Ο Howard (Will Smith, Suicide Squad), πάλαι ποτέ επιτυχημένος διαφημιστής με δική του εταιρεία, θρηνεί το χαμό της κόρης που έχασε πριν 2 χρόνια και τον οποίο δεν μπορεί να αποδεχθεί, έχοντας κολλήσει στο στάδιο του θυμού και γράφοντας οργισμένα γράμματα στις τρεις, κατ’αυτόν, θεμελιώδεις έννοιες της ζωής, την Αγάπη, το Χρόνο και το Θάνατο.
Οι 3 συνεργάτες και φίλοι του στη διαφημιστική [Edward Norton (Birdman), Kate Winslet (The Dressmaker), Michael Pena (The Martian)] θέλουν να τον βοηθήσουν να ξεπεράσει την απώλειά του αλλά και παράλληλα …να αποδείξουν τη δικαιοπρακτική του ανικανότητα ώστε να μπορέσουν να πουλήσουν την εταιρεία της οποίας κατέχει την πλειοψηφία του μετοχικού κεφαλαίου και αρνείται να συναινέσει στην πώλησή της.
Έτσι, έχουν τη μάλλον απρόσμενη ιδέα να προσλάβουν 3 απένταρους ηθοποιούς [Helen Mirren (Trumbo), Keira Knightley (Everest), Jacob Latimore (Ride Along)] για να… προσωποποιήσουν τις έννοιες αυτές και να τον διδάξουν μερικά χρήσιμα μαθήματα για τον πόνο, την απώλεια και την ίδια τη ζωή και ταυτόχρονα να του προκαλέσουν νευρικό κλονισμό ώστε να τον βγάλουν εν τέλει δικαιοπρακτικά ανίκανο (!!).
Εάν δεν μπορούσατε ποτέ να φανταστείτε ότι υπάρχει ταινία όπου οι πρωταγωνιστικοί χαρακτήρες αντιμετωπίζουν την προσωπική τραγωδία ενός χρόνια συνεργάτη και φίλου τους με τον πιο ύπουλο και χειριστικό τρόπο και ότι μάλιστα αυτή η ταινία πλασάρεται σαν heart-warming Χριστουγεννιάτικο δράμα αλά A Christmas Carol, κάνατε λάθος.
Γιατί στην ταινία του David Frankel (The Devil Wears Prada, Marley & Me) συμβαίνει ακριβώς αυτό: βλέπουμε κυριολεκτικά μπροστά στα μάτια μας ανθρώπους να εξαπατούν τον υποτιθέμενο φίλο τους προς ίδιον όφελος, και όλα αυτά ενδεδυμένα το μανδύα της συμπόνιας και της ευσπλαχνίας.
Αλλά τίποτα από αυτά δεν πειράζει αφού γίνονται για το Καλό της Εταιρείας, σωστά;
Όσο για τα… μαθήματα ζωής που υποτίθεται ότι καλείται να πάρει ο πρωταγωνιστής, αυτά είναι τόσο κλισέ και στερεοτυπικά και η πορεία του προς τις εκάστοτε συνειδητοποιήσεις τόσο αναληθοφανής, που δεν πείθει ούτε στιγμή και έχει ως αποτέλεσμα το οικοδόμημα της ταινίας να καταρρεύσει πιο γρήγορα και από τα… ντόμινο του πρωταγωνιστή (ένα ακόμα σεναριακό εύρημα που βροντοφωνάζει Μεταφορά!).
Οι χαρακτήρες είναι ‘χάρτινοι’ και σεναριακά ρηχοί, τα κίνητρά τους και οι μεταστροφές τους δεν εξηγούνται ποτέ επαρκώς από το απίστευτα κακογραμμένο σενάριο του Allan Loeb (υπεύθυνου για μερικά ακόμα… εκτρώματα όπως το The Switch και το Just Go With It) και ως εκ τούτου η προσωπική οδύσσεια του καθενός τους καταλήγει να μην ενδιαφέρει κανέναν και να λειτουργεί απλά ως επιμήκυνση αυτής της ήδη παρατραβηγμένης ιστορίας.
Κανένας από τους πρωτοκλασάτους ηθοποιούς αυτού του ensemble cast δεν ξεχωρίζει ερμηνευτικά, οι Norton και Winslet παίζουν για πρώτη φορά τόσο βαριεστημένα και αδιάφορα, ενώ ο Smith διατηρεί την ίδια θυμωμένη γκριμάτσα σε όλη τη διάρκεια της ταινίας, σε μια από τις λιγότερο πειστικές ερμηνείες του.
Εν τέλει το μόνο ουσιώδες ερώτημα που εγείρει η ταινία είναι πώς μια πλειάδα τόσο ταλαντούχων, οσκαρικών ηθοποιών δέχτηκε να παίξει στην ίσως πιο προχειροφτιαγμένη, εκβιαστικά συναισθηματική και σε αρκετές στιγμές εξοργιστική ταινία που έχουμε δει τελευταία.
Στους κινηματογράφους από 22 Δεκεμβρίου.
Μαριάννα Τσότρα.
1.jpg)
