Έχοντας προβληθεί στο περσινό φεστιβάλ κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, και όντας η επίσημη υποψηφιότητα του Κοσόβου για τα περσινά Όσκαρ (χωρίς να μπορέσει να προκριθεί), το Babai έφτασε έστω και καθυστερημένα στις αίθουσες.
Ο 10χρονος Nori ζει με τον πατέρα του Gezim στους δρόμους του Κοσόβου, πουλώντας τσιγάρα προσπαθώντας να βγάλουν τα προς το ζην.
Μένουν κατάχαμα στο σπίτι ενός συγγενή, όμως όταν ο Gezim βρίσκει την ευκαιρία, φεύγει για τη Γερμανία, αφήνοντας πίσω τον γιο του.
Ο Nori όμως είναι αποφασισμένος να τον βρει και ξεκινάει το δύσκολο ταξίδι.
Κατ’ αρχάς, μονάχα αν διαβάσετε κάποια επίσημη σύνοψη ή δελτίο τύπου, θα μάθετε ότι βρισκόμαστε στο προ δεκαετίας Κόσοβο, όταν ακόμα αποτελούσε μέρος της Σερβίας, και οι δύο πρωταγωνιστές είναι Αλβανοί, στοιχεία απαράδεκτο να μη τα γνωρίζει ο θεατής, αφού είναι απαραίτητα για τη ιστορία.
Το Babai διηγείται μια, όσο κυνικό κι αν ακούγεται, τυπική ιστορία προσφυγιάς, με τη διαφορά ότι τη παρακολουθούμε μέσα από τα μάτια του μικρού αγοριού, ενός αγοριού που ζει σε πολύ άσχημες συνθήκες, και έχει τον πατέρα του ως μοναδικό του στήριγμα.
Ακόμα λοιπόν όταν κι αυτός τον παρατάει, ο μικρός χωρίς να το σκεφτεί, αποφασίζει να ζητήσει βοήθεια, να πουλήσει και να κλέψει για να τον βρει.
Η ταινία χωρίζεται σε τρεις ευδιάκριτες πράξεις, τη παρουσίαση της ζωής στο Κόσοβο, το δύσκολο ταξίδι προς τη Γερμανία και τη κατάληξη.
Ο δημιουργός Visar Morina έχει την εντύπωση ότι έχοντας ως όπλο ένα μικρό ταλαιπωρημένο και προδομένο αγόρι ως πρωταγωνιστή, αρκεί για να προκαλέσει το ενδιαφέρον του θεατή, κάτι που φυσικά δεν ισχύει, με τη ταινία να έχει μεν όμορφα καλοφωτογραφισμένα πλάνα, όμως ο ρυθμός της μοιάζει με καρδιογράφημα πτώματος, τελείως φλατ, χωρίς ίχνος δραματουργικών κορυφώσεων, με τη κάμερα να ακολουθεί τη πορεία του αγοριού σχεδόν ντοκυμενταρίστικα, και μάλιστα κακομονταρισμένα.
Τα κύματα προσφύγων που πάνε κι έρχονται ανά τον πλανήτη, ήταν είναι και θα είναι εξαιρετικό κεντρικό θέμα για κοινωνικές ταινίες που σκοπό έχουν και να αναδείξουν το πρόβλημα, και να διηγηθούν μια σκληρή και συνήθως συγκινητική ιστορία.
Αυτό όμως δε σημαίνει ότι κάθε ταινία του είδους είναι και κινηματογραφικά αξιόλογη.
Το Babai θέλει να πει - και λέει - πολλά, αλλά δεν έχει να δείξει σχεδόν τίποτα.
Άχαρη, άνευρη, κουραστική, με τον μικρό Val Maloku και το δράμα που ζούσε να είναι ίσως το μοναδικό στοιχείο που με έκανε να υπομείνω και τα 100 λεπτά της.
Αλέξανδρος Κυριαζής.
1.jpg)
