Μεταφορά στην οθόνη του γνωστού μυθιστορήματος του Hans Fallada «Μόνος στο Βερολίνο», το οποίο με τη σειρά του ήταν επίσης εμπνευσμένο από την αληθινή ιστορία των Otto και Elise Hampel, το Alone in Berlin διηγείται την ιστορία ενός ζευγαριού της εργατικής τάξης στη ναζιστική Γερμανία του 1940, που αποφασίζει να αντισταθεί με έναν ιδιότυπο τρόπο στο καθεστώς.
Ο εργάτης Otto Quangel (Brendan Gleeson, In The Heart Of The Sea) και η γυναίκα του Anna (Emma Thompson, Bridget Jones's Baby) είναι ένα πειθήνιο και υπάκουο στις επιταγές του ναζιστικού καθεστώτος ζευγάρι στο Βερολίνο του 1940, χωρίς όμως να είναι φανατικοί υποστηρικτές του, αφού δεν έχουν γίνει μέλη του κόμματος.
Όταν όμως πληροφορούνται το θάνατο του μοναχογιού τους στο πεδίο της μάχης, αποφασίζουν, συντετριμμένοι και απελπισμένοι, να αντιδράσουν.
Συγκεκριμένα, ο Otto αρχίζει να γράφει κάρτες με αντιναζιστικά μηνύματα και προτροπές αντίδρασης στο φόβο, το μίσος και τα ψέματα που διασπείρει το ναζιστικό καθεστώς και με τη βοήθεια της γυναίκας του τα τοποθετεί σε δημόσια μέρη.
Όμως, σύντομα οι κάρτες αυτές θα πέσουν στα χέρια των ίδιων των Ναζί και θα ξεκινήσει ένα ανθρωποκυνηγητό εναντίον τους, με επικεφαλής τον αστυνομικό επιθεωρητή Escherich (Daniel Bruhl, Captain America: Civil War).
Το εξαιρετικό βιβλίο του Fallada για την σπαρακτική ιστορία δυο γονιών που προσπαθούν να ξεπεράσουν τον άδικο χαμό του παιδιού τους μέσω της αντίδρασης στη ναζιστική κυβέρνηση, αποτελεί πολύ καλό υλικό για κινηματογραφική μεταφορά.
Δυστυχώς όμως, η ταινία του Vincent Perez δεν κατορθώνει να το εκμεταλλευτεί.
Η σκηνοθεσία της ταινίας είναι υποτονική και δεν αποδίδει ούτε το δράμα των γονιών, ούτε το σασπένς της ιστορίας, η δε σεναριακή δομή είναι αδύναμη και αφήνει μια αίσθηση προχειρότητας.
Μόνα θετικά στοιχεία της ταινίας, η πειστική ανασύσταση εποχής και οι αναμενόμενα καλές ερμηνείες βετεράνων ηθοποιών όπως η Thompson και ο Gleeson, με τον τελευταίο να ξεχωρίζει ως ήρεμος αλλά αποφασισμένος Otto, σε μια ακόμα στιβαρή ερμηνεία του.
Όπως πάντα καλός και ο Daniel Bruhl, που καταφέρνει να αποδώσει άψογα την ηθική μεταστροφή του, αρχικά αφοσιωμένου στο σκοπό του, επικεφαλής της υπόθεσης επιθεωρητή.
Οι καλές ερμηνείες όμως δεν είναι αρκετές για να περισώσουν το αποτέλεσμα και από την αληθοφάνειά τους αφαιρεί η επιλογή της ομιλίας σε αγγλική γλώσσα με γερμανική προφορά, την οποία ανά διαστήματα οι ηθοποιοί ξεχνούν να έχουν (!), με το αποτέλεσμα να είναι μάλλον γελοίο.
Η ταινία ίσως καταφέρει να απευθυνθεί σε ένα μεγαλύτερης ηλικίας κοινό, ιδίως αν αυτό αγαπά τους συγκεκριμένους ηθοποιούς, όμως σε γενικές γραμμές δεν επιτυγχάνει να κρατήσει το ενδιαφέρον του θεατή, ο οποίος θα την κατηγοριοποιήσει ως μια ακόμα ταινία για τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο χωρίς ιδιαίτερο λόγο ύπαρξης.
Στους κινηματογράφους από 3 Νοεμβρίου.
Μαριάννα Τσότρα.
1.jpg)
