Η καινούρια ταινία της σεναριογράφου/σκηνοθέτιδας Mia Hansen-Love, που βραβεύτηκε με Αργυρή Άρκτο Σκηνοθεσίας στο φετινό Φεστιβάλ Βερολίνου, είναι ακόμη ένα δείγμα του πνευματώδους, εγκεφαλικού σινεμά της ταλαντούχας Γαλλίδας δημιουργού.
Η ταινία διηγείται την ιστορία της Nathalie (Isabelle Huppert, Elle), μιας μεσήλικης καθηγήτριας φιλοσοφίας, που ζει μια ζωή ήρεμη, αφιερωμένη στα βιβλία και στο επάγγελμά της που τόσο αγαπά.
Όμως, όλα τα δεδομένα της, έως τότε, συμβατικής ζωής της ανατρέπονται, όταν ο επί 25 χρόνια σύζυγός της την αφήνει για μια άλλη γυναίκα.
Η Nathalie έχει να αντιμετωπίσει μια ύστερης ηλικίας, απρόσμενη μοναξιά αφού και τα 2 της παιδιά έχουν φύγει από το σπίτι, αλλά και τη συνεχή φροντίδα της ηλικιωμένης μητέρας της [μια εξαιρετική Edith Scob (Holy Motors)], που το άγχος και ο φόβος του επικείμενου θανάτου την κάνουν να αισθάνεται συνέχεια την ανάγκη παρουσίας της κόρης της κοντά της.
Μόνο στήριγμα της Nathalie τα βιβλία της αλλά και ένας αγαπημένος παλιός της μαθητής, ο Fabien (Roman Kolinka, Μετά το Μάη), διανοούμενος αναρχικός, που έχει αποσυρθεί από τον αστικό τρόπο ζωής και διάγει κοινοβιακή ζωή σε μια φάρμα στην ύπαιθρο.
Τι κάνεις όταν η ζωή σου και όλα όσα ήξερες ως δεδομένα έρχονται τα πάνω κάτω και δεν ξέρεις πλέον τι σου επιφυλάσσει το “Μέλλον”;
Στην ταινία της Hansen-Love δεν δίνονται ξεκάθαρες απαντήσεις στα ερωτήματα αυτά (και μάλλον δεν επιχειρείται καν να δοθούν), ούτε συμβαίνουν γεγονότα των οποίων το νόημα για τη ζωή των ηρώων και το δίδαγμα που πρέπει αυτοί να αποκομίσουν είναι προφανές.
Μήπως όμως δεν συμβαίνει έτσι και στην πραγματική ζωή;
Στην ταινία η Nathalie, μια γυναίκα που ζούσε κυρίως στον κόσμο της διανόησης και του πνεύματος, αφιερωμένη στην προσπάθεια εύρεσης απαντήσεων σε θεμελιώδη φιλοσοφικά ερωτήματα, καταλαμβάνεται εξαπίνης από τον πραγματικό κόσμο και καλείται να επαναπροσδιορίσει τη ζωή της αλλά και τον ίδιο της τον εαυτό.
Η Isabelle Huppert παραδίδει μια ακόμα αξιομνημόνευτη ερμηνεία, τη δεύτερή της αυτή τη χρονιά μετά το Elle, σε ένα ρόλο όμως τελείως διαφορετικό, καθόλου ακραίο, δίχως ερμηνευτικά ξεσπάσματα, και αποδίδει άψογα την ψυχοσύνθεση και τη συναισθηματική κατάσταση της ηρωίδας, με μια ήρεμη, νηφάλια ερμηνεία, που λειτουργεί περισσότερο με τη στάση του σώματος και τα βλέμματα παρά με τα λόγια.
Η Hansen-Love εξερευνά ποικίλες θεματικές, όπως ο φόβος της μοναξιάς, των γηρατειών και εν τέλει του θανάτου, η δυνατότητα εφαρμογής φιλοσοφικών συστημάτων και δογμάτων στην ίδια τη ζωή, αλλά και η αντίθεση μεταξύ του νεανικού ριζοσπαστισμού και αντίδρασης και της μετέπειτα απογοήτευσης και κομφορμισμού.
Δυστυχώς όμως η ταινία είναι αδύναμη δραματουργικά και από αυτήν λείπει παντελώς κάθε είδους δραματική κορύφωση, ενώ η υπονοούμενη ερωτική έλξη μεταξύ της Nathalie και του κατά πολύ νεότερου μαθητή της μένει σεναριακά αχρησιμοποίητη και πιο πολύ αφαιρεί παρά προσθέτει στην πειστικότητα των χαρακτήρων.
Είναι επομένως πολύ πιθανό στο τέλος της ταινίας ο θεατής να μείνει με ένα αίσθημα ανικανοποίητου και να δυσκολευτεί να βρει το νόημα αυτού που μόλις είδε.
Σε κάθε περίπτωση, αυτά που η ταινία έχει να επιδείξει είναι μια ακόμα εκπληκτική ερμηνεία από την Isabelle Huppert, που μας υπενθυμίζει γιατί είναι μία από τις κορυφαίες ηθοποιούς της γενιάς της, ένα ενδελεχές character study, αλλά και την πεποίθηση ότι οι ταινίες χρειάζεται να μοιάζουν περισσότερο με την αληθινή ζωή: λιγότερα δραματικά γεγονότα, περισσότερη όμως οικειότητα και ειλικρίνεια.
Στους κινηματογράφους από 17 Νοέμβρη.
Μαριάννα Τσότρα.
