Το 2016 μας άφησε με ανάμεικτα συναισθήματα εφόσον από τη μία είχαμε μια πολύ καλή χρονιά από κινηματογραφικής πλευράς, από την άλλη όμως ήταν πολλοί οι επώνυμοι καλλιτέχνες που μας άφησαν και μας έκαναν να θεωρήσουμε ότι ο Χάρος δούλεψε υπερωρίες κατά τη διάρκειά της.
Παραμένοντας πιστό στην παράδοσή του, το Horrorant παρουσιάζει μέσω εμού τις καλύτερες από τις ταινίες τρόμου που προβλήθηκαν στις αίθουσες φέτος.
Αξίζει να σημειωθεί – για να προλάβω και τα σχόλια που συνήθως γίνονται - ότι όσες ταινίες περιλαμβάνονται στην παρακάτω λίστα, δεν αποτελούν όλες τους «αριστουργήματα της έβδομης τέχνης».
Απλώς επέλεξα τις 10 καλύτερες από τις ήδη υπάρχουσες με βάση είτε το προσωπικό μου κριτήριο, είτε την επιτυχία που σημείωσαν πολλές από αυτές στις αίθουσες.
Έτσι λοιπόν ακόμη και στην περίπτωση που δεν είχαμε καμία απολύτως καλή ταινία τρόμου φέτος (πράγμα που δεν ισχύει όπως θα δείτε παρακάτω), εγώ πάλι θα επέλεγα τις 10 καλύτερες από τις ήδη υπάρχουσες.
Αυτός άλλωστε είναι ο ρόλος του άρθρου.
Μαζί με τις 10 καλύτερες, έφτιαξα και μία λίστα με 10 «αξιόλογες αναφορές» όπως τις ονομάζω, με ταινίες που αν και δεν μπήκαν στην δεκάδα, αξίζει να τις παρακολουθήσει κανείς.
Τέλος, αξίζει να αναφερθεί ότι ο λόγος που φέτος δεν είχαμε μαζική παραγωγή ταινιών τρόμου κατά τη διάρκεια του Halloween είναι ότι καμία παραγωγή του είδους δεν τόλμησε να κονταροχτυπηθεί με το Doctor Strange της Marvel και να προβληθεί απέναντί του, καθώς κάτι τέτοιο θα ισοδυναμούσε με αυτοκτονία.
Ας πάρουμε όμως τις ταινίες με σειρά προτίμησης.
10. Pride and justice and zombies
O Burr Steers μετέφερε με επιτυχία στη μεγάλη οθόνη το best-seller της Jane Austen, που παρωδεί την κλασική ιστορία, προσθέτοντας εντός της το zombie apocalypse.
Το αποτέλεσμα είναι μια αξιόλογη παραγωγή που συνδυάζει τις αρετές μιας ταινίας εποχής με δράση, πολεμικές τέχνες, κωμωδία, σάτιρα ηθών και love story.
Οι φαν των zombie films και του μαύρου χιούμορ, αξίζει να της δώσουν μια ευκαιρία. (review)
9. The Boy
Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την πρωτοτυπία αυτής της δουλειάς των Menear και Bell.
Ζευγάρι ηλικιωμένων αναθέτουν σε μία babysitter το καθήκον να προσέχει τον μικρό τους γιο ενώ θα λείπουν σε ταξίδι, ο οποίος γιος αποδεικνύεται τελικά ότι είναι μια… κούκλα που πιστεύουν ότι ενσαρκώνει το πεθαμένο τους παιδί.
Μέχρι την τελευταία του πράξη, το The Boy εμφανίζεται κατάμεστο από μυστήριο και από τα «καλά» στοιχεία των μεταφυσικών θρίλερ.
Η ανατροπή στο τέλος απογοήτευσε πολλούς, ενώ άλλοι δεν την κατάλαβαν καθόλου.
Εμένα προσωπικά με ενθουσίασε και χαίρομαι που ακόμη και όσοι απογοητεύτηκαν από αυτή δεν αποκήρυξαν το The Boy αλλά αναγνωρίζουν ότι πρόκειται για μία από τις καλές ταινίες του 2016. (review)
8. The Purge: Election Year
Αποφεύγοντας τις αστοχίες της προηγούμενης συνέχειας, το δεύτερο αυτό sequel κλείνει την τριλογία της «νύχτας εκκαθάρισης» με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Επεκτείνει την μυθολογία του franchise προς την κατεύθυνση της πολιτικής- γεγονός που είναι αναμενόμενο εφόσον βασίζεται σε μία αμιγώς πολιτική ιδέα- και δανείζεται πολλά στοιχεία από την εκλογική αναμέτρηση που σημάδεψε την φετινή χρονιά, αυτή της Χίλαρι Κλίντον με τον Ντόναλντ Τραμπ.
Ωστόσο η πολιτική προσέγγιση δεν ζημίωσε ούτε στο ελάχιστο τα στοιχεία του ψυχολογικού θρίλερ και του σασπένς που αξιοποιούνται στο έπακρο, παρέχοντας στον θεατή μια αξέχαστη εμπειρία. (review)
7. 10 Cloverfield Lane
Το ανεπίσημο sequel του Cloverfield που προκάλεσε αίσθηση, παρά το γεγονός ότι κόστισε πολύ λιγότερο από τον προκάτοχό του και στο μεγαλύτερό του μέρος διαδραματίζεται στον περιορισμένο χώρο ενός καταφυγίου.
Η ένταση και το μυστήριο χτίζονται σταδιακά και με ρυθμό που δεν κουράζει, ενώ στο αποκορύφωμα τις δράσης υπάρχουν σκηνές που είναι γυρισμένες έτσι ώστε να κόβουν την ανάσα.
Οι ερμηνείες είναι εξαιρετικές απ’ όλο το τριμελές καστ και κυρίως από την Mary Elizabeth Winstead η οποία φαίνεται να έχει πολύ καλή χημεία με τον John Goodman που το σενάριο την επιβάλλει να βρίσκεται στο έλεός του.
Παρακολουθείται ανεξάρτητα από το Cloverfield και μάλιστα όποιος δεν έχει δει το Cloverfield θα την ευχαριστηθεί περισσότερο. (review)
6. The Shallows
Στο νέο πόνημα του Jaume Collet-Serra παρακολουθούμε μια νεαρή σέρφερ να επισκέπτεται μια ερημική παραλία και να έρχεται αντιμέτωπη με όλα τα επικίνδυνα στοιχεία του υδάτινου κόσμου, αλλά κυρίως με έναν πεισματάρη καρχαρία που την αντιμετωπίζει σαν επίδοξο γεύμα του.
Όλο το αποτέλεσμα είναι άρτιο από οπτικοακουστικής άποψης σε βαθμό που να μπορούμε να μιλάμε για μια ακροβατική σκηνοθεσία που σε κάνει να ξεχνάς το γεγονός ότι η όλη πλοκή είναι κλισεδιάρικη και ότι περνάει σε δεύτερο φόντο σε σχέση με την κυρίαρχη δομή της εικόνας. (review)
5. Lights out
Το Lights Out του David F. Sandberg είχε ξεκινήσει σαν μια ταινία μικρού μήκους και έκανε θραύση στο youtube, επομένως μοιραία πήρε το πράσινο φως για να γίνει μια πιο ακριβή παραγωγή.
Ο σεναριογράφος Eric Heisserer έκανε πολύ καλή δουλειά στο να απλώσει την ιδέα αυτή σε μία ταινία μεγάλου μήκους, προσθέτοντας ένα πολύ τρομαχτικό υπόβαθρο για το φάντασμα, αλλά και ένα δραματικό πλαίσιο που αναλύει εκτενώς τους χαρακτήρες της ιστορίας.
Κατά τα άλλα, έχουμε 85 λεπτά ατέλειωτου σασπένς που θα αφήσουν ικανοποιημένους ακόμη και τους πιο απαιτητικούς από τους φαν των μεταφυσικών θρίλερ. (review)
4. Train to Busan
Να και μια δουλειά από τη Νότια Κορέα που προκάλεσε αίσθηση και που αναμένεται να γίνει σύντομα και αμερικάνικο remake.
Ο Sok-woo (Yoo Gong) μαζί με την κόρη του Soo-ahn (Soo-an Kim) επιβιβάζονται σε ένα τρένο που πηγαίνει από τη Σεούλ προς το Busan.
Την ίδια στιγμή ξεσπάει το zombie apocalypse σε όλη τη χώρα και σύντομα βρίσκονται να συνταξιδεύουν με ανθρωποφάγους νεκροζώντανους.
Η βαθιά ανάπτυξη των χαρακτήρων κερδίζει τις εντυπώσεις και δένει καταπληκτικά με την αγωνία και τον τρόμο.
Παρά το γεγονός ότι το μεγαλύτερο μέρος λαμβάνει χώρα μέσα στο τρένο, τα σκηνικά που χρησιμοποιούνται είναι μεγάλης κλίμακας και οι επί μέρους καταστροφές και επιδρομές νεκροζώντανων είναι τέτοιου μεγέθους που την κάνουν να ξεπεράσει τα όρια του b-movie και να αγγίξει αυτά μιας υπερπαραγωγής. (review)
3. The Conjuring 2
Τι κι αν εμένα δεν με εντυπωσίασε;
Η μεγάλη επιστροφή του James Wan με αυτή τη δεύτερη προσθήκη στο franchise σημείωσε τεράστια εμπορική επιτυχία, καθώς μίλησε στην ψυχή του κοινού.
Έχουμε άρτια σκηνοθεσία, επιβλητική και σκοτεινή φωτογραφία, καλομονταρισμένα πλάνα, ατμοσφαιρικούς φωτισμούς και όλα τα επί μέρους στοιχεία που μπορούν να δημιουργήσουν μια «καλοφτιαγμένη» ταινία, η οποία μάλιστα βασίζεται σε αληθινό περιστατικό που έλαβε χώρα στη Αγγλία της δεκαετίας του '80.
Η πιστή απόδοση του θατσερικού υποβάθρου έκανε πολλούς από τους κριτικούς να προσδώσουν στο όλο αποτέλεσμα τα χαρακτηριστικά μιας πολιτικής αλληγορίας. (review)
2. Don‘t Breathe
O Fede Alvarez, μετά την επιτυχία που είχε το remake του Evil Dead, επανέρχεται δυναμικά με αυτό το διαμαντάκι.
Τρεις φίλοι κάνουν διάρρηξη στο σπίτι ενός τυφλού ερημίτη, σίγουροι ότι θα είναι μια εύκολη αρπαχτή.
Τελικά καταλήγουν εγκλωβισμένοι σε μια πάλη με το θάνατο.
Ο τυφλός άνδρας αποδεικνύεται σχεδόν άτρωτος και πολύ «σκληρό καρύδι».
Έχει κάθε δικαίωμα να υπερασπίζεται το σπίτι του, αλλά από την άλλη κρύβει πολλά ένοχα μυστικά που μας κάνουν να αμφισβητούμε τα κίνητρα και τις μεθόδους του.
Οι έννοιες του καλού και του κακού είναι εσκεμμένα συγκεχυμένες, ώστε να προκαλούν προβληματισμούς, ενώ το μεράκι του σκηνοθέτη είναι εμφανές εφόσον σε πολλές σκηνές κάνει την αγωνία του θεατή να χτυπήσει κόκκινο. (review)
1. The Witch
Χαρακτηρισμένη από πολλούς ως κλασική παρόλο που δεν έχει κλείσει καν χρόνο από την προβολή της, η «μάγισσα» που αποτελεί την πρώτη μεγάλου μήκους δουλειά του Robert Eggers, ενθουσίασε το κοινό και τους κριτικούς σε βαθμό που να έχει παιχτεί για πάνω από 11 συνεχόμενες εβδομάδες στις αμερικάνικες αίθουσες και να φτάσει τα 35 εκατομμύρια εισπράξεις παγκοσμίως.
Αποτελεί ένα άψογο μείγμα της art-house αισθητικής με το φολκλόρ και την αμερικάνικη παράδοση.
Πρόκειται για ένα παραμύθι που προβληματίζει και εντυπωσιάζει, γι’ αυτό και αναδεικνύει το είδος του κινηματογραφικού τρόμου σε επίπεδα που αγγίζουν τα όρια της υψηλής τέχνης. (review)
Δέκα αξιόλογες αναφορές.
Εδώ έχω περιλάβει κάποιες ταινίες που είτε ενθουσίασαν εμένα προσωπικά αλλά δεν αποτέλεσαν μεγάλη εμπορική επιτυχία, είτε άρεσαν στο κοινό αλλά όχι σε μένα προσωπικά.
Όπως και να ‘χει, ρίξτε τες μια ματιά.
Green Room: Θρίλερ του ανεξάρτητου αμερικάνικου κινηματογράφου που φέρει την υπογραφή του Jeremy Saulnier.
Δεν μπορώ να καταλάβω για πιο λόγο είχε την απήχηση που είχε, αλλά φαντάζομαι έχει να κάνει με τις πολλές αναφορές στη punk σκηνή και μουσική. (review)
Hush: Αν και δεν είμαι φαν του home-invasion οφείλω να αναγνωρίσω ότι το έργο αυτό έκανε μια φιλότιμη προσπάθεια να διαφοροποιηθεί, γι’ αυτό ίσως απέκτησε ένθερμους υποστηρικτές.
The Eyes of my Mother: Σύγχρονο ασπρόμαυρο exploitation με art-house αισθητική και «ενοχλητικές», καλοφτιαγμένες σκηνές που θα μείνουν αξέχαστες σε πολλούς.
The Neon Demon: O Nicolas Winding Refn στα ντουζένια του, υπογράφει ένα έργο που αν και δεν υπάγεται εντελώς στον κινηματογράφο του τρόμου, έχει πολλά πράγματα να πει και κυρίως να δείξει με την εξαιρετική φωτογραφία του. (review)
Nick: Εξαιρετικό αστυνομικό θρίλερ από την Ισπανία με πινελιές μεταφυσικού.
Η πρωταγωνίστρια Molly Malcolm, απέσπασε το βραβείο γυναικείας ερμηνείας στο φετινό Horrorant Film Festival και κέρδισε την επιτροπή συμπεριλαμβανομένου κι εμού (ήταν και δική μου επιλογή).
Ό,τι πρέπει για όσους αρέσκονται σε αστυνομικά μυστήρια και στο μεταφυσικό. (review)
The Channel: Αυτό υπάγεται στην κατηγορία «ταινίες που με εντυπωσίασαν αλλά λίγοι τις γνωρίζουν».
Πρόκειται για μία ολόφρεσκη και πρωτότυπη ματιά στα σενάρια «δαιμονισμού και εξορκισμού» που δεν ξεπέφτει στα κλισέ του είδους και που έχει εξασφαλίσει ήδη βραβείο για την καλύτερη μεταφυσική ταινία στο αμερικάνικο Fright Night Film Festival (όχι άδικα κατά τη γνώμη μου).
Antibirth: Ίδια ακριβώς περίπτωση με την προηγούμενη.
Μπορεί να μην αγαπήθηκε από το σύνολο του κοινού, αλλά εγώ προσωπικά της έχω μεγάλη αδυναμία.
Η συνομοσιωλογία που τη διέπει, βαδίζει στον δρόμο που χάραξαν τα x-files στα 90's , ενώ η sci-fi-horror τροπή που παίρνει στο τέλος θα εκτιμηθεί σε μεγάλο βαθμό από τους φαν του αλλόκοτου και σκοτεινού κινηματογράφου. (review)
Friend Request: Γερμανική παραγωγή, γυρισμένη στο Cape-Town της Νότιας Αφρικής, που έχει ως βασικό της θέμα το cyberstalking στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Σίγουρα θα έμπαινε στην κεντρική δεκάδα αν δεν εμφάνιζε πολλές ομοιότητες με το Unfriended του 2014.
Ωστόσο διαφέρει αισθητά από αυτό σε πολλά επί μέρους στοιχεία και μάλιστα ενσωματώνει πολλές άλλες μορφές τέχνης (όπως το video-art) στην αφήγησή του, σε μία ιστορία γεμάτη σατανικές αιρέσεις και μακάβρια οράματα. (review)
The Autopsy of Jane Doe: Από τον Νορβηγό δημιουργό του Troll Hunter, προήλθε αυτό το έργο που προκάλεσε αίσθηση σε πολλούς, κυρίως με τη νεκροψία του πτώματος στο πρώτο μισό του.
Εμένα, ήθελε λίγο ακόμη προσπάθεια για να με κερδίσει. (review)
Barskin: Εξαιρετική δουλειά από τον Τούρκο Can Evrenol, που παντρεύει έξοχα τα χρώματα και την ομορφιά με την ασχήμια και το αποκρουστικό θέαμα.
Ίσως η πιο «προσωπική» από τις επιλογές μου, καθώς υπάγεται στο αγαπημένο μου υποείδος τρόμου, παρέα με το Livide (2011) και το Horsehead (2014).
Δημιουργεί την ίδια πολύχρωμη και παραμυθένια ατμόσφαιρα με αυτά, αν και απαιτεί γερό στομάχι σε κάποια σημεία.
Ελπίζω να συμμερίζεστε αυτές τις λίστες και εύχομαι το 2017 να μας δώσει τόσες και περισσότερες ταινίες τρόμου για να έχουμε και να συζητάμε.
Δείτε ολόκληρο το 2016 in Review των συντακτών του FilmBoy εδώ.
Βασίλης Γιαννάκης.
1.jpg)
