Όλοι θα δούμε και φέτος τα Home Alone, το Love Actually, το Christmas Vacation, το Scrooged και το Polar Express.
Τα ούτως ή άλλως ελλειμματικής φαντασίας ελληνικά κανάλια έχουν φτιάξει μια playlist η οποία εδώ και χρόνια, για να μη πω δεκαετίες μένει η ίδια κι απαράλλαχτη.
Θα πρέπει να ομολογήσω ότι είμαι από τους μεγαλύτερους suckers αυτής της playlist, αφού αν δε τις δω, ε δε καταλαβαίνω Χριστούγεννα!
Αυτό όμως δε σημαίνει ότι δεν υπάρχουν και εναλλακτικές επιλογές, Χριστουγεννιάτικες ταινίες που δεν είναι τόσο feelgood, τόσο οικογενειακές, τόσο mainstream ή που απλά ξέφυγαν από τη προαναφερόμενη playlist.
Ταινίες δράσης, κωμωδίες, φαντασίας, δράματα και κινούμενα σχέδια.
Πάμε να τις θυμηθούμε…
Θα ξεκινήσω με την ίσως κλασσικότερη Χριστουγεννιάτικη ταινία, η οποία δυστυχώς δεν έχει βρει τη θέση της στη συνείδηση του ελληνικού κοινού, το It's a Wonderful Life του Frank Capra.
Ακριβώς 70 χρόνια μετά τη πρώτη της προβολή, ο James Stewart ως πατριάρχης George Bailey συνεχίζει να συγκινεί το ίδιο, στη προσπάθειά του να κρατήσει ανοιχτή τη μικρή οικογενειακή επιχείρηση, μην αφήνοντάς την να πέσει στα χέρια του άπληστου Lionel Barrymore, απαρνείται τα όνειρά του όμως οι συγκυρίες τον κάνουν να πιστεύει ότι όλα θα ήταν καλύτερα αν είχε πεθάνει.
Μέχρι που ο άγγελος Henry Travers έρχεται για να του αλλάξει γνώμη, και να του αποδείξει ότι όντως …κάθε φορά που χτυπάει ένα καμπανάκι, ένας άγγελος αποκτά τα φτερά του.
Αλλάζουμε τελείως κλίμα και μπαίνουμε στον σουρεαλιστικό κόσμο του Tim Burton, με το Batman Returns του 1992.
Τρία χρόνια μετά την επιτυχημένη πρώτη ταινία, ο Michael Keaton ξαναφοράει τη στολή του Ανθρώπου-Νυχτερίδα έχοντας αυτή τη φορά να τα βάλει με τον γκροτέσκο Πιγκουίνο, τη σέξι Catwoman και τον διεφθαρμένο επιχειρηματία Max Shreck.
Η επιλογή των Danny DeVito, Michelle Pfeiffer και Christopher Walken στο ρόλο των villains είναι πιθανότατα η πιο επιτυχημένη στην ιστορία των super-hero ταινιών, με τη φαντασία του σκηνοθέτη, που τότε ήταν ακόμα ακμαία, να μας παρουσιάζει μια τρομερά υποτιμημένη ταινία που μπορεί να δώσει άλλο χρώμα στα Χριστούγεννα μας.
Παραμένουμε στο είδος των υπερ-ηρωικών ταινιών, αλλά κάνουμε ένα άλμα είκοσι ετών με το Iron Man 3.
Μαζί με το The Incredible Hulk έχουν χαρακτηριστεί ως οι μόνες ταινίες του MCU που κατάφεραν να σπάσουν τη μανιέρα της Marvel, όντας ταινίες των σκηνοθετών τους και όχι της εταιρίας, στη συγκεκριμένη περίπτωση του Shane Black.
Παρά τα αναπόφευκτα hi-tech γκατζετάκια, εδώ έχουμε την πιο ανθρώπινη περιπέτεια του τενεκεδάνθρωπου, με τον Robert Downey Jr. να μην είναι απλά η φωνή πίσω από μια στολή αλλά ένας μοναχικός ήρωας που με μοναδικό σύμμαχο ένα μικρό αγόρι θα πρέπει να αποκαλύψει και να σταματήσει τα σχέδια του Guy Pearce.
Παρότι το x-mas theme δεν είναι έκδηλο, το mood που χαρίζει στο φιλμ του προσφέρει μια παλιομοδίτικη ομορφιά που συμπληρώνει το στόρι.
Περνάμε τον Ατλαντικό και προσγειωνόμαστε στην Ιρλανδία, όταν το 2008 ο Lance Daly μας παρουσίαζε το coming-of-age δράμα Kisses.
Δυο 12χρονα παιδιά από τα περίχωρα του Δουβλίνου, εκείνος δεν αντέχει άλλο τον βίαιο πατέρα του και εκείνη φοβάται τον “θείο” που τρυπώνει κρυφά τα βράδια στο δωμάτιό της, αναγκάζονται ανήμερα των Χριστουγέννων να το σκάσουν και να πάνε στο κέντρο τη πόλης αναζητώντας τον μεγάλο αδερφό του αγοριού.
Χωρίς χρήματα και με άγνοια κινδύνου, περνούν το βράδυ τους τριγυρίζοντας στους δρόμους της πόλης, ζώντας μια επικίνδυνη όσο και μαγική περιπέτεια.
Σκληρή και ταυτόχρονα τρομερά ευαίσθητη ταινία, με δυο συγκλονιστικά πιτσιρίκια στους πρωταγωνιστικούς ρόλους να μεγαλώνουν πριν της ώρας του.
Ελαφρύνουμε λίγο την ατμόσφαιρα αλλά παραμένουμε στην ίδια γειτονιά με το About a Boy.
Η υποψήφια για Όσκαρ σεναρίου ταινία των αδερφών Chris και Paul Weitz μας παρουσιάζει τη καλύτερη ερμηνεία του Hugh Grant στο ρόλο ενός εγωιστή, ανώριμου άνδρα που βρίσκει το νόημα της ζωής του στη παρέα του μικρού Nicholas Hoult.
Toni Collette και Rachel Weisz συμπληρώνουν το cast μίας από τις πιο άδικα ξεχασμένες ταινίες της νέας χιλιετίας, με το Χριστουγεννιάτικο σκηνικό να παίζει και εδώ το δικό του ιδιαίτερο ρόλο.
Θα συνεχίσω με κάτι διαφορετικό, μια ταινία που είναι mainstream (πιο mainstream πεθαίνεις!), παίζεται συνεχώς, αλλά για κάποιο λόγο δε θεωρείται Χριστουγεννιάτικη, και αναφέρομαι στο Harry Potter and the Sorcerer's Stone!
Η πρώτη -και καλύτερη κατά τη γνώμη μου- ταινία της σειράς, με τον Chris Columbus να δημιουργεί ένα all-time classic, γεμάτο μαγεία, χαριτωμένα πιτσιρίκια και ένα εκλεκτό adult cast να τους συνοδεύει.
Ώρα να περάσουμε και σε μια ταινία που ευτυχώς ανακαλύψαμε (πριν καμιά 20ετία) από τις βιντεοκασέτες (όσοι δε ξέρετε τι είναι, παρακαλώ να πάτε να τελειώσετε τα μαθήματά σας!) γιατί αν περιμέναμε από τα κανάλια, ακόμα θα νομίζαμε ότι πρόκειται για κάποιο τρομακτικό θρίλερ και γι’ αυτό παίζεται πάντα στις 2-3 τα ξημερώματα.
Φυσικά αναφέρομαι στο The Nightmare Before Christmas, το αριστούργημα του Henry Selick, μέσω του οποίου αγαπήσαμε το stop-motion animation, και αποθεώθηκε η φαντασία του Tim Burton.
Η μουσική και τα τραγούδια του Danny Elfman έχουν μείνει στην ιστορία, ενώ ακόμα αιωρείται η ανούσια ερώτηση αν ουσιαστικά πρόκειται για ταινία των Χριστουγέννων ή του Halloween.
Μας νοιάζει;
Το 2005 ο Christian Carion μας παρουσίασε το Joyeux Noël, μια ταινία που παρά τα προβληματάκια της, είχε να μας πει μία τόσο σκληρή Χριστουγεννιάτικη αληθινή πολεμική ιστορία που μας έδειξε ποιο είναι το πραγματικό νόημα αυτής της γιορτής, μακριά από φωτισμένες βιτρίνες και κάλαντα.
Εκεί στην ερημιά των πεδίων μάχης του πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου.
Εκεί όπου για ένα βράδυ, Γάλλοι, Σκωτσέζοι και Γερμανοί αποφάσισαν να αφήσουν τα όπλα και να γιορτάσουν.
Για ένα μόνο βράδυ, με τους Daniel Brühl, Guillaume Canet και Alex Ferns να ηγούνται των τριών αντιμαχόμενων πλευρών.
Παραμονή Χριστουγέννων, η νεαρή -με πλούσιο μπούστο- υπάλληλος Rachel Nichols επιτέλους φεύγει από το γραφείο για να πάει στο σπίτι της και να γιορτάσει με την οικογένειά της.
Ο σεκιουριτάς του γκαράζ Wes Bentley τη βοηθάει με το αμάξι της που δε παίρνει μπρος και τη ρωτάει αν θέλει να περάσουν μαζί τα Χριστούγεννα.
Εκείνη αρνείται, κάτι που τον εξαγριώνει, κλειδώνοντας την και κρατώντας την αιχμάλωτο στο P2.
Ο ανερχόμενος τότε Alexandre Aja επέλεξε τον πρωτοεμφανιζόμενο Franck Khalfoun για να αναλάβει τη σκηνοθεσία της ταινίας, με τα αποτελέσματα να είναι κωμικοτραγικά, όμως η απόκοσμη χημεία μεταξύ των ατάλαντων πρωταγωνιστών κάνει τη ταινία μια ένοχη απόλαυση.
Η δεκάδα δε μπορεί να ολοκληρωθεί παρά με το Hook του Steven Spielberg.
Η πρώτη ταινία που είδα ποτέ μου σε μεγάλη οθόνη, καταλαβαίνετε ότι κατέχει ιδιαίτερη θέση στις προτιμήσεις μου, και παρότι κριτικά δεν τα πήγε καλά, η γενιά μου που μεγαλώσαμε με αυτή, μιας και κάποτε το Mega την έβαζε κάθε τρεις και λίγο, τη λατρεύει όσο λίγες.
Ένας ανεπανάληπτος Robin Williams, ένας μοναδικός Dustin Hoffman, και οι Julia Roberts, Maggie Smith, Bob Hoskins και τα χαμένα παιδιά να τους πλαισιώνουν, έδωσαν το τέλειο Χριστουγεννιάτικο αποτέλεσμα.
Το “+1” στον τίτλο είχε έναν και μόνο παραλήπτη, το Die Hard βεβαίως βεβαίως!
Δε τη λες εναλλακτική, ούτε έχει σταματήσει να παίζεται, όμως δε θα μπορούσα να μη τη συμπεριλάβω στη λίστα, πραγματικά μου ήταν αδύνατο!
Viva John McClane και καλά Χριστούγεννα motherfuckers!
Αλέξανδρος Κυριαζής.
1.jpg)
