Η πολυαναμενόμενη επιστροφή του Kiyoshi Kurosawa στο J-horror παρελθόν του επιτέλους έγινε πραγματικότητα, μιας και τα τελευταία του φιλμ ήταν κυρίως art-house παραγωγές («Ταξίδι στην άλλη όχθη») ή κοινωνικά ("Tokyo Sonata").
Το αποτέλεσμα είναι μια ταινία πολύ κοντά στο στυλ που τον καθιέρωσε, με παραγωγές όπως τα «Kairo» και «Cure».
Η δράση στην ταινία ξεκινά άμεσα, καθώς μια τραγωδία λαμβάνει χώρα όταν ο κατά συρροή δολοφόνος που ανέκρινε ο ντετέκτιβ Τακακούρα, δραπετεύει.
Ο συντετριμμένος Τακακούρα παραιτείται μετά το συμβάν, για να ακολουθήσει ακαδημαϊκή καριέρα στην εγκληματική ψυχολογία.
Στη συνέχεια το σενάριο κινείται σε δύο άξονες.
Ο πρώτος εκτυλίσσεται στη νέα γειτονιά που μετακομίζουν ο Τακακούρα και η σύζυγός του, Γιάσουκο.
Η Γιάσουκο προσπαθεί να γνωριστεί με τους νέους της γείτονες, αλλά εκείνοι την αντιμετωπίζουν με καχυποψία.
Μοναδική εξαίρεση αποτελεί ο Νίσινο, ο οποίος μοιάζει και ο πιο «περίεργος» από όλους, τουλάχιστον μέχρι το σημείο που αποδεικνύεται φρικιαστικός (creepy).
Ο δεύτερος άξονας προκύπτει όταν ο Τακακούρα αποφασίζει να ασχοληθεί με μία άλυτη υπόθεση, σχετικά με μία οικογένεια που εξαφανίστηκε έξι χρόνια πριν.
Όταν γνωρίζει την Σάκι, την μοναδική επιζώσα, ο Τακακούρα αφοσιώνεται ακόμα περισσότερο στην υπόθεση, χάνοντας ουσιαστικά τον εαυτό του στο μυστήριο της.
Εν τω μεταξύ, η Γιάσουκο φαίνεται να έχει τα δικά της ψυχολογικά προβλήματα.
Το κύριο χαρακτηριστικό του Kurosawa όσο αναφορά τις ταινίες τρόμου είναι η ικανότητα του να χτίζει την ένταση σταδιακά, μέχρι το σημείο της «έκρηξης».
Η ικανότητα του αυτή δεν τον έχει εγκαταλείψει, καθώς κατορθώνει να χτίσει τον τρόμο μέσω του αργού ρυθμού και των όχι και τόσο συχνών διαλόγων, ενώ παράλληλα διατηρεί μια γενικότερη αίσθηση ότι κάτι επικίνδυνο λαμβάνει χώρα στο παρασκήνιο, το οποίο δεν φαίνεται με την πρώτη ματιά.
Το θέμα όμως με το «χτίσιμο» αυτό είναι πως καθυστερεί κάπως, με αποτέλεσμα η αίσθηση της αγωνίας να αμβλύνεται από ένα σημείο και έπειτα, αν και η στιγμή της αποκάλυψης και το συγκλονιστικό φινάλε αποζημιώνουν, σε κάποιο βαθμό τουλάχιστον.
Θα ήταν προτιμότερο όμως, το φιλμ να ήταν 15-20 λεπτά μικρότερο, μιας και αγγίζει τα 130 λεπτά.
Και οι τρεις πρωταγωνιστές εκπέμπουν την αίσθηση πως κάτι ανησυχητικό συμβαίνει, από την αρχή της ταινίας.
Ο Hidetoshi Nishijima ως Τακακούρα μοιάζει εξαιρετικά ανυπόμονος να λύσει την νέα υπόθεση που ανακαλύπτει.
Η Yuko Takeuchi ως Γιάσουκο μοιάζει απελπισμένη στην προσπάθειά της να αποκτήσει φίλους.
Πάνω από όλους όμως, ο Teruyuki Kagawa (Tales From Earthsea) ως Νίσινο κατορθώνει να φαίνεται φρικιαστικός, ότι κι αν κάνει, ακόμα κι όταν συμπεριφέρεται φιλικά και με ευγένεια.
Ο Kagawa άλλωστε ειδικεύεται σε τέτοιους ρόλους και η παρουσία του σε ένα φιλμ με αυτόν τον τίτλο ήταν ουσιαστικά απαραίτητη.
Όλοι οι προαναφερθέντες υποδύονται τους ρόλους τους όπως ταιριάζει στην γενικότερη αισθητική της ταινίας, αλλά ο Kagawa είναι σίγουρα αυτός που ξεχωρίζει.
Τεχνικά, η παραγωγή ακολουθεί τους κανόνες που επιβάλλει η ατμόσφαιρα των ταινιών τρόμου του Kurosawa, με τον αργό ρυθμό, την διακριτική μουσική, την ρεαλιστική απεικόνιση των εξωτερικών χώρων και την εφιαλτική των εσωτερικών.
Όσο αναφορά το τελευταίο αυτό στοιχείο, ο Ακισίζο Ασιζάβα κάνει εξαιρετική δουλειά στην φωτογραφία, κυρίως στο εσωτερικό του σπιτιού του Νίσινο.
Ο άρχοντας του αργού τρόμου επέστρεψε, αλλά είναι λίγο πιο αργός από ότι θα έπρεπε.
Παρόλα αυτά, η ταινία είναι αρκετά καλή, κυρίως λόγω των ηθοποιών, του σοκ της αποκάλυψης των πραγματικών γεγονότων και του απρόσμενου φινάλε.
Στους κινηματογράφους από 8 Ιανουαρίου 2017.
Παναγιώτης Κοτζαθανάσης.
1.jpg)
