Υπάρχει ένας άγραφος κανόνας που λέει πως οι ταινίες που κυκλοφορούν τον Ιανουάριο – ειδικά οι τρόμου - είναι συνήθως κακές.
‘Dump months’ είναι η (αν)επίσημη ονομασία που έχει δώσει η βιομηχανία του θεάματος, και αναφέρεται για τους μήνες Ιανουάριο-Φεβρουάριο.
Ενώ τα μεγάλα στούντιο έχουν παίξει τα καλά ‘χαρτιά’ τους κατά την περίοδο των γιορτών και περιμένουν την άνοιξη και το καλοκαίρι για να δραστηριοποιηθούν πάλι, οι πιο ‘μικρές’ ταινίες βρίσκουν το έδαφος για να κυκλοφορήσουν χωρίς να κονταροχτυπηθούν μαζί τους.
Φυσικά δεν ισχύει απόλυτα ότι αυτούς τους μήνες κυκλοφορούν μόνο κακές ταινίες.
Αν ψάξετε θα βρείτε και κάποιες αξιόλογες.
Πάντως όσον αφορά το The Bye Bye Man ήρθε να επιβεβαιώσει τον κανόνα μετά φανών και λαμπάδων.
Είναι η τέταρτη ταινία της σκηνοθέτιδας Stacy Title, αν εξαιρέσουμε μια τηλεταινία που συμμετείχε το 2007, με την καλύτερη της να παραμένει το The Last Supper του 1995 με την Cameron Diaz.
Το The Bye Bye Man, εκτός του ότι θέτει σοβαρή υποψηφιότητα για τον πιο κουτό τίτλο της χρονιάς, είναι η πρώτη ταινία τρόμου του 2017 και αρχικά υπήρξε μία ιστορία ανθολογίας από το βιβλίο ‘The President’s Vampire: Strange-But-True Tales of the United States of America’ του Robert Damon Schneck, όπου αργότερα ο τίτλος άλλαξε για να συμβαδίζει με την ταινία.
Η υπόθεση ακολουθεί τρεις φίλους οι οποίοι αποφασίζουν να φύγουν από τις φοιτητικές εστίες που έμεναν και να νοικιάσουν ένα σπίτι.
Βρίσκουν ένα παλιό αρχοντικό στο οποίο άθελα τους ελευθερώνουν τον Bye Bye Man – μια υπερφυσική οντότητα που άπαξ και τον σκεφτείς – ειδικά αν πεις το όνομα του, σε στοιχειώνει και σε παρασέρνει σιγά σιγά στην παράνοια και στο θάνατο.
Τώρα οι τρεις φίλοι θα πρέπει να σώσουν τους εαυτούς τους και να κρατήσουν κρυφή την ύπαρξη της διαβολικής οντότητας προκειμένου να μην εξαπλωθεί σε άλλους ανθρώπους.
Η ταινία βασίζεται στο εξής τέχνασμα: μην σκεφτείτε ένα ροζ ελέφαντα.
Είμαι σίγουρος πως μόλις χάσατε.
Το να πρέπει να διώξεις μακριά τις ίδιες σου τις σκέψεις είναι ιδιαίτερα δύσκολο και πάνω σε αυτό χτίζει τη πλοκή της η ταινία.
Ο Bye Bye Man (δεν μπορώ να τον αναφέρω χωρίς να σκάσω χαμόγελο) λειτουργεί σαν ιός που μεταδίδεται από άνθρωπο σε άνθρωπο με τη σκέψη.
Χωρίς να επεμβαίνει ποτέ ο ίδιος, προκαλεί στους ανθρώπους οράματα και παραισθήσεις οι οποίες μπερδεύουν τα θύματα και τα οδηγούν στο φόνο ή την αυτοκτονία.
Το ότι η αναφορά και μόνο σε μια κακόβουλη ύπαρξη αρκεί για να της δώσει δύναμη, είναι κάτι που έχουμε ξαναδεί σε ταινίες τρόμου στο παρελθόν.
Candyman και Boogeyman είναι μερικές – θα μπορούσαμε να προσθέσουμε ακόμα και τον Freddy από τον Εφιάλτη στο Δρόμο με τις Λεύκες από το οποίο έχουν επίσης ‘δανειστεί’ και κάποιες γνωστές μουσικές νότες.
Επίσης αρκετές φορές τα θύματα – ή οι ‘ξενιστές’ καλύτερα – χάνουν την αίσθηση του χρόνου με τρόπο που θυμίζει το Oculus, και ίσως δεν είναι τυχαίο - μια που και οι δυο ταινίες μοιράζονται τον ίδιο παραγωγό.
Bye bye σενάριο.
Η ταινία ξενικά με μια αγχωτική εισαγωγή γεμάτη μυστήριο και φονικά και μέχρι το πρώτο μισάωρο ομολογώ πως τα πήγαινε περίφημα.
Ένιωθες πως υπήρχε μια παρουσία στο σπίτι, χωρίς να την δείχνει ποτέ.
Κάτι που άρχιζε να στοιχειώνει τους ήρωες μας χωρίς να είναι ξεκάθαρο τι, ενώ κάποιες σκηνές ήταν πραγματικά τρομακτικές.
Το πρόβλημα ξεκινά με την παρουσία του κακού.
Ο Bye Bye Man είναι ένας generic ψηλός τύπος με κουκούλα και ένα δαιμονικό CGI σκύλο μαζί του.
Από την στιγμή που αποκαλύφθηκε θεωρώ πως έχασε την αίγλη του και πως δεν προκαλεί τόσο τρόμο.
Θα προτιμούσα να είχε παραμείνει στα σκοτάδια, μυστήριος και απειλητικός.
Και όπως είπαμε, δεν κάνει τίποτα.
Απλά εμφανίζεται σα μπάστακας και άντε να δείξει κάποιον με τα μακριά του δάχτυλα.
Α, επίσης για κάποιο λόγο του αρέσει να γρατζουνάει τοίχους.
Δεν μαθαίνουμε τίποτα άλλο για την ιστορία αυτής της οντότητας.
Είναι τα θύματα του που από μόνα τους παραδίνονται σε ένα κύμα παραισθήσεων που τα τρελαίνει και τα κάνει βίαια.
Αυτό είναι που συμβαίνει ουσιαστικά μέχρι το τέλος της ταινίας: οι πρωταγωνιστές να προσπαθούν να ξεφύγουν από τις παραισθήσεις τους πριν εξοντώσουν ο ένας τον άλλο.
Και εδώ φτάνουμε στις..
Bye bye ερμηνείες
Οι τρεις βασικοί πρωταγωνιστές, ο Douglas Smith (Terminator Genisys), ο Lucien Laviscount και η Cressida Bonas δεν πρόκειται να διακριθούν για την ερμηνεία τους, ειδικά η τελευταία.
Δεν θα αναφέρω το γεγονός ότι κανείς δεν αναρωτήθηκε που οδηγεί αυτή η μικρή πόρτα στο επάνω δωμάτιο γιατί αυτό είναι αφέλεια του σεναρίου, αλλά οι χαρακτήρες τους είναι καθαρά σχηματικοί και χάρτινοι.
Ειδικά ο πρωταγωνιστής στην αγωνιώδη προσπάθεια του να μην πει το όνομα του κακού φτάνει μέχρι τα όρια της παρωδίας.
Σε δυο-τρεις σκηνές με έκανε άθελα του να γελάσω και αυτό δεν είναι καλό για μια ταινία τρόμου που παίρνει τόσο στα σοβαρά τον εαυτό της.
Ούτε καν η παρουσία της αγέραστης Carrie-Anne Moss (Pompeii)και της Faye Dunaway δεν καταφέρνουν να σώσουν τη κατάσταση μια που ο κινηματογραφικός τους χρόνος είναι αστεία μικρός.
Αν η ταινία είχε διατηρήσει τον υποκειμενικό τρόμο του πρώτου μισάωρου της θα είχε καταφέρει κάτι, μα αναλώθηκε σε ένα γαϊτανάκι συγχυσμένων εφήβων και των παραισθήσεων τους, κλείνοντας με ένα βιαστικό φινάλε που αφήνει ανοιχτό ενδεχόμενο και για σίκουελ.
Ο κακός της ταινίας είναι αδιάφορος, οι ερμηνείες πρόχειρες, δεν υπάρχει καμία σκηνή που να ξεχωρίζει, τα CGI εφέ μοιάζουν περασμένης δεκαετίας, ενώ το σενάριο αποδυναμώνεται με την πάροδο του χρόνου και τελικά δεν καταφέρνει να γίνει τίποτα παραπάνω από ένα θρίλερ ‘του τσουβαλιού' που θα ξεχαστεί εύκολα.
Μπάι μπάι μαν, λοιπόν.
Στους κινηματογράφους από 12 Ιανουαρίου.
Μιχάλης Δαγκλής.
1.jpg)
