Ένα από τα πιο φιλόδοξα project της χρονιάς ήταν το νέο blockbuster του γνωστού Κινέζου σκηνοθέτη Zhang Yimou, η πρώτη κυρίως αγγλόφωνη ταινία του και γυρισμένη εξ ολοκλήρου στην Κίνα, σε συμπαραγωγή Κίνας-Αμερικής.
Το βασισμένο σε αρχαίο κινεζικό θρύλο σχετικά με το λόγο ύπαρξης του Σινικού Τείχους story αφορά δύο μισθοφόρους στρατιώτες, τον William Garin (Matt Damon, Jason Bourne) και τον Pero Tovar (Pedro Pascal, Game of Thrones), που βρίσκονται στην Κίνα για να βρουν μπαρούτι, μέχρι που ξαφνικά φτάνουν στο Σινικό Τείχος όπου αιχμαλωτίζονται.
Εκεί, μαζί με έναν άρτια εκπαιδευμένο και πλήρως εξοπλισμένο στρατό επονομαζόμενο ως Ανώνυμο Τάγμα, θα πολεμήσουν ορδές τεράτων που ονομάζονται Taotie, τα οποία πολιορκούν το Τείχος κάθε 60 χρόνια, προκειμένου να καταλάβουν την Κίνα και μετά ολόκληρο τον κόσμο.
Η ικανότητα του William στο τόξο θα τον κάνει απαραίτητο στο Τάγμα το οποίο θα αποφασίσει να βοηθήσει, εν όψει και των στενότερων σχέσεών του με την Διοικητή του Lin Mei (Tian Jing), παρά τις διαμαρτυρίες του συντρόφου του που επιμένει να πάρουν απλά το μπαρούτι που βρήκαν στο Τείχος και να φύγουν…
Το Great Wall θα μπορούσε να είναι πολλά παραπάνω από ένα ακόμα monster movie με θεαματικές σκηνές δράσης και μια μικρή δόση κινεζικής κουλτούρας.
Κι όμως, παρ’ότι καλαίσθητη και οπτικά εντυπωσιακή, μαγευτικά φωτογραφημένη από τους Stuart Dryburgh και Zhao Xiaoding και με μεγαλοπρεπή κοστούμια και στολές πολεμιστών, η ταινία είναι άνευρη και χωρίς κανένα σεναριακό ενδιαφέρον.
Ο Yimou δεν καταφέρνει να χτίσει ούτε το σασπένς των σκηνών μάχης που καταντούν βαρετές , παρά το γρήγορο μοντάζ των Mary Jo Markey και Craig Wood και τα τρομακτικά CGI τέρατα.
Σεναριακό βάθος δεν έχουν ούτε οι χαρακτήρες, με τον Matt Damon να μην ξεφεύγει από τον generic ρόλο του ήρωα που σώζει την Κίνα αλλά και όλη την ανθρωπότητα και το ειδύλλιο του με τον χαρακτήρα της Jing Tian να φαντάζει ολωσδιόλου ψεύτικο και εκβιασμένο.
Τα μηνύματα δε, της ταινίας πολλά: το ηθικά μεμπτό της απληστίας (πιθανό σχόλιο για τον σύγχρονο κινεζικό καπιταλισμό;) και του (δυτικού) επεκτατισμού, αλλά και η συλλογικότητα ως πρόταγμα έναντι του ατομισμού (η έννοια της πίστης και της εμπιστοσύνης θεμελιώδης στον τρόπο που πολεμούν οι Κινέζοι στρατιώτες, εν αντιθέσει με τους Δυτικούς).
Σερβίρονται όμως όλα με τόση ευκολία και απλοϊκότητα, που περνούν τελείως αδιάφορα.
Η χαρακτηριστική σκηνοθετική ματιά και καλλιτεχνική πινελιά του Yimou στη χρήση των χρωμάτων και της κινεζικής κουλτούρας και παράδοσης είναι βέβαια παρούσα.
Δυστυχώς όμως δεν αρκεί για να κάνει το όλο εγχείρημα να ξεφύγει από την κοινοτοπία ενός οποιουδήποτε χολιγουντιανού blockbuster.
Στους κινηματογράφους από 29 Δεκεμβρίου.
Μαριάννα Τσότρα.
