυφώνονται, με τη γνωριμία των κοριτσιών με δυο ντόπιους Κύπριους (ο Ανδρέας Κωνσταντίνου αλλά και ο Μάκης Παπαδημητρίου σε ρόλο-έκπληξη) και την αντίδραση των ανδρών στρατιωτών στη γνωριμία αυτή.
Όμως, η ταινία δείχνει να μην ξέρει πού θέλει να καταλήξει και προσπαθεί να … παραχώσει, με μόνο 1-2 σκηνές και περιστασιακές αναφορές, στο σχετικά μικρό φιλμικό της χρόνο, όσα περισσότερα φλέγοντα ζητήματα γίνεται, όπως η προσφυγική κρίση ως απότοκο της ιμπεριαλιστικής πολιτικής και των διαρκών εμπλοκών σε πολέμους των ευρωπαϊκών χωρών.
Το αποτέλεσμα είναι μια (ακόμα) ταινία για το μετατραυματικό στρες των στρατιωτών, με ένα αμυδρό φεμινιστικό μήνυμα, που φιλοδοξεί να είναι πολλά περισσότερα από ό,τι εν τέλει καταφέρνει να είναι.
Στους κινηματογράφους από 17 Νοεμβρίου.
* Διαβάστε και την κριτική του Αλέξανδρου ΕΔΩ.
Μαριάννα Τσότρα.
1.jpg)
