Ακόμα μία ταινία του Kim Ki-duk και όπως καταλαβαίνετε σιγά σιγά θα ασχοληθούμε με όλες.
Αυτή τη φορά πρόκειται για ελαφρώς αυτοβιογραφικό φιλμ, μιας και ο ίδιος έχει αναφέρει πως ο Τζι-έουμ είναι ουσιαστικά ο ίδιος αλλά και οι υπόλοιποι χαρακτήρες είναι βασισμένοι σε πρόσωπα που γνώριζε.
Ας το δούμε όμως αναλυτικά.
Η ταινία λαμβάνει χώρα το 1970 σε μία επαρχιώτικη πόλη, που βρίσκεται κοντά σε μία αμερικάνικη βάση.
Στην πόλη αυτή κατοικούν και οι κεντρικοί χαρακτήρες της ιστορίας: Ο Τσανγκ-γκουκ είναι ένας μιγάς, που εργάζεται για τον Dog Eyes, σκοτώνοντας σκυλιά, των οποίων το κρέας πουλάει μετά σε τοπικά εστιατόρια.
Σύμφωνα με την μητέρα του, ο πατέρας του είναι αφροαμερικάνος αλλά ο ίδιος δεν τον έχει δει ποτέ.
Εκείνη λέει συνεχώς στο γιο της πως κάποια στιγμή θα πάνε στην Αμερική και θα ζήσουν μαζί με τον πατέρα του και για αυτό το λόγο προσπαθεί να του μάθει αγγλικά.
Παράλληλα, στέλνει συνεχώς γράμματα στην μόνη γνωστή διεύθυνση του πατέρα του Τσανγκ-γκουκ, τα οποία όμως πάντα επιστρέφονται με σήμανση "ADDRESS UNKNOWN" και από κει προέρχεται και ο τίτλος της ταινίας (Suchwiin bulmyeong ο Κορεάτικος τίτλος).
Ο Τσανγκ-γκουκ νιώθει ντροπή από τον εξευτελισμό της μητέρας του, και επειδή συνεχώς πέφτει θύμα ρατσιστικών συμπεριφορών από ξενοφοβικούς Κορεάτες, ξεσπάει σε εκείνη, χτυπώντας την άσχημα.
Ο τελευταίος όμως φίλος της μητέρας του δυσανασχετεί όταν τον βλέπει να την δέρνει, με αποτέλεσμα η βία να παίρνει νέα τροπή.
Ο Τζι-χέουμ είναι ένας ήσυχος, ντροπαλός τύπος που είναι βαθιά ερωτευμένος με την Έουν-οκ.
Εκείνη όμως είναι απόμακρη από όλους, λόγω του παραμορφωμένου ματιού της, που προέκυψε από ένα ατύχημα όταν μικρή.
Μια μέρα όμως, ένας Αμερικανός στρατιώτης, υπόσχεται να πληρώσει την εγχείρηση που θα της αποκαταστήσει το πρόβλημα, αν η Έουν-οκγίνει η κοπέλα του.
Σκηνοθέτης της ταινίας, όπως προείπαμε ο Kim Ki-duk, στην πρώτη φάση της καριέρας του, όταν γύριζε, εξαιρετικά γρήγορα, παραγωγές εξαιρετικά χαμηλού προϋπολογισμού.
Τα γυρίσματα της συγκεκριμένης διήρκεσαν μόλις έξι βδομάδες.
Μέσω μιας πραγματικά απάνθρωπης πραγματικότητας, παρουσιάζει ένα σαφέστατο μήνυμα: Ο πόλεμος δεν έχει νικητές, μόνο απώλειες συναισθηματικές, φυσικές και κοινωνικές.
Όλοι οι χαρακτήρες της ταινίας υποφέρουν: Από νοσταλγία για το παρελθόν, από την αντιμετώπιση τους από την κυβέρνηση, από την θέση τους στην κοινωνία και από τον πόνο που τους προκαλεί το γεγονός πως βρίσκονται μακριά από την πατρίδα τους, χωρίς να καταλαβαίνουν πραγματικά το λόγο.
Όπως γίνεται κατανοητό, μιλάμε για ένα άκρως ρεαλιστικό δράμα, με τον Kim να μην αυτολογοκρίνεται σε καμιά περίπτωση και ιδιαίτερα στις σκηνές βίας, με τις περισσότερες να είναι ενοχλητικά γραφικές στην απεικόνισή τους.
Οι ηθοποιοί είναι όλοι αρκετά πειστικοί στους ρόλους τους και πραγματικά πετυχαίνουν να αποδώσουν όλη αυτήν την μιζέρια που χαρακτηρίζει το φιλμ.
Ξεχωρίζει ελαφρώς η Pang Eun-jin ως μητέρα του Τσανγκ-γκουκ, η οποία έλαβε και το βραβείο β' γυναικείου ρόλου από τα Grand Bell.
Τραγικός, όπως σχεδόν πάντα στις ασιατικές παραγωγές, είναι ο Αμερικανός που παίζει τον ρόλο του στρατιώτη, που για ακόμη μια φορά με αφήνει με την απορία, που πάνε και τους βρίσκουν όλους αυτούς.
Συνοψίζοντας, πιστεύω πως γίνεται φανερό πως μιλάμε για ένα βαρύ δράμα, το οποίο γίνεται ακόμα πιο δύσκολο στην παρακολούθηση εξαιτίας του χαμηλού προϋπολογισμού του, της αργής εξέλιξης και των εκτεταμένων σκηνών βίας.
Παναγιώτης Κοτζαθανάσης.
1.jpg)
