Η καινούρια ταινία του Robert Zemeckis, το ρομαντικό δράμα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου Allied, βρέθηκε στο επίκεντρο της δημοσιότητας μήνες πριν την προβολή της στις αίθουσες, αλλά για όλους τους λάθος λόγους.
Το φημολογούμενο ειδύλλιο μεταξύ των δύο συμπρωταγωνιστών Brad Pitt και Marion Cotillard, που θεωρήθηκε μάλιστα ότι βρισκόταν πίσω από το πολυσυζητημένο διαζύγιο των Brangelina, ίσως αποτελεί επαρκές κίνητρο για να στείλει τους θεατές στις αίθουσες.
Σίγουρα όμως δεν αρκεί και για να τους αρέσει μια ταινία που χάνει από παντού και που αποτυγχάνει παταγωδώς να είναι αυτό που θα ήθελε, μια μοντέρνα Casablanca και ένας φόρος τιμής στα κλασικά χολιγουντιανά επικά ρομάντζα.
Το 1942, ο Max Vatan (Brad Pitt, The Big Short), Καναδός μυστικός πράκτορας, φτάνει στη κατεχόμενη Casablanca, με αποστολή να δολοφονήσει το Γερμανό πρέσβη.
Εκεί, θα πρέπει να υποδυθεί το σύζυγο της Marianne Beausejour (Marion Cotillard, Macbeth), μαχήτριας στη Γαλλική Αντίσταση, που βρισκόταν ήδη στην Casablanca προσπαθώντας να δημιουργήσει σχέσεις με τους Γερμανούς αξιωματούχους, και με την οποία θα εκτελέσει την αποστολή.
Ο λίγος χρόνος που θα περάσουν μαζί ως παντρεμένο ζευγάρι …αρκεί για να ερωτευτούν και για να αποφασίσουν, όταν εκτελέσουν με επιτυχία την αποστολή, να γυρίσουν μαζί στο Λονδίνο και να παντρευτούν.
Ένα χρόνο μετά, ζουν μια ευτυχισμένη, ειδυλλιακή ζωή, έχοντας κάνει και ένα παιδί (το οποίο μάλιστα γεννήθηκε εν μέσω… βομβαρδισμών!), μέχρι που ο Max μαθαίνει ότι ίσως η Marianne δεν είναι αυτή που νομίζει.
Είναι αλήθεια ότι κάτι που λείπει από τις μεγάλες, πολυδάπανες χολιγουντιανές παραγωγές είναι τα καλοφτιαγμένα, παλιομοδίτικα ρομάντζα εποχής, που δίνουν περισσότερο βάση στους χαρακτήρες και στις μεταξύ τους σχέσεις παρά στις εντυπωσιακές σκηνές δράσης.
Το Allied όμως δεν καταφέρνει να είναι παρά μια φτηνή απομίμηση των παλιών, κλασικών χολιγουντιανών ρομάντζων και συγκεκριμένα του Casablanca, που προσπαθεί τόσο ξεδιάντροπα να αντιγράψει.
Το love story μεταξύ των δύο πρωταγωνιστών δε βγάζει κανένα αληθινό συναίσθημα και ρομαντισμό και η χημεία μεταξύ των δύο ηθοποιών είναι σχεδόν ανύπαρκτη (γεγονός που ίσως αποδεικνύει την αναλήθεια των φημών για το μεταξύ τους ειδύλλιο!).
Η πλοκή της ταινίας είναι αναληθοφανής, το σενάριο του Steven Knight σε στιγμές έως και παιδαριώδες, επιστρατεύοντας όλα τα χαρακτηριστικά κλισέ του είδους και δίχως η εξέλιξη της ιστορίας να θεμελιώνεται επαρκώς.
Το αναμενόμενο, μελοδραματικό τέλος, δε, δείχνει να μη σέβεται το θεατή και προσπαθεί να εκβιάσει τα συναισθήματα που η υπόλοιπη ταινία απέτυχε να δημιουργήσει.
Ο πάλαι ποτέ απολαυστικά ψυχαγωγικός Robert Zemeckis σκηνοθετεί εδώ συμβατικά και χωρίς καμία κινηματογραφική ένταση και νεύρο, καθιστώντας το Allied μια από τις πιο αδύναμες ταινίες της πρόσφατης φιλμογραφίας του.
Μόνο δυνατό στοιχείο της ταινίας η ερμηνεία της πάντα εξαιρετικής Marion Cotillard, η οποία καταφέρνει να δώσει βάθος σε ένα σεναριακά μη επαρκώς ανεπτυγμένο ρόλο, κάνοντας τη Marianne το μόνο ειλικρινή χαρακτήρα της ταινίας (οξύμωρο, καθώς η δική της ταυτότητα είναι αυτή που αμφισβητείται!), με τον Brad Pitt απλά να την πλαισιώνει με μια κομψή, αξιοπρεπή αλλά όχι αξιομνημόνευτη ερμηνεία.
Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες όμως, η ιστορία των πρωταγωνιστών και η κατάληξή της παύει γρήγορα να κρατά το ενδιαφέρον μας και η ταινία γίνεται βαρετή, χωρίς ιδιαίτερο λόγο ύπαρξης, χαρακτηριστικό παράδειγμα χολιγουντιανής ταινίας που ξεχνιέται λίγες μόνο ώρες μετά την προβολή της.
Στους κινηματογράφους από 24 Νοεμβρίου.
Μαριάννα Τσότρα.
1.jpg)
