Πριν κάμποσο καιρό, ο αξεπέραστος Κώστας Τσώκος είχε κάνει το Resident Evil Marathon στο FilmBoy.
Ας το θυμηθούμε σε ένα mega θέμα.
"My Name is Resident: Hollywood Evil ...and this is my world"
Κάτι τέτοιο θα ακουγόταν πολύ πιο ειλικρινές, σε σχέση με τη γνωστή εισαγωγή της Αλίκης Γιόβοβιτς.
Αλλά φευ...
Πονεμένη έως κατακρεουργημένη ιστορία τα Resident Evil ή Biohazard όπως τα λένε στον τόπο τους και τα Japan-ια!
Το εν λόγω franchise, αυξάνοντας τις εισπράξεις του μετά από κάθε sequel, έφτασε αισίως στο 6ο φιλμ.
Παράδοξο φαινόμενο, αν συνυπολογίσουμε πόσο έχει διχάσει και πόσο κράξιμο έχει φάει καθώς η πιστότητα στην ομώνυμη, survival horror, videogame σειρά είναι πιο επιφανειακή και από την ερμηνευτική καριέρα της Milla Jovovich.
Η μία όψη του νομίσματος δείχνει την πιο επιτυχημένη μεταφορά από videogame και το μόνο του είδους του, που κατάφερε να γίνει ολόκληρο κινηματογραφικό franchise.
Από την άλλη όμως, δεν χρειάζεται να είσαι και ο πιο φανατικός λάτρης των βιντεοπαιχνιδιών για να αντιληφθείς πως οι ταινίες έχουν σκοτώσει οποιοδήποτε ίχνος ιστορίας, με την "all style, no substance" νοοτροπία τους, που λένε και στο χωριό μου.
Βέβαια το να παραμένεις τυπολατρικά πιστός σε μια ήδη οικεία υπόθεση, είναι το πιο βαρετό και αναμενόμενο και ...ποια μεταφορά από βιντεοπαιχνίδι ή κόμικ έχει ποτέ μεταφερθεί αυτούσια;
Παρακάτω λοιπόν θα εξετάσουμε περισσότερο, αν οι ταινίες ήταν καλές για το είδος τους και ποια στοιχεία άντλησαν από τα παιχνίδια.
Resident Evil (2002)
Σκηνοθεσία: Paul W.S. Anderson
Κόστος: $33 εκατομμύρια, US box office $40 και παγκόσμιο $102
"You're all going to die down here."
Μια ατάκα που έμεινε, συνοδευόμενη και από το ύστερο χώσιμο του "My Plague" των Slipknot (για όσους συνέχισαν μετά την προβολή και έψαξαν το "Music From And Inspired" soundtrack).
Η αρχική ιδέα της πρώτης ταινίας ήταν να λειτουργεί ως επίσημο prequel των βιντεοπαιχνιδιών.
Ουσιαστικά ήταν ακριβώς αυτό, μιας και όλα εκτυλίσσονταν πριν το πρώτο γερό ξέσπασμα, στην ξακουστή ...Πόλη των Ρακούν (Racoon City)!
Αν και μας κοτσάραν με το ζόρι την Milla Jovovich και τον άσχετο χαρακτήρα της Alice, ουσιαστική πρωταγωνίστρια και υπαίτιος του γενικού χαμού που ακολούθησε, είναι η Umbrella Corporation.
Όπως συμβαίνει και στην δική μας πραγματικότητα, πρόκειται για μία από αυτές τις πολυεθνικές που ελέγχουν τον κόσμο, περισσότερο κι από τις κυβερνήσεις.
Στα υπόγεια και μυστικά εργαστήρια τους "The Hive", πραγματοποιούν χημικά και γενετικά πειράματα, αναπτύσσοντας μεταξύ άλλων τον φονικό ιό "T-Virus".
Μετά την ενέργεια ενός μυστηριώδη άντρα, ο ιός θα αφεθεί ελεύθερος και οι διάφοροι υπάλληλοι και επιστήμονες θα μολυνθούν.
Αργότερα θα αποκαλυφθεί πως ήταν ο φύλακας/ψεύτικος σύζυγος της Alice, Spence Parks (ο μετέπειτα "Solomon Kane", James Purefoy).
Κατά τα φαινόμενα, όλοι έχουν πεθάνει ...αλλά όχι ακριβώς.
Αλλαγή σκηνικού και μια γυναίκα ξυπνάει μόνη της στην μπανιέρα του σπιτιού της(;), πάσχοντας από αμνησία.
Δεν θα αργήσουν να βρεθούν στο κατόπι της μπάτσοι και φρουροί, που ειδοποιήθηκαν από τις αρχές για να καθαρίσουν την κατάσταση.
Η γυναίκα, μαθαίνουμε πως λέγεται Alice και δούλευε για την Umbrella Corporation.
Θα ανακαλύψει πως ήταν απλά πράκτορας/φύλακας των εγκαταστάσεων που ήταν χτισμένες κάτω από την έπαυλη που έμενε, με την τελευταία να χρησιμεύει ως κάλυψη.
Οι φρουροί μαζί με την Alice θα ξεμείνουν στις υπόγειες εγκαταστάσεις.
Αργότερα θα αρχίσουν να ξεπαστρεύονται ένας ένας, από τους αμυντικούς μηχανισμούς του υπολογιστικού συστήματος Red Queen.
Η μνήμη της Alice, σιγά σιγά θα επανέλθει και θα ανακαλύψει πως είχε σκοπό να πουλήσει τα μυστικά της εταιρείας σε μια κρυφή εκπρόσωπο ακτιβιστικής περιβαλλοντικής οργάνωσης.
Στην πορεία θα αποκαλυφθεί πως ο αστυνομικός Matt Addison (Eric Mabius) που εισέβαλε αρχικά στην έπαυλη, ήταν αδερφός της μυστικής ακτιβίστριας.
Μετά απ'όλα αυτά, θα προσπαθήσουν όλοι μαζί να επιζήσουν από την επέλαση ζόμπι, μεταλλαγμένων σκυλιών και ενός τέρατος με τεράστια γλώσσα, που όταν το έβλεπες ...χρειαζόσουν υπογλώσσια!
Προσωπική γνώμη πως πρόκειται για την μόνη, πραγματικά αξιόλογη ταινία της σειράς.
Διέφερε σαν τη μύγα μες το γάλα και ο λόγος ήταν προφανής: δεν ήταν σίγουρο αν θα μετατρεπόταν σε franchise κι ας έμενε ορθάνοιχτη η πόρτα στο φινάλε.
Βλέπετε, όταν δεν έχεις σίγουρη την επιτυχία κυκλοφορώντας αργότερα ρουτινιάρικα sequel, φροντίζεις το έργο σου περισσότερο σε ατμόσφαιρα και δράση.
Ξεχώρισαν η πάντοτε "badass" Michelle Rodriguez, φρέσκια ακόμη απ'την επιτυχία του πρώτου Fast and Furious (2001), το κόκκινο φόρεμα της Milla που ...μίλαγε ωραία πάνω της ενώ με τις κλασικές σκηνές των κοφτερών λέιζερ, άνετα σε έπιανε ...κόψιμο.
Επιπλέον είδαμε τα σκυλιά/ζόμπι, πιο τρομακτικά και από τις αντιδράσεις της Πάολας στο άκουσμα των σχετικών ανεκδότων, το τέρας/Licker του φινάλε και φυσικά την γενικότερη παρουσία της Umbrella Corporation.
Υπέροχο και το πεσιμιστικό, εφιαλτικό και μεταποκαλυπτικό φινάλε όπου ο Matt Addison ξεκινάει να μεταλλάσσεται, κρατείται για το πρόγραμμα ...Nemesis (άλλο ένα game hint) και η Alice ξυπνάει ολομόναχη και φρικαρισμένη σε μια κατεστραμμένη Racoon City.
Οι νύξεις στο παιχνίδι ήταν αρκετές, ίσως όχι τόσο σε χαρακτήρες και υπόθεση αλλά περισσότερο στην γενικότερη ατμόσφαιρα και σε μερικές μικρολεπτομέρειες.
Το φόρεμα της Alice έμοιαζε αρκετά σε αυτό της Ada Wong, ενός χαρακτήρα από τα παιχνίδια Resident Evil 2 και 4 που είδαμε αργότερα και στην 5η ταινία.
Η τελική, αγωνιώδης σκηνή στο τρένο με τον τεράστιο Licker, ήταν παρόμοια με την μάχη ενάντια στον μεταλλαγμένο William Birkin του Resident Evil 2.
Η πλάκα είναι πως και η ταινία με τη σειρά της επηρέασε τα παιχνίδια με την σεκάνς των λέιζερ να εμφανίζεται στα Resident Evil 4 και Resident Evil: The Umbrella Chronicles ενώ στο τελευταίο έκανε την εμφάνιση της και η Red Queen.
Πέρα από όλα αυτά τα μικρά και πορωτικά, προσωπικά με ανατριχιάζει ακόμα για όλο αυτό το κλειστοφοβικό χτίσιμο ατμόσφαιρας με τα σκηνικά της σκοτεινής έπαυλης, των μισοκατεστραμμένων εγκαταστάσεων με τους βρωμερούς σωλήνες και την τρομακτική βουβαμάρα των ολόλευκων αιθουσών ασφαλείας, χαρακτηριστικό φετίχ στις ταινίες του Paul W.S. Anderson.
Ισχυρότερο παράδειγμα, η σκηνή που οι ήρωες φεύγουν και από πίσω βλέπεις την κοπέλα να ζωντανεύει, ανοίγοντας τα μάτια μέσα από την τζαμαρία.
Και φυσικά όταν μέσα στην ησυχία, ακούς ύποπτα συρσίματα και ήχους από τα ζόμπι που έρχονταν σιγά σιγά.
Σε όλα αυτά συνέβαλε και το ανατριχιαστικό industrial, heavy score από Marilyn Manson και Marco Beltrami.
Βέβαια και για να λέμε τα πράγματα με τ'όνομα τους, δεν ήταν σπουδαίο σαν ταινία ακόμα και για το είδος του.
Ήταν όμως ένα "watchable flick", αρκετά πεσιμιστικό, κλειστοφοβικό και αγωνιώδες, που έχτιζε σιγά σιγά το σασπένς του και το μυστήριο πίσω απ΄το ξέσπασμα του ιού και την παρουσία των ζόμπι.
Πέρα από κάποιες ελάχιστες καρατιές, δεν ήταν straight action fest αλλά μια αρκετά κλειστοφοβική ταινία με ζόμπι, που σε έκανε πραγματικά να νιώθεις ότι πνιγόσουν εκεί μέσα και θα ήταν αδύνατον να βγεις.
Αν έλειπαν και τα κλισέ των αναλώσιμων χαρακτήρων, με τους άθλιους διαλόγους που ξεπαστρεύονταν ο ένας μετά τον άλλον και οι δήθεν συναισθηματικές αντιδράσεις των υπολοίπων ...θα ήταν ακόμα καλύτερα.
Λίγη παραπάνω δουλειά στο σενάριο ήθελε μόνο.
Κατά τ'άλλα και μέχρι να σκάσουν μύτη τα 28 Days Later και Dawn of The Dead remake, ήταν ότι πιο αξιόλογο είχαμε δει μέχρι τότε σε κλειστοφοβικό και στοιχειωτικής ατμόσφαιρας zombie film.
Resident Evil Apocalypse (2004)
Σκηνοθεσία: Alexander Witt
Κόστος: $45 εκατομμύρια, US box office $51 και παγκόσμιο $129.
Εδώ η σειρά πήγε από το ένα άκρο στο άλλο, υιοθετώντας straight action προεκτάσεις.
Ο Paul W.S. Anderson αποχώρησε από τη σκηνοθεσία για να παραδώσει τότε ένα άλλο 'αριστούργημα', ονόματι Alien vs Predator.
Παρέμεινε όμως ως σεναριογράφος και παραγωγός, παραδίδοντας τα ηνία στον Alexander Witt, μέχρι τότε βοηθός σκηνοθέτη και υπεύθυνος φωτογραφίας στα Twister, Gladiator και Πειρατές Της Καραϊβικής.
Μετά το πρώτο φιλμ που λειτουργούσε ως prequel, στο Apocalypse παρακολουθήσαμε μια διαφορετική εκδοχή του παιχνιδιού Resident Evil 3: Nemesis...
Βρισκόμαστε μερικές εβδομάδες μετά τα γεγονότα της πρώτης ταινίας, με τον ιό να έχει εξαπλωθεί και να σαρώνει τη Racoon City.
Οι υπεύθυνοι της Umbrella Corporation κλείνονται στο κτίριο τους στο Detroit αφήνοντας τον κόσμο απ'έξω, κλείνοντας την πόλη σε καραντίνα και έχοντας στα κρυφά σχέδια τους την πυρηνική καταστροφή της Racoon City, προκειμένου να καλυφθούν οι βρωμιές τους.
Στην αρχή παρακολουθούμε για πρώτη φορά την αφήγηση της Alice με το "My name is Alice" και την περίληψη του τι προηγήθηκε.
Ένα πάντοτε πορωτικό μοτίβο, που αρέσει σε όποια ταινία κι αν το δεις και έγινε κανόνας για κάθε συνέχεια του συγκεκριμένου franchise.
Ύστερα ακολουθούν οι διάφορες υποϊστορίες των δευτερευόντων χαρακτήρων, όπου βλέπουμε για πρώτη φορά την αστυνομικίνα Jill Valentine ή τον μισθοφόρο Carlos Oliveira ενώ αργότερα προστίθενται οι συνηθισμένοι, αναλώσιμοι και συμπληρωματικοί ρόλοι της ρεπόρτερ, του έγχρωμου μπάτσου κλπ.
Αργότερα θα συναντηθούν με την Alice στην οποία είχαν γίνει γενετικά πειράματα, τροποποιώντας το DNA της και χαρίζοντας της υπερφυσικές ικανότητες.
Όλοι μαζί θα βρεθούν μέσα από συγκυρίες που τις διαμορφώνει ο Dr Ashford (o Jared Harris, μετέπειτα καθηγητής Moriarty στο Sherlock Holmes: A Game of Shadows).
Ανακαλύπτουμε πως ο Dr. Ashford ήταν ο υπεύθυνος για την δημιουργία του ιού καθώς έψαχνε μια θεραπεία για την άρρωστη κόρη του, Angela.
Κρατείται απ΄τους ανθρώπους της Umbrella και παράλληλα έρχεται σε επικοινωνία με την Alice υποσχόμενος να δώσει τους κωδικούς για το πως θ'αποδράσουν από την πόλη, με αντάλλαγμα να βρουν την κόρη του και να του την παραδώσουν.
Κάπου εκεί παραμονεύει και ο Nemesis/πρώην Matt Addison, που τον ρίχνει η Umbrella στη μάχη για να γαζώσει ότι αναπνέει και να μονομαχήσει στο τέλος με την Alice, για το ποιος απ'τους δύο θα αποδειχτεί το δυνατότερο πείραμα/όπλο της εταιρείας.
Εδώ ο κόσμος χανόταν δηλαδή και λίγο πριν την καταστροφή, η Umbrella είχε στο νου της τα ...street fighting.
Στο σημείο αυτό, ήταν οφθαλμοφανέστατο πως οι ταινίες δανείζονταν κανονικά και με το νόμο από την ιστορία των παιχνιδιών, διασκευάζοντας τα και παρουσιάζοντας μια εναλλακτική εκδοχή τους.
Το πεδίο του Resident Evil απλώθηκε σε μια ποικιλία χώρων και περιοχών, από μεγάλα κτίρια μέχρι κλειστούς χώρους και νεκροταφεία ενώ η πλοκή προχωρούσε σαν πίστες από βιντεοπαιχνίδι, με προσθήκη από στυλιζαρισμένο ξυλίκι και μια ελάχιστη υπόνοια ατμόσφαιρας.
Οπτικά, δανειζόταν αρκετά στοιχεία και χαρακτήρες του παιχνιδιού και σίγουρα ήταν πιο πιστή, σε ένα γενικότερο videogame κλίμα.
Ειδικά στις σκηνές με Jill ή Nemesis ήταν σαν να παρακολουθείς σινεματικές σεκάνς από το παχνίδι, με τρανότερο παράδειγμα την πυρηνική έκρηξη του φινάλε.
Είδαμε και την Jil Valentine της Sienna Guillory, η οποία ήταν χάρμα οφθαλμών και δεν χόρταινες να την βλέπεις σε κάθε πλάνο, να στοχεύει με τα όπλα και το σέξι βλέμμα της, φορώντας καυτό σορτς και το χαρακτηριστικό μπλε strapless της ενώ ο Nemesis με τα όπλα/γκουμούτσες που διέθετε ήταν εξίσου ολόιδιος με τα βιντεοπαιχνίδια.
Στα συν και η εμφάνιση του Carlos Oliveira, στο πρόσωπο του συμπαθούς Oded Fehr των Mummy και Mummy Returns.
Δυστυχώς με την τροπή που πήρε το σενάριο να χαρίσουν υπερδυνάμεις στην Alice, το sequel διέθετε μεν περισσότερη δράση, αλλά είχε σχεδόν πλήρη απουσία κλειστοφοβικού κλίματος ενώ και οι κασκάντες ήταν υπερβολικά στυλιζαρισμένες.
Ίσως οι μόνες σεκάνς που ξεχώρισαν, ήταν αυτή με τους Lickers στην εκκλησία, τα ψηφιακά εφέ των οποίων ήταν πολύ πιο βελτιωμένα από την πρώτη ταινία και αυτή του νεκροταφείου όπου τα ζόμπι έβγαιναν από τους τάφους, παραπέμποντας σε κλασικές zombie movies.
Τι να τα κάνεις όμως και τα θετικά, όταν καταστρέφονταν από την ζαλιστική σκηνοθεσία και μοντάζ;
Το μεγαλύτερο μειονέκτημα του Apocalypse δεν ήταν το videogame κλίμα του, αλλά ο videogame τρόπος ανάπτυξης του σεναρίου.
Με μια σκηνοθεσία που σε πέταγε γρήγορα και βιντεοκλιπίστικα από την μία σεκάνς στην άλλη, με τόσο κακότεχνα γρήγορο μοντάζ που δεν ευχαριστιόσουν καμία σκηνή δράσης, ο αμφιβληστροειδής σου ζαλιζόταν προσπαθώντας να ακολουθήσει τις εν λόγω σκηνές.
Επίσης, μέγιστο αμάρτημα όταν διασκευάζεις το Resident Evil 3 που είχε πρωταγωνιστές τους Jill και Carlos, να έχεις πάλι ως πρωταγωνίστρια έναν άσχετο χαρακτήρα όπως η Alice.
Να μην μιλήσω για το αχρείαστο αν και όχι τόσο ενοχλητικό, comic relief του L.J. (Mike Epps).
Ήταν ...ηλί(θι)ου φαεινότερον πως ειδικά η Jill ξεχώριζε από την αρχή της ταινίας και μπορούσε να της δωθεί παραπάνω χρόνος.
Βέβαια όλα τα παραπάνω αρνητικά δεν θα άρχιζαν να ενοχλούν τόσο, μέχρι να εμφανιστούν τα Afterlife και Retribution, αλλά και πάλι ...πρέπει να χωνέψουμε με το ζόρι την Alice, για να μην τρώει παντόφλα, πλάστες και τηγάνια ο Anderson, από την 'ταλαντούχα' γυναίκα του;
Εν ολίγοις, χειρότερο από το πρώτο σαν ταινία και μέτριο σαν action-fest.
Όμως, με τόσα στοιχεία και χαρακτήρες από τα παιχνίδια, παραμένει το πιο κλασικό απ΄τα sequel, για τους φαν του franchise.
Resident Evil Extinction (2007)
Σκηνοθεσία: Russell Mulcahy
Κόστος: $45 εκατομμύρια, US box office $50 και παγκόσμιο $147
Μια ακόμη σκηνοθετική αλλαγή πλεύσης, με τον Paul W.S. Anderson να επιβλέπει ξανά ως σεναριογράφος και παραγωγός.
Αυτή τη φορά με τον έμπειρο Russell Mulcahy (των Highlander, The Shadow) είχαμε μια στροφή σε μεταποκαλυπτικές καταστάσεις, για να κλείσουν και πιο επικά την αρχικά υποτιθέμενη 'τριλογία'.
Δυστυχώς, το Extinction δεν ξεκινούσε με άμεση σύνδεση στα προηγούμενα, όπως συνέβη πετυχημένα και πορωτικά μεταξύ πρώτης και δεύτερης ταινίας.
Γι'αυτό ας πάμε πρώτα λίγο πίσω, στο φινάλε του Resident Evil: Apocalypse...
Είχαν περάσει τρεις εβδομάδες από την πυρηνική έκρηξη στη Racoon City, με την Alice να κρατείται αιχμάλωτη στις δυτικές εγκαταστάσεις της Umbrella από τον Dr Isaacs (ο κακός του 1ου Tomb Raider, Iain Glen) και με τα τραύματα της να επουλώνονται σιγά σιγά.
Με την Umbrella να έχει μπαλώσει όποιες βρωμιές της διέρρευσαν στα μίντια και να ρίχνει το φταίξιμο σε Jill και Carlos, συνεχίζει τα πειράματα στην Alice μέχρι που η ίδια ξυπνάει, επανακτά τη μνήμη της και τις ικανότητες της για ξύλο.
Αργότερα έρχονται οι Carlos και Jill μεταμφιεσμένοι σε φύλακες, μαζί με την μικρή Angela Ashford και παίρνουν μαζί τους την Alice.
Μόνο που ο Dr Isaacs ενεργοποιεί έναν μηχανισμό παρακολούθησης για την Alice, που συνδέεται με σήμα δορυφόρου παγκόσμιας εμβέλειας.
Ξεκινάει λοιπόν το Extinction και συ αναρωτιέσαι "τι έγινε ρε παίδες; ξεχάσατε κάτι στο σενάριο;"
Τι απέγιναν η Jill Valentine, η μικρή Angela και πότε πρόλαβαν να χωρίσουν τα τσανάκια τους με την Alice;
Απ'ότι φάνηκε, έκαναν ένα ελαφρύ (έως βαρύ) χρονικό πήδημα προκειμένου να το προχωρήσουν λίγο και να πάνε εκβιαστικά, σε ένα τελευταίο 'επικό' μέρος/φινάλε (στο novelization του Extinction η μικρή σκοτώνεται και η Jill έχει τραβήξει δρόμο με άλλο πλήρωμα επιζώντων).
Τελικά έχουν περάσει πέντε χρόνια από τότε, ο ιός έχει εξαπλωθεί σε πολύ μεγαλύτερη εμβέλεια και αυτό για κάποιο μυστήριο λόγο έπρεπε να απεικονιστεί, υπό μορφή αμμόλοφων που έχουν κατακλύσει την Αμερική.
Δεν ήξερα πως όταν τα ζόμπι σπέρνουν επί πενταετία τον πανικό, θα γεμίσει ο κόσμος με άμμο αλλά τέσπα ...άμμησε τα!
Σκαλωματικό ξεκίνημα ακολούθησε, ολόιδιο με του πρώτου φιλμ και συ να αναρωτιέσαι τι γίνεται.
Γρήγορα ανακαλύπτουμε πως πρόκεται για κλώνους της Alice πάνω στους οποίους γίνονται δοκιμές από τον Dr Isaacs, σε υπόγειες εγκαταστάσεις της Umbrella, με τον κάθε κλώνο να αποτυγχάνει, να σκοτώνεται και να πετιέται σε έναν σωρό από νεκρούς κλώνους.
Όλα αυτά, επειδή στο αίμα της Alice που έχει απορροφήσει τον ιό T-Virus και έχει αποκτήσει υπερδυνάμεις, βρίσκεται το αντίδοτο.
Ή αλλιώς ο ιδανικός πόρος εκμετάλλευσης και συνέχισης πειραμάτων για τις κερδοσκοπικές μεθόδους της εταιρείας.
Εν τω μεταξύ, η Alice προσπαθεί να κρύβεται από τον δορυφόρο της Umbrella, τριγυρνώντας με μια μηχανή αλλά αισθάνεται ...αμήχανη, γιατί δεν μπορεί να βρει τροφή, καύσιμα και επιζώντες, παρά μόνο σαδιστές ανθρωποφάγους ανθρώπους με κατοικίδια μεταλλαγμένα ζόμπι-σκυλιά.
Κάποια στιγμή ο δρόμος της θα την φέρει στο convoy των Carlos και L.J, με αρχηγόπουλο την Claire Redfield και αποφασίζουν να τραβήξουν για Αλάσκα όπου φημολογείται ως μία εκ των ελαχίστων περιοχών που έχουν μείνει αμόλυντες.
Όλα θα οδηγήσουν φυσικά στο να σκοτωθούν όλοι σιγά σιγά, μέχρι να φτάσουμε στο φινάλε όπου η Claire θα διαφύγει με την έφηβη K-Mart και η Alice θα τα βάλει με τον Dr Isaacs, που στο ενδιάμεσο μετατράπηκε σε τέρας που θύμιζε τον Tyrant από το πρώτο videogame.
Υπάρχουν πολλές απιθανότητες, ελλείψεις και ανακρίβειες, με την πρώτη σκηνή όπου η Alice πιάνεται αιχμάλωτη να φαντάζει εντελώς περιττή.
Επίσης, πως γίνεται ο έγχρωμος LJ να δαγκώνεται και να παίρνει κανά δυο μέρες μέχρι να γίνει ζόμπι, όταν στην πρώτη ταινία η Michelle Rodriguez μετατράπηκε σε λίγες ώρες;
Όσο για την Alice την είχε δει τελείως Jean Grey και κάπου συνειδητοποιούσες πως το σεναριακό εύρημα των υπερδυνάμεων, είχε καταντήσει υπερβολικό.
Zombie/b-movie flick βλέπαμε κύριοι Anderson και Mulcahy ή X-men;
Τα δάνεια από ταινίες πάμπολλα, όπως τα κορακοζόμπι που θύμιζαν "Τα Πουλιά" του Hitch...cock και μια σεκάνς ολότελα κοπιαρισμένη από Day of The Dead όπου γίνονταν εργαστηριακά τεστ γνώσεως σε ζόμπι, ενώ το γενικότερο μεταποκαλυπτικό σκηνικό και τα οχήματα ήταν Mad Max 2 επί...200.
Όσο για τον συσχετισμό με τα παιχνίδια, εδώ έχουμε την πιο απομακρυσμένη από εκείνα ταινία καθώς δεν υπήρξε ποτέ παρόμοιο σκηνικό, μέχρι εκείνη τη στιγμή.
Αρκεστήκαμε μόνο στην μικρή παρουσία χαρακτήρων-κλειδιά όπως η Claire Redfield, την εμφάνιση του Tyrant και των πουλιών αλλά και του Albert Wesker ως κύριου υπεύθυνου των παραρτημάτων της Umbrella.
Ουσιαστικά επρόκειτο για b-movie που προσπαθεί να χωρέσει διάφορους χαρακτήρες και περιστατικά, με το ζόρι σε 95 λεπτά.
Σαν αποτέλεσμα, φαίνονταν όλοι και όλα του πεταματού όπως οι χαρακτήρες της r'n'b τραγουδιάρας Αshanti, η K-Mart/Spencer Locke και ο καουμπόις Chase (ναι...κι όμως...ήταν ο Linden Ashby, o Johnny Cage του 1ου Mortal Kombat!).
Παρ'όλα αυτά και ξαναβλέποντας το μετά από χρόνια, δεν μου φάνηκε και τόσο άσχημο.
Κυλούσε περισσότερο σαν ταινία σε σχέση με το βιντεογκεϊμίστικο Apocalypse και σε έμπαζε σε ένα υποβλητικό, μεταποκαλυπτικό κλίμα ειδικά όταν έφτασαν στο Las Vegas.
Σε όλα αυτά βοηθούσε και η σκοτεινή, πεσιμιστική μουσική, με εφιαλτικά industrial στοιχεία του Charlie Clouser (Saw franchise).
Η Milla Jovovich έμοιαζε πιο συμπαθής από ποτέ και την απολάμβανες να ξεσκίζει ζόμπι με τα γιαταγάνια της ενώ τα ίδια τα ζόμπι ήταν πιο καλοσχεδιασμένα, αληθοφανή και hardcore από οποιαδήποτε ταινία της σειράς, με την παρουσία τους να είναι σχετικά μεγαλύτερη από το προηγούμενο φιλμ.
Τα μεγαλύτερα highlight οι δύο καλοσκηνοθετημένες και αγωνιώδεις σεκάνς με την επίθεση των μολυσμένων πουλιών και η επόμενη με τα λυσσασμένα ζόμπι στο Las Vegas, που θα μπορούσαν βέβαια να είναι ακόμα πιο αιματηρές.
Κρίμα μόνο για το anticlimactic, βιαστικό φινάλε, με την υπερφυσική και βιαστική μάχη ανάμεσα σε Alice και Tyrant, μόνο και μόνο για να καθαρίσει ένας κλώνος της και να φύγουμε για τα επόμενα φιλμ της σειράς.
Εν ολίγοις, το πιο άσχετο σε σχέση με τα παιχνίδια αλλά ίσως το μόνο, σχετικά καλύτερο sequel μετά την πρώτη ταινία με πετυχημένες και ευπρόσδεκτες κοπιαρισμένες επιρροές και ικανοποιητικό συνδυασμό, ατμόσφαιρας, κλισέ ανθρώπινων στιγμών και δράσης.
Θα μπορούσε να ήταν πολύ καλύτερο, αν δεν ήταν χτισμένο με την νοοτροπία "b-movie του ενενηνταλέπτου".
Όσο για το τι ακολούθησε, τσωκικό παράδοξο αλλά...πόσο μα πόσο βαριέμαι να το πολυαναλύσω! (λέμε τώρα!)
Έχε χάρη Mr Anderson που έχω όρεξη για κράξιμο...
Resident Evil: Afterlife (2010)
Σκηνοθεσία: Paul W.S. Anderson
Κόστος: $60 εκατομμύρια, US box office $60 και παγκόσμιο $296
Τι;
Νομίζατε πως τελείωσε; ...όχι δα!
Μπορεί ο Paul W.S. Anderson να ανέλαβε πάλι τα σκηνοθετικά ηνία, αλλά για όποιον περίμενε στροφή στην 'ποιότητα' και την ατμόσφαιρα του πρώτου, πήρε τα 3...D με το συμπάθιο και μια ασυναρτησία ολκής.
Εδώ άρχισε ο πραγματικός κατήφορος για το franchise, με το σενάριο να τραβιέται από τα μαλλιά για να το συνεχίσουν με το ζόρι.
Η Alice φτάνει Ιαπωνία με τους κλώνους της, βρίσκει εκεί τις εγκαταστάσεις της Umbrella και τον Albert Wesker κα τα γαζώνουν όλα...
Μόνο που τελικά τις ξεπαστρεύουν, εκτός απ΄την αυθεντική Alice η οποία εντοπίζει τον Wesker, μπαίνει μαζί του στο αεροπλάνο διαφυγής και-υποτίθεται-σκοτώνονται αλλά όχι πριν προλάβει ο Wesker να αφαιρέσει τις δυνάμεις της με μια ισχυρή δόση ένεσης του αντίδοτου.
Αργότερα, η Alice περιπλανιέται στην Αλάσκα με ένα αεροπλάνο και βρίσκει την αρχικά αγριεμένη και με έλλειψη μνήμης Claire Redfield.
Όλα αυτά, εξαιτίας ενός μηχανισμού πλύσεως εγκεφάλου της Umbrella, με την μορφή αράχνης/ρομπότ επάνω στο ντεκολτέ.
Αφού της το βγάλει (τον μηχανισμό, όχι το ντεκολτέ!), προσγειώνονται σε ένα κτίριο, βρίσκοντας για μια ακόμη φορά μερικούς ηλίθιους και αναλώσιμους ρόλους/επιζώντες, εκτός του Luther West/Boris Kodjoe που συνέχισε τελικά και στο επόμενο φιλμ.
Όλα αυτά για να βρουν τρόπους να μετακινηθούν σε ένα πλοίο απέναντι, προσπαθώντας να αποφύγουν ζόμπι, τα οποία ελάχιστα είδαμε αλλά και ένα τεράστιο τέρας, με ένα εξίσου τεράστιο τσεκούρι που τα έλεγε τσεκουράτα και ήταν πιο γκουμούτσα από τους μπαζούκες και μυδραλιοβόλα του Nemesis.
Φτάνοντας στο πλοίο που εξέπεμπε SOS, όλα αποδεικνύονται παγίδα του Wesker που τελικά ήταν ζωντανός κρατώντας ως αιχμαλώτους/πειραματόζωα τους επιζώντες και έχοντας μεταλλαχθεί σε ένα υβρίδιο από ζόμπι και πράκτορα Smith των Matrix.
Α...και για να μην ξεχάσω, κάπου ενδιάμεσα βρέθηκε-αρχικά αιχμάλωτος-και ο αδερφός της Claire, Chris Redfield με τη μορφή του Wentworth "Prison Break" Miller και μερικά σεναριακά inside jokes που αφορούσαν τον χαρακτήρα του σε κείνη τη σειρά.
Το κακό φάνηκε από την αρχή με το άκυρο slow motion ξεκίνημα, όπου χαζεύουμε μια γιαπωνέζα να μετατρέπεται σε ζόμπι υπό εξαιρετικά αληθοφανούς 3D βροχόπτωσης και ατμοσφαρικά σκοτεινού, ηλεκτρονικού soundtrack από τους Tomandandy.
Πράγματι το 3D ήταν εξαιρετικό, ίσως το καλύτερο μετά το Avatar μιας και χρησιμοποιήθηκε ακριβώς το ίδιο σύστημα, με κάθε παλούκι, όπλο, τσεκούρι, σφαίρα, φλόκια και άλλα πολλά, να σου πετάγονται στη μούρη.
Η υπόθεση ήταν μια παράλληλη διασκευή του-πρόσφατου τότε-Resident Evil 5, με την αναζήτηση της Claire για τον αδερφό της Chris να παίζει ελάχιστο ρόλο γιατί μερικοί από τους κλασικότερους χαρακτήρες των παιχνιδιών έπρεπε να ξανακάνουν πέρα για χάρη της Jovovich.
Τα majini zombies και ανανεωμένα μεταλλαγμένα σκυλιά που άνοιγαν τα στόματα σαν εξωγήινα αιδοία/alien, ήταν παρμένα από τα παιχνίδια Resident Evil 4 και 5 όπως και ο τιτανοτεράστιος Axeman, με το γιγάντιο axe του (το τσεκούρι, όχι το αποσμητικό).
Ακόμα και η μάχη του φινάλε με Alice, Chris Redfield και Wesker είχε πλάνα και σκηνές, αυτούσια παρμένα από τα cinematic scenes του R.E. 5.
Όμως η ταινία, για μια ακόμη φορά θύμιζε ακριβώς αυτό.
Ένα μεγάλο cinematic scene, χωρίς αγωνία και σασπένς, όμορφο να το θαυμάζεις, με τα κύτταρα σου παράλληλα να καίγονται από βαρεμάρα.
Δυο-τρεις καλοφτιαγμένες σκηνές δράσης με υπερβολική χρήση slow motion για να δικαιολογηθεί το 3D και όλο το υπόλοιπο μια ανούσια συρραφή από χαρακτήρες του πενταλέπτου και επειδή βαριόντουσαν φοβερά, κοτσάραν θρασύτατα σε όλη την υπόλοιπη ταινία σκηνές-κόπιες από Matrix.
Από το κτίριο στην Ιαπωνία, σε ένα αεροπλάνο και από ένα αεροπλάνο σε ένα πλοίο.
Η υπόθεση προχώρησε σαν χελώνα βαρετά-βαρετά, γι'αυτό τσιμπάτε και μια επίθεση της Umbrella army με αρχηγό την ξανθιά, υπνωτισμένη και αγνώριστα κακιασμένη, Jill Valentine.
Τελειώσαμε με τον πάτο;
Φύγαμε για τον απόπατο!
Resident Evil Retribution (2012)
Σκηνοθεσία: Paul W.S. Anderson
Κόστος: $65 εκατομμύρια, US box office $41 και παγκόσμιο $201
Από που πάνε για τη χαβούζα παρακαλώ;
Να που φτάσαμε και στην επόμενη ξεπέτα/αρπαχτή/ασυναρτησία ...βάλτε όποια κραξιματική ταμπέλα θέλετε, γιατί εγώ στέρεψα πλέον.
Εδώ θα συμφωνήσω απόλυτα με το review του Κωνσταντίνου Χατζηπαπά (ναι, συμφωνούμε συχνά τελευταία, πρέπει να αρχίσεις να ανησυχείς Κωνσταντίνε!) και ευτυχώς που δεν την είδα και σε 3D.
Η Umbrella τα έχει κάνει τόσο μούσκεμα που ούτε με ομπρέλα δεν σώζεται, με τον κόσμο να έχει αρχίσει να καταστρέφεται από την επέλαση των ζόμπι και τεράτων...
Παρ'όλα αυτά η μόνη τους έγνοια είναι η Alice την οποία κρατούν αιχμάλωτη, με την Jill Valentine ως υποχείριο τους να την βασανίζει.
Κάποια στιγμή, η σταλμένη από τον Wesker, Ada Wong έρχεται και την ελευθερώνει.
Ναι, ο Wesker ακόοομα ζούσε και αυτή τη φορά την ήθελε με το μέρος του, γιατί η Umbrella τα έχει κάνει λέει τόσο σκατά, που ούτε η οι ίδιοι δεν θα επιβιώσουν.
Όλη η υπόλοιπη ταινία, είναι οι δοκιμασίες του υπολογιστή Red Queen, που τοποθετεί την Alice σε ψηφιακές Ρωσίες και Ιαπωνίες, ενάντια σε ζόμπι και τέρατα.
Κάπου ανάμεσα, πήραμε και δόση από άλλον ένα κλασικό χαρακτήρα, τον Leon S. Kennedy με την οπτικά ταιριαστή παρουσία του Johann Urb, να μένει σχεδόν αναξιοποίητη ενώ ο Luther West που επέστρεψε από το Afterlife, όχι μόνο έπαιζε ακόμα λιγότερο αλλά ψόφαγε εντελώς γελοία.
Και για μισό λεπτό ...τι απέγιναν οι Claire και Chris Redfield; (ναι ξέρουμε, τους κρατήσατε εξαφανισμένους για να έχετε σεναριακή αφορμή για 6η ταινία).
Mr Anderson (πολύ Matrix ξαναθυμίζει αυτό!) ...για μια ακόμα φορά, βαρεθήκαμε να βλέπουμε την 'πλοκή' να περιστρέφεται γύρω από την Alice, στον πιο χείριστο και ανυπόφορο βαθμό.
Μας φορτώσατε και τους κλώνους των Rain (Michell Rodriguez), One (Colin Salmon) από την πρώτη ταινία και Oded Fehr ως αχρείαστα ανδρείκελα που δεν κάνουν τίποτα, βάλε και μια αχρείαστη υποϊστορία με μια υποτιθέμενη κόρη που δεν εξυπηρετούσε σε τίποτα, κλεμμένη θαρρούσες από το Underworld: Awakening και ...δεν περιγράφω άλλο!
Πόσα κλισέ σούρτα-φέρτα με μονολεκτικές ατάκες και δήθεν δραματικές αντιδράσεις να αντέξει κανείς;
Τέτοιο μαζεμένο χάλι, ούτε στις βιντεοπεριπέτειες των 80's-90's με τους Αμερικανούς στρατιώτες.
Λες και σενάριο-σκηνοθεσία δόθηκαν σε πεντάχρονο παιδί που το τάισαν καφέδες, redbull και μετά του έκαναν ένεση αδρεναλίνης.
Τα μόνα ελάχιστα θετικά ήταν τα ρωσικά ζόμπι, η σεκάνς όπου η Alice την είχε δει κυριολεκτικά ..."Alice In Chains", πλακώνοντας με αλυσίδες κάτι japanozombies, άντε και η τελευταία μάχη μεταξύ Alice και του αβυσσαλέου ντεκολτέ της Jill.
Για την μουσική των Tomandany ούτε λόγος για κράξιμο, όντας για μια ακόμα φορά εξαιρετική, πότε ατμοσφαιρική και πότε σε dubstep κοπάνημα, με χαρακτηριστικές σκηνές την έναρξη της ταινίας και την μάχη Alice, Ada Wong με τους δύο Axemen.
Γενικά είχε περισσότερη δράση απ΄το Afterlife αλλά εκείνο είχε και κανά-δυο στιγμές, πιο ατμοσφαιρικές όπου κοντοστεκόταν για λίγο η ροή.
Το Retribution κυλούσε με τόσο 'καμμένο', ασυνάρτητο και βιντεοκλιπίστικα θορυβώδες τρόπο, που έκανε το Afterlife να θυμίζει τουλάχιστον...ταινία, έστω και σε ελάχιστο βαθμό.
Στο φινάλε, βρίσκουν τον Wesker στον Λευκό Οίκο, ο οποίος σε μια σκηνή ολόιδια με του Afterlife, ξανακάνει ένεση στην Alice, δίνοντας της πίσω τις δυνάμεις της.
Γενικό πλάνο και χαμός από σημεία και τέρατα και μεταποκαλυπτικά σκηνικά, προς τέρψιν του 6ου φιλμ.
Ρε δε ψοφάτε όλοι λέω γω να ησυχάσουμε;
Κώστας Τσώκος.
...Μπα.
Ήρθε προχθές Κώστα και το Resident Evil: The Last Chapter, που σύμφωνα με την κριτική του Μιχάλη, μάλλον δεν θα είναι το τελευταίο κεφάλαιο.
1.jpg)
