Η καινούρια ταινία του Denis Villeneuve, ενός από τους πιο ταλαντούχους και (ακόμα πιο) πολλά υποσχόμενους σκηνοθέτες της εποχής μας, είναι πάντα μια από τις πιο πολυαναμενόμενες της σεζόν από τους απανταχού σινεφίλ.
Αυτή τη φορά ο χαρισματικός Καναδός δοκιμάζεται σε ένα καινούριο για αυτόν είδος, αυτό του sci-fi, μεταφέροντας στον κινηματογράφο το short story Story of your Life του Ted Chiang, διασκευασμένο σεναριακά από τον (μέχρι τώρα) horror σεναριογράφο Eric Heisserer.
Το Arrival αφηγείται την ιστορία της Louise (Amy Adams, Batman vs. Superman: Dawn of Justice), διακεκριμένης γλωσσολόγου, που παλεύει να ξεπεράσει το χαμό της κόρης της σε νεαρή ηλικία από καρκίνο, της οποίας ο αμερικανικός στρατός ζητά τη βοήθεια, όταν 12 υπερμεγέθη εξωγήινα σκάφη προσγειώνονται σε στρατηγικά σημεία ανά την υφήλιο.
Ολόκληρος ο πλανήτης βρίσκεται σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, με τον πανικό και τη μαζική υστερία να κυριαρχούν, ενώ οι κυβερνήσεις των χωρών στις οποίες προσγειώθηκαν τα σκάφη προσπαθούν να έρθουν σε επικοινωνία με τα πλάσματα που τα κατοικούν.
Ο Συνταγματάρχης Weber (Forest Whitaker, Southpaw) ζητά από τη Louise να κατανοήσει τη γλώσσα των Επταπόδων, όπως εν τέλει τα ονόμασαν, και να προσπαθήσει να επικοινωνήσει μαζί τους, το οποίο η Louise καταφέρνει μέσω της γραπτής γλώσσας τελικά και με τη βοήθεια του επιστήμονα Ian Donnely (Jeremy Renner, Captain America: Civil War), επίσης μέλους της αποστολής.
Τα Επτάποδα δε φαίνεται να θέλουν το κακό της ανθρωπότητας και οι προσπάθειες επικοινωνίας πετυχαίνουν, όμως η Louise πρέπει να βιαστεί να μάθει τον αληθινό σκοπό της επίσκεψής τους στη Γη, καθώς τα υπόλοιπα κράτη δεν κρατούν και τόσο φιλική στάση…
Υπάρχουν πολλών ειδών ταινίες επιστημονικής φαντασίας: υπάρχουν αυτές που αρκούνται στα εντυπωσιακά CGI και τις σκηνές δράσης για να κρατήσουν το ενδιαφέρον των θεατών, οι ψευδο-φιλοσοφικές που επιθυμούν διακαώς να μιλήσουν για τα πάντα αλλά δεν τα καταφέρνουν (βλέπε Interstellar) και μετά υπάρχουν ταινίες όπως το Arrival.
Ακριβώς δηλαδή το είδος της μεγάλης ταινίας που δε μιλά για απειλητικούς εξωγήινους εισβολείς αλλά για τους ανθρώπους και που από μια μικρή ιστορία με ανθρωποκεντρική προσέγγιση καταφέρνει να μιλήσει για τόσα πολλά παραπάνω.
Γιατί το Arrival είναι μια ταινία πολιτική, που σχολιάζει τις σύγχρονες πολιτικές πολεμοχαρών κρατών που σε κάθε ενδεχόμενη απειλή ανταποκρίνονται με επίθεση, τον ιμπεριαλισμό και την αποικιοκρατία - μια ταινία κοινωνική, για την ανάγκη αναγωγής της ουσιαστικής επικοινωνίας σε ύψιστο εργαλείο αλληλοκατανόησης και συνύπαρξης μεταξύ ανθρώπων αλλά και κρατών.
Μια ταινία φιλοσοφική με σαφείς θρησκευτικές αναφορές, όπου οι εξωγήινοι συμβολίζουν μια ανώτερη, σοφότερη δύναμη, με διαφορετική, μη γραμμική αντίληψη του χρόνου, που δε θέλει να βλάψει τους ανθρώπους αλλά να τους εξηγήσει τι κάνουν λάθος και πώς μπορούν να το διορθώσουν, ένας Θεός παρών που νοιάζεται, ένα Σύμπαν όχι απρόσωπο και αδιάφορο.
Αλλά στη βάση της το Arrival είναι μια ταινία για μια γυναίκα, μια μητέρα που έχασε το παιδί της (ερμηνευμένη εξαιρετικά από την Amy Adams, που κρατά όλη την ταινία στις σιωπές και στα σπαραξικάρδια βλέμματά της), για τη συμφιλίωση και την αποδοχή της απώλειας και της θνητότητας.
Όλα αυτά βέβαια μπορούν να συνταιριαστούν σε ένα αρμονικό σύνολο μόνο δια χειρός ενός οραματιστή σκηνοθέτη όπως ο Villeneuve, που σκηνοθετεί υποβλητικά και ατμοσφαιρικά, διατηρώντας το μυστήριο σε όλη τη διάρκεια της ταινίας μέχρι το τελικό plot twist που σου κόβει την ανάσα, δίχως ούτε μία σκηνή δράσης, και παραδίδει εδώ ίσως την καλύτερη ταινία της μέχρι τώρα καριέρας του.
Σε αυτό συμβάλλει και η εκπληκτική κινηματογράφηση από τον Bradford Young, που αποτυπώνει άψογα τη ζοφερή πραγματικότητα της επαρχιακής Μοντάνα όπου προσγειώθηκε το επιβλητικό οβάλ σκάφος, αλλά και το score του Johann Johannson, που μεταφέρει την ένταση και την αίσθηση απειλής κατά την άφιξη και την πρώτη επαφή με τα εξωγήινα πλάσματα αλλά και το συναισθηματισμό και την εσωτερικότητα του δεύτερου μισού της ταινίας.
Το Arrival σίγουρα δεν είναι μια ταινία για τους φαν των ταινιών δράσης, καθώς δεν υπάρχει ούτε μία τέτοια σκηνή καθ’όλη τη διάρκεια του φιλμ.
Είναι όμως μια ταινία για αυτούς που αγαπούν τις φιλοσοφικές ταινίες επιστημονικής φαντασίας όπως η Οδύσσεια του Διαστήματος στην οποία μάλιστα γίνονται και σαφείς αναφορές (η λήψη του σκάφους από κάτω προς τα πάνω φέρνει στο νου το μονόλιθο του Κιούμπρικ) αλλά και το ευφυές, εγκεφαλικό σινεμά εν γένει, που δίνει τροφή για σκέψη στο θεατή και μένει στο μυαλό του καιρό μετά την πρώτη προβολή.
Στους κινηματογράφους από 8 Δεκεμβρίου.
Μαριάννα Τσότρα.
