Όπως η πλειοψηφία των μικρών ανεξάρτητων ταινιών που καταφέρνουν να βρουν μια θέση στο κινηματογραφικό ήλιο, έτσι και το Captain Fantastic ξεκίνησε τη πορεία του από το Sundance, όπου αγαπήθηκε αλλά ταυτόχρονα χάθηκε και στο σωρό.
Αντιθέτως, κατάφερε να λάμψει στις Κάννες, όπου κατέκτησε και το βραβείο σκηνοθεσίας, στο τμήμα Un Certain Regard.
Από τότε ξεκίνησε τη παγκόσμια περιοδεία του στα φεστιβάλ του κόσμου, και με μια μικρή καθυστέρηση έφτασε και στην Ελλάδα, περιέργως όχι σε κάποιο φεστιβάλ αλλά με απευθείας ευρεία κινηματογραφική διανομή.
Κάπου στα δάση της βόρειας κεντροδυτικής Αμερικής ζει απομονωμένος από τον έξω κόσμο ο Ben Cash (Viggo Mortensen, The Two Faces of January) με τα έξι παιδιά του.
Πιστός σε μια αντικαπιταλιστική φιλοσοφία, ο Ben μεγαλώνει τα παιδιά του μακριά από τον κόσμο, εκπαιδεύοντάς τα σκληρά τόσο σωματικά όσο και πνευματικά, για να μπορούν να είναι αυτόνομα και να επιβιώνουν σε κάθε κατάσταση.
Η μητέρα, που βρισκόταν το τελευταίο διάστημα σε κλινική λόγω σοβαρής ψυχικής ασθένειας, αυτοκτονεί, με τον Ben να είναι αποφασισμένος να συνεχίσει τη ζωή τους στον ίδιο ρυθμό.
Επιθυμία της μητέρας ήταν το σώμα της να καεί, όμως ο πατέρας της, που κατηγορεί τον Ben για την κατάσταση της κόρης του, αποφασίζει να την θάψει θρησκευτικά, απειλώντας τον ότι αν προσπαθήσει να εμπλακεί, θα του πάρει τα παιδιά, δύο από τα οποία έχουν ήδη δείξει τάσεις φυγής.
Το Captain Fantastic είναι μόλις η δεύτερη σκηνοθετική και σεναριογραφική απόπειρα του έμπειρου αλλά όχι ιδιαίτερα αναγνωρισμένου καρατερίστα ηθοποιού Matt Ross.
Ο δημιουργός, χωρίς να θέλει να γίνει διδακτικός, θέτει στο θεατή θεμελιώδη ερωτήματα όσον αφορά, όχι τόσο τον τρόπο ζωής του, αλλά τη φιλοσοφία η οποία τη διέπει, τις προτεραιότητες που βάζει, τον ανθρωπισμό που κρύβεται μακριά από πολιτικές και θρησκευτικές ιδεοληψίες, τείνοντας το δάχτυλο και τις δύο πλευρές του ίδιου νομίσματος.
Στην επιφάνεια όμως αυτών, είναι μια ιδιαίτερα ευαίσθητη, αλλά ταυτόχρονα και σκληρή ταινία, που θέλει, αφήνοντας συνεχή υπονοούμενα, να βάλει το θεατή στη θέση όχι του πατέρα, ούτε του παππού, αλλά των παιδιών, που αρχικά αντιμετωπίζονται ως ολότητα, αλλά στη πορεία οι ρόλοι ξεχωρίζουν, με τις δύο αντιμαχόμενες πλευρές να αντιλαμβάνονται ότι δεν μπορούν να τα βάλεις στα καλούπια που επιλέγεις εσύ.
Χωρισμένη σε τρία σαφώς διαιρεμένα acts, η ταινία πάσχει περισσότερο εκεί που δεν το περιμέναμε, στο δεύτερο, στο κομμάτι όπου παρακολουθούμε την οικογένεια να κατευθύνεται από την απομόνωσή της στη πόλη όπου γίνεται η κηδεία της μητέρας.
Σε αυτό το σημείο, εμφανίζονται οι πιο κλισέ σκηνές της ταινίας, οι οποίες δεν είναι και καθόλου λίγες, προκαλώντας μια σημαντική κοιλιά στο ρυθμό.
Ένα μεγάλο ερωτηματικό μπορεί να μπει και στη τρίτη πράξη, και ιδιαίτερα στο φινάλε, το οποίο όμως είναι πιο υποκειμενικό, αφού έχει να κάνει με τις επιλογές που τελικά κάνει ο κάθε χαρακτήρας, με τις οποίες συμφωνεί ή διαφωνεί ο θεατής.
Όσο για το φινάλε, μια μικρή σκηνοθετική λεπτομέρεια ανοίγει διάπλατα τη πόρτα για διττές ερμηνείες, με αυτή που υποψιαζόμαστε να είναι πολύ καλύτερη από αυτή που παρακολουθούμε.
Πολύς λόγος έγινε για την ερμηνεία του Viggo Mortensen και πως αυτή είναι ικανή να τον επαναφέρει στο προσκήνιο, και ίσως να τον στείλει και μέχρι την πεντάδα των Όσκαρ, κάτι που προσωπικά δεν είδα.
Ο Mortensen ήταν ανέκαθεν ένας πολύ καλός ηθοποιός, που εδώ απλά έχει την ευκαιρία να δώσει μια αντίστοιχα καλή ερμηνεία, χωρίς όμως να εντυπωσιάζει.
Το Captain Fantastic είναι μια εκκεντρική, ευαίσθητη, σκληρή και πολυεπίπεδη ταινία, που όμως ενώ έχει πολλά να πει, χάνει το δρόμο της στον ωκεανό της φλυαρίας και των κοινοτυπιών.
Κάνει όλες τις σωστές ερωτήσεις, αλλά αποφεύγει να τις απαντήσει, και μάλιστα με καθόλου διακριτικό τρόπο.
Στους κινηματογράφους από 24 Νοεμβρίου.
Αλέξανδρος Κυριαζής.
1.jpg)
