Βασισμένο στο αυτοβιογραφικό βιβλίο του Saroo Brierley, “A Long Way Home”, το Lion αφηγείται την ιστορία του Saroo (Sunny Pawar), ενός 5χρονου αγοριού που ζει στην Ινδία του 1986 υπό συνθήκες απόλυτης φτώχειας και προσπαθεί να τα βγάλει πέρα, μαζί με τη μητέρα και τα αδέρφια του, ακόμα και κλέβοντας για να επιζήσουν.
Μέχρι που μια μέρα ο μικρός Saroo πάει για δουλειά μαζί με το μεγαλύτερο αδελφό του, Guddu (Abhishek Bharate) και χάνεται, καταλήγοντας σε ένα τρένο που πηγαίνει στην Καλκούτα, 1.600 χλμ μακριά από το σπίτι του.
Εκεί ο Saroo θα περιπλανιέται επί μήνες μόνος και θα ζει στους δρόμους, μέχρι που μετά από πολλές περιπέτειες καταλήγει σε ένα ορφανοτροφείο και από εκεί υιοθετείται από ένα ζευγάρι Αυστραλών, τους John (David Wenham, 300: Rise of an Empire) και Sue Brierley (Nicole Kidman, Genius).
Πηγαίνει μαζί τους πίσω στην Τασμανία όπου μένουν και αποκτά ένα νέο σπίτι με όλες τις ανέσεις και δυο γονείς που τον αγαπούν.
Δεν θα καταφέρει όμως ποτέ να ξεχάσει την οικογένεια που άφησε πίσω…
Το Lion είναι σεναριακά δομημένο σε δύο μέρη, τις περιπέτειες του μικρού Saroo στους δρόμους της Καλκούτας μέχρι που υιοθετήθηκε από τους θετούς γονείς του και την ενήλικη ζωή του, 20 χρόνια μετά, όπου δείχνει αρχικά να έχει ξεχάσει τελείως ο,τιδήποτε αφορά το παρελθόν του μέχρι που μια ανάμνηση που επανέρχεται στο νου του τον πείθει ότι πρέπει να κάνει τα πάντα για να ξαναβρεί το σπίτι και τη χαμένη του οικογένεια.
Και παρ’ότι κανείς θα περίμενε το πιο ενδιαφέρον δραματουργικά να είναι το δεύτερο μέρος της ταινίας, αυτό που συμβαίνει είναι το ακριβώς αντίθετο: το πρώτο μισό της ταινίας είναι το δυνατότερο συναισθηματικά, όπου βιώνουμε την τρομακτική εμπειρία του να είσαι μόνος και χαμένος σε μια τεράστια πόλη μέσα από τα αθώα και ανυπεράσπιστα μάτια ενός μικρού παιδιού.
Η Ινδία παρουσιάζεται, μέσα από το φακό του σκηνοθέτη Garth Davis και τη φωτογραφία του Greig Fraser, πολύχρωμη και μαγευτική και συνάμα απρόσωπη και αφιλόξενη, ενώ ο θεατής ταυτίζεται απόλυτα με τον τρόμο που αισθάνεται ο Saroo και αγωνιά συνεχώς για την τύχη του.
Η μετάβαση στον κόσμο του ενήλικου πλέον Saroo γίνεται κάπως άτσαλα και ποτέ δε μας εξηγείται αρκετά το πώς διαμορφώθηκε ο χαρακτήρας του μεγαλώνοντας και το γιατί απέκοψε κάθε σύνδεση με το παρελθόν και τις ρίζες του.
Οι προσπάθειές του, δε, να βρει την οικογένειά του (με την αρωγή του GoogleEarth!) και οι συνεχείς εσωτερικές μεταστροφές που έχει καταντούν μονότονες και επαναλαμβανόμενες και γίνεται φανερό πως μόνος σκοπός τους είναι να καθυστερήσουν την κορύφωση του τέλους.
Ο Dev Patel (About Cherry), που υποδύεται τον ενήλικο Saroo, παραδίδει την καλύτερη έως τώρα δουλειά του, σε ένα ρόλο που θυμίζει αρκετά αυτόν που τον καθιέρωσε στο Slumdog Millionaire, αλλά πολύ πιο περίπλοκο και με σαφώς μεγαλύτερο εσωτερικό βάθος.
Εξαιρετική για άλλη μια φορά και η Nicole Kidman, που στο ρόλο της θετής του μητέρας μεταμορφώνεται στην προσωποποίηση της μητρικής αγάπης και αφοσίωσης, ενώ ο μονόλογος στον οποίο εξηγεί γιατί υιοθέτησε το Saroo είναι ίσως η πιο συγκινητική στιγμή του φιλμ.
Αντιθέτως, η Rooney Mara (Pan) στο ρόλο της Lucy, κοπέλας του Saroo, περνάει απαρατήρητη και γίνεται φανερό ότι το αναμφισβήτητο ταλέντο της δεν αξιοποιείται με τον ασήμαντο ρόλο της πάντα υποστηρικτικής συντρόφου του πρωταγωνιστή.
Αλλά η πραγματική αποκάλυψη του φιλμ και ίσως ο λόγος που καταφέρνει να δημιουργήσει αληθινό και όχι εκβιαστικό συναίσθημα είναι ο μικρός Sunny Pawar, που με τη ρεαλιστική και ταυτόχρονα σπαρακτική ερμηνεία του είναι αυτός που θα μας κάνει να συμπονέσουμε και να αγαπήσουμε το Saroo.
Η ταινία σαφώς υποκύπτει σε κλισέ (όπως αυτό των ‘καλών δυτικών’ που θα εμφανιστούν ως από μηχανής θεοί για να σώσουν ένα παιδί και να του προσφέρουν ευκαιρίες στη ζωή ή το σχήμα αντίθεσης ανάμεσα στο Saroo, που ως ‘καμάρι’ των θετών του γονιών επωφελήθηκε των ευκαιριών αυτών σπουδάζοντας, και του θετού, επίσης υιοθετημένου αδελφού του Mantosh (Divian Ladwa) , που δεν κατάφερε ποτέ να προσαρμοστεί στην καινούρια του ζωή και κατέληξε το ‘μαύρο πρόβατο’ της οικογένειας) και έχει ένα σχετικά αδύναμο δεύτερο μέρος.
Όμως, είναι μια από αυτές τις ταινίες που σου ζεσταίνουν την καρδιά, που σε κάνουν να συμπάσχεις με τον πρωταγωνιστή και να περιμένεις με ανυπομονησία την (αναμενόμενη) λύτρωση του τέλους, που θα σε συγκινήσει, θα σε προβληματίσει αλλά στο τέλος θα σε αφήσει με το ευχάριστο συναίσθημα ότι όλα θα πάνε καλά.
Στους κινηματογράφους από 1η Δεκεμβρίου.
Μαριάννα Τσότρα.
1.jpg)
