Πριν φύγει για το Χόλιγουντ, όπου γύρισε το Stoker, ο Park Chan-wook είχε γυρίσει ακόμα μία ταινία, η οποία από άποψη μαξιμαλισμού ήταν ότι πιο κοντινό στο φετινό «Η Υπηρέτρια».
Ο λόγος για το «I'm a cyborg, but that's ok», μια ουσιαστικά ρομαντική ταινία, την οποία ο Park προσάρμοσε στο δικό του ξεχωριστό στυλ, με αποτέλεσμα ένα πραγματικό πρωτότυπο φιλμ
Η Τσα Γιουνγκ-γκουν νοσηλεύεται σε ένα ψυχιατρείο επειδή πιστεύει πως είναι ρομπότ και κατά συνέπεια πως μπορεί να ζήσει παίρνοντας ενέργεια από μπαταρίες (βασικά τις γλύφει), και πως οποιαδήποτε κατανάλωση τροφής θα χαλάσει τα κυκλώματα της.
Επίσης, μιας και θεωρεί τον εαυτό της μηχανή, πιστεύει πως μπορεί να επικοινωνήσει με άλλες μηχανές, γεγονός που την οδηγεί στο να μιλάει με τις ώρες με τους αυτόματους πωλητές του ψυχιατρείου.
Σε μια τέτοια στιγμή την πετυχαίνει ο Παρκ Ιλ-σουν, ο οποίος είναι ένας πρώην ηλεκτρολόγος που νοσηλεύεται επειδή πιστεύει πως μπορεί να κλέψει προσωπικότητες ανθρώπων.
Από κει και πέρα, αρχίζει η προσπάθεια του να την κατακτήσει ενώ παράλληλα προσπαθεί να βρει έναν τρόπο να την κάνει να φάει, ώστε να μην πεθάνει.
Τα υπόλοιπα, τα οποία περιλαμβάνουν το πως έφτασαν οι χαρακτήρες στο ψυχιατρείο καθώς και τους υπόλοιπους ασθενείς, θα σας αφήσω να τα παρακολουθήσετε μόνοι σας.
Σκηνοθέτης, όπως προείπαμε, ο Park Chan-wook, ο οποίος σκηνοθετεί μια ιστορία αγάπης που πραγματικά ξεφεύγει από τα συνηθισμένα, αποφεύγοντας ουσιαστικά όλα τα κλισέ του είδους.
Μου άρεσε ιδιαίτερα ο τρόπος που χρησιμοποιεί το χιούμορ σε καταστάσεις που κάθε άλλο παρά κωμικές είναι και γενικότερα, ο τρόπος που ακροβατεί ανάμεσα στα δύο είδη είναι αριστοτεχνικός.
Ιδιαίτερη μνεία θα πρέπει να γίνει στους τρόπους που εφευρίσκει ο Παρκ Ιλ-σουν για να πείσει την Γιουνγκ-γκουν να φάει, τους οποίους θα χαρακτήριζα αξιολάτρευτα παρανοϊκούς.
Ως Τσα Γιουνγκ-γκουν, η Lim Su-jeong, η οποία εντυπωσιάζει ως εύθραυστη, σχιζοφρενής κούκλα, τόσο με την ηθοποιία της όσο και με το γενικότερο παρουσιαστικό της.
Ως Παρκ Ιλ-σουν, ο Rain, στο ντεμπούτο του στον κινηματογράφο.
Είναι κι αυτός αρκετά καλός, χωρίς να φτάνει όμως την απόδοση της προαναφερθείσας.
Ο ρόλος του βέβαια, είναι σαφώς λιγότερο απαιτητικός.
Σε αντίθεση με τις προηγούμενες δουλειές του, ο μινιμαλισμός δεν εμφανίζεται καθόλου εδώ, με την φωτογραφία και τα σκηνικά να είναι πλημμυρισμένα με χρώμα, σε ένα χαρακτηριστικό δείγμα μαξιμαλισμού.
Χαρακτηριστική είναι η σκηνή όπου Γιουνγκ-γκουν μετατρέπεται σε ανδροειδές-δολοφόνο, εκτοξεύοντας σφαίρες από τα δάχτυλά της ενώ η γλώσσα της έχει μετατραπεί σε γεμιστήρα.
Η ακολουθία θυμίζει έντονα ρετρό βιντεοπαιχνίδι shoot-em-up, μια αίσθηση που εντείνεται ακόμα περισσότερο στην αυλή του νοσοκομείου, όπου η κάμερα ακολουθεί την δράση από ψηλά.
Η σκηνή είναι η πιο βίαιη στην ταινία, αλλά το χαρακτηριστικό χιούμορ του Park είναι και πάλι παρόν, μέσω των υπόλοιπων ασθενών που χορεύουν, πηδούν και γενικότερα συνεχίζουν την παράλογη ρουτίνα, παρά την σφαγή που συμβαίνει γύρω τους.
Το γενικότερο στυλ του Park στο συγκεκριμένο φιλμ, τόσο τεχνικά όσο και αισθητικά, αντιπροσωπεύεται πλήρως από αυτήν την σκηνή.
Ο Park Chan-wook δεν έχει κάνει «λάθη» στην καριέρα του, και το «I'm a cyborg, but that's ok» δεν αποτελεί εξαίρεση.
Παναγιώτης Κοτζαθανάσης.
1.jpg)
