Παρά τη πρόσφατη αλλαγή στα ηνία, η αδυναμία του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης στο Βαλκανικό σινεμά είναι γνωστή εδώ και χρόνια, και η βραβευμένη στις Κάννες ταινία του πρωτοεμφανιζόμενου Bogdan Mirica δε θα μπορούσε βρει καλύτερη πύλη για την είσοδό της στην ελληνική αγορά.
Ένα μήνα λοιπόν περίπου μετά από εκείνη τη πρώτη της προβολή, το Câini έφτασε στις αίθουσες.
Ρουμανική ύπαιθρος, στα σύνορα με Ουκρανία.
Ο Roman, ένας αποτυχημένος άνδρας από το Βουκουρέστι φτάνει σε ένα σπίτι στη μέση του πουθενά, το οποίο μόλις κληρονόμησε, μαζί με μια τεράστια έκταση γης, από έναν παππού που έχει να δει από τα μικράτα του.
Βουτηγμένος στα χρέη, ο Roman έχει ήδη απευθυνθεί σε μεσίτη και έρχεται για να κανονίσει τα της πώλησής του.
Αυτό που δε γνωρίζει είναι ότι ο παππούς Alecu ήταν αρχιμαφιόζος, και χρησιμοποιούσε αυτή την έκταση για λαθρεμπόριο και …ένας θεός ξέρει τι άλλες βρομοδουλειές!
Τώρα λοιπόν που η έκταση κινδυνεύει να πέσει σε ξένα χέρια, τα πρωτοπαλίκαρά του δε σκοπεύουν να τον αφήσουν να μπλεχτεί στα πόδια τους.
Το Câini είναι ένα βαλκανικό νεο-γουέστερν, με τους γνωστούς βραδύκαυστους ρυθμούς που χαρακτηρίζουν το είδος.
Αν και το κεντρικό στόρι μάλλον δε μπορεί να μας ενθουσιάσει στην ανάγνωσή του, το σενάριο κρύβει αρκετούς άσσους στο μανίκι του, τους οποίους μάλιστα ξέρει πότε και πως ακριβώς να τους ρίξει στο τραπέζι.
Ο σημαντικότερος από αυτούς έχει το όνομα Hogas, είναι ο χωροφύλακας την περιοχής και τον υποδύεται εξαιρετικά ο Gheorghe Visu.
Είναι ο πιο ανθρώπινα δραματικός αντι-ήρωας, είναι διεφθαρμένος αλλά τόσο-όσο, ξέρει τους κανόνες της άγριας Ρουμανίας και προσπαθεί να κρατήσει με νύχια και με δόντια τις ιδιαίτερα ευαίσθητες ισορροπίες.
Ώρα όμως να περάσουμε όμως και στα “αλλά”, τα οποία μπορεί να είναι μόλις δύο αλλά είναι τόσο σημαντικά που είναι ικανά να καταστρέψουν το φιλμ, και εξηγούμαι.
Είναι προφανές ότι ο δημιουργός θέλει να παίξει με τον τρόπο που ένας πρωτευουσιάνος δε ξέρει τους άγραφους νόμους της άγριας …Ρουμανίας, όμως εδώ το παρακάνει, με τον Roman να μην είναι απλά ανίδεος, αλλά νέτα σκέτα ηλίθιος!
Πως στα θρίλερ βλέπουμε τη ξανθιά κοπελίτσα να κατεβαίνει ολομόναχη τα σκαλιά του σκοτεινού υπογείου και λίγα δευτερόλεπτα αργότερα να βρίσκει τον αναμενόμενο θάνατο, έτσι και εδώ ο Roman έχει πάνω-κάτω την ίδια νοημοσύνη, κάνοντας την μία πανηλίθια (κεκαλυμμένη ως εγωιστική) επιλογή μετά την άλλη.
Με τη ψευτοδικαιολογία ότι δε πρόκειται να αφήσει τον κάθε νταή να τον κάνει ότι θέλει, ο ήρωας πάει εκεί που δε τον σπέρνουν, κάνει το ένα λάθος μετά το άλλο και πραγματικά φτάνεις στο σημείο να παρακαλάς να τον σκοτώσουν να τον ξεφορτωθείς.
Όταν λοιπόν αυτός ο χαρακτήρας είναι ο πρωταγωνιστής, καταλαβαίνεται ότι το χτύπημα στη συνολική ποιότητα του φιλμ πέφτει κατακόρυφα.
Το δεύτερο πρόβλημα εντοπίζεται στη σκηνοθεσία και πιο συγκεκριμένα στο μοντάζ.
Παρά την εξαιρετική φωτογραφία, ο Mirica υπερεκτιμά αυτή την ομορφιά και αφήνει κάθε, μα κάθε πλάνο της ταινίας να τρέξει αρκετά περισσότερα -άεργα- δευτερόλεπτα απ’ όσα θα έπρεπε, με αποτέλεσμα ο ρυθμός του φιλμ να είναι κουραστικά αργός, ειδικά στο πρώτο του μισό, που ακόμα η πλοκή δεν έχει πάρει μπρος.
Λίγο γουέστερν, λίγο νουάρ, λίγο Βαλκάνια, ένα καλοδομημένο σενάριο που κλείνει το μάτι στους αδερφούς Κοέν, αργοί ρυθμοί και ένας πανηλίθιος πρωταγωνιστής, πλέκουν ένα αξιοπρεπές σύνολο που χάνει στα σημεία την ευκαιρία να ξεχωρίσει.
Στους κινηματογράφους από 15 Δεκεμβρίου.
Αλέξανδρος Κυριαζής.
1.jpg)
