Όταν το 2012 η Walt Disney αγόρασε την LucasFilm, κανείς βέβαια δεν περίμενε ότι ο γνωστός κινηματογραφικός κολοσσός θα έμενε με σταυρωμένα τα χέρια, αλλά ότι (όπως και έγινε) θα φρόντιζε να …απομυζήσει όσο μπορούσε το μυθικό πλέον φιλμικό σύμπαν που λέγεται Star Wars.
Έτσι, και προς μεγάλη ευχαρίστηση των fanboys, εκτός από τη συνέχιση του saga με το περσινό Episode VII: The Force Awakens, είχε ανακοινωθεί ότι πρόκειται να γυριστούν δύο ακόμη spin-off ταινίες, εντός του σύμπαντος του Star Wars αλλά εκτός του saga, που θα αποτελούσαν μέρη της επονομαζόμενης ως Star Wars Anthology Series.
Πρώτη από αυτές το Rogue One, η πλοκή του οποίου λαμβάνει χώρα ανάμεσα στα Επεισόδια III και IV, αποτελώντας κατ’ουσίαν ένα prequel της πρώτης ταινίας της σειράς, του A New Hope.
Η ιστορία που αφηγείται το Rogue One είναι αυτή της κλοπής των σχεδίων του Death Star από τους Επαναστάτες, χάρη στην οποία επιτεύχθηκε η μετέπειτα καταστροφή του στο Episode IV.
Συγκεκριμένα, η ταινία ξεκινά όταν η μικρή Jyn Erso βλέπει να δολοφονείται η μητέρα της μπροστά στα μάτια της από StormTroopers και ο επιστήμονας πατέρας της Galen Erso (Mads Mikkelsen, Doctor Strange) να απάγεται από το σχεδιαστή όπλων της Αυτοκρατορίας Orson Krennic (Ben Mendelsohn, Exodus: Gods and Kings), για να βοηθήσει στο σχεδιασμό του ισχυρότερου όπλου που θα είχε ποτέ η Αυτοκρατορία, του γνωστού σε όλους μας Death Star.
15 χρόνια αργότερα, η ενήλικη πλέον και αρκετά… badass Jyn (Felicity Jones, Inferno) καλείται να βοηθήσει την Επαναστατική Συμμαχία να βρει ένα λιποτάκτη πιλότο της Αυτοκρατορίας που μεταφέρει ένα μήνυμα από τον πατέρα της.
Όταν η αρχικά απρόθυμη Jyn μαθαίνει μέσα από το μήνυμα ότι ο πατέρας της έχει τοποθετήσει ένα ‘ψεγάδι’ στο εσωτερικό του Death Star χάρη στο οποίο είναι εύκολο να καταστραφεί και ότι το μόνο που χρειάζεται είναι να πάρει τα σχέδια του Death Star, αποφασίζει να πάει στη βάση όπου φυλάσσονται και να βρει τα σχέδια αυτά.
Χωρίς την υποστήριξη της Συμμαχίας, έχει στη διάθεσή της μόνο ένα ετερόκλητο πλήρωμα, που αποτελείται μεταξύ άλλων από τον Επαναστάτη Cassian Andor (Diego Luna, Blood Father) και το droid K-2SO (με τη φωνή του Alan Tudyk).
Ο Gareth Edwards (των Monsters και Godzilla), που ανέλαβε τη σκηνοθεσία, δε θέλησε να κάνει μια ταινία εμποτισμένη με το χαρακτηριστικό family-friendly πνεύμα των original ταινιών Star Wars ή με το εύκολα διακριτό δίπολο Καλού-Κακού στο οποίο μας είχαν συνηθίσει αυτές οι ταινίες.
Ήθελε να κάνει μια ταινία πιο σκοτεινή, που θυμίζει περισσότερο war movie, με ρεαλιστικούς χαρακτήρες που έχουν ηθικά διλήμματα και βρίσκονται στη γκρίζα ζώνη μεταξύ Καλού και Κακού (πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα ο πατέρας της Jyn- ήρωας ή εγκληματίας;).
Αυτό όμως που κάποιοι θα δουν ως ένα πιο ενήλικο βλέμμα στον κόσμο του Star Wars, κάποιοι άλλοι ίσως το δουν ως ένα ακόμα κοινότοπο blockbuster, που λίγο έχει να κάνει με τη μαγεία του αγαπημένου τους φιλμικού σύμπαντος.
Είναι γεγονός ότι η ταινία δεν έχει κανέναν Jedi ή μάχη με lightsabers (με εξαίρεση φυσικά τη μνημειώδη εμφάνιση του Darth Vader προς το τέλος της ταινίας!), ούτε το κλασικό θεματικό score του John Williams, οπότε οι φαν του Star Wars ίσως απογοητευτούν με την περισσότερο γήινη προσέγγιση της ταινίας.
Γιατί, εκτός από εντυπωσιακά οπτικά εφέ και σκηνές μάχης και καταστροφών, που κορυφώνονται ιδίως στο τρίτο μέρος της ταινίας, το Rogue One στηρίζεται κυρίως σε έναν ακόμα δυναμικό γυναικείο χαρακτήρα, αυτόν της Jyn της Felicity Jones, που παίρνει τα ηνία από την Princess Leia της Carrie Fisher αλλά και την περσινή Rey της Daisy Ridley, αποδεικνύοντας πως τα καταφέρνει καλά και σε ρόλους δράσης.
Το Rogue One έχει όμως και νοσταλγικά στοιχεία που θυμίζουν τις original Star Wars ταινίες: το νέο, αξιολάτρευτο droid K-2S0 (αλλά και η guest-star εμφάνιση κάποιων παλιών και αγαπημένων…), τα με παλιομοδίτικο τρόπο τραβηγμένα πλάνα των πιλότων μέσα στα X-Wings που φέρνουν ξεκάθαρα στο νου τις πρώτες 70's και 80's Star Wars ταινίες, αλλά και την καλύτερη ίσως εμφάνιση του Darth Vader σε ταινία Star Wars!
Το Rogue One δεν καταφέρνει να αναβιώσει το πνεύμα των Star Wars ταινιών όπως το κατάφερε πέρσι το The Force Awakens, αλλά ίσως να το επανεφεύρει, πιο σοβαρό και πιο ενήλικο πλέον.
Και ακόμα και αν τελικά απογοητεύσει ως ταινία της Ανθολογίας Star Wars, δεν απογοητεύει ως εντυπωσιακή οπτικά διαστημική περιπέτεια, που ίσως ακόμα και να πείσει κάποιους νεότερους θεατές να σπεύσουν να δουν το Episode IV: A New Hope, εισάγοντας τους έτσι στο μαγευτικό, αγαπημένο μας κόσμο του Star Wars.
Στους κινηματογράφους από 15 Δεκεμβρίου.
Μαριάννα Τσότρα.
1.jpg)
