Η αληθινή ιστορία της δικαστικής διαμάχης του Άγγλου ιστορικού και αρνητή του ολοκαυτώματος David Irving, εναντίον της Αμερικανίδας (με εβραϊκή καταγωγή) ακαδημαϊκής ιστορικού Deborah Ε. Lipstadt που έλαβε χώρα στα δικαστήρια του Λονδίνου το 2000, σε ένα διεκπεραιωτικού τύπου, τηλεοπτικής κοπής φιλμ.
O David Irving γνωστός για τα αντισημιτικά του αισθήματα με αποκορύφωμα τη διαρκής άρνηση του για το ολοκαύτωμα υποστηρίζοντας ότι πρόκειται για μυθοπλασία, μήνυσε το 2000 την Lipstadt με την κατηγορία της συκοφαντίας σε βάρος του, σε μια υπόθεση που κράτησε μήνες και σύμφωνα με το Αγγλικό δίκαιο θα έπρεπε η κατηγορούμενη μαζί με το νομικό της επιτελείο να αποδείξουν την πραγματική ύπαρξη του ολοκαυτώματος.
Με την πλευρά της ιστορικού τάχθηκε και ο διάσημος εβραϊκής καταγωγής σκηνοθέτης Στίβεν Σπίλμπεργκ όπου ανέλαβε μαζί με το Αμερικανικό Εβραϊκό Κογκρέσο να καλύψουν τα υπέρογκα ποσά (γύρω στα 6 εκατομμύρια στερλίνες) για τα νομικά έξοδα και την πολύμηνη έρευνα που έφτασε μέχρι και το Άουσβιτς προκειμένου να αποδειχθεί το ολοκαύτωμα.
Το χρονικό αυτών των γεγονότων εξιστορεί η ταινία που είναι βασισμένη στο βιβλίο της ίδιας της Lipstadt, “History on Trial: My Day in Court with a Holocaust Denier” (Η Ιστορία σε Δίκη: Η Ημέρα μου στο δικαστήριο με έναν Αρνητή του Ολοκαυτώματος).
O Mick Jackson, ένας κατά βάση τηλεοπτικός σκηνοθέτης με ελάχιστες κινηματογραφικές απόπειρες (πιο γνωστή «Ο σωματοφύλακας» του 1992) σκηνοθετεί ένα δικαστικό δράμα σε αμερικανοβρετανική παραγωγή, με πρωταγωνίστρια την Rachel Weisz (The Light Between Oceans) πλαισιωμένη από τους ικανότατους Βρετανούς Timothy Spall (Ginger and Rosa) και Tom Wilkinson (Snowden).
Παρά το ενδιαφέρον θέμα και το αξιόλογο καστ δεν ξέρει κανείς από που να ξεκινήσει όσον αφορά τα προβλήματα του φιλμ.
Η άνευρη και άτολμη σκηνοθετική προσέγγιση;
H βιαστική και διαικπεραιωτική αφήγηση ή οι ερμηνείες καταξιωμένων ηθοποιών του βρετανικού κινηματογράφου που μοιάζουν να είναι βγαλμένες από τηλεοπτική σειρά...
Ένα τόσο ιδιαίτερο-ευαίσθητο θέμα σαν το ολοκαύτωμα, εκτός από«δόλωμα» για κινηματογραφικά βραβεία, φαντάζει και ιδανικό για να μεταφερθεί στην μεγάλη οθόνη αφού από όποια πτυχή και αν προσεγγιστεί φτάνει και περισσεύει για να δώσει δραματουργική δυναμική σε ένα φιλμ.
Πόσο μάλλον όταν στο σενάριο βρίσκεται ο γνωστός για τις σπουδαίες δουλειές του David Hare («Οι Ώρες»,«Σφραγισμένα Χείλη»).
Ωστόσο αυτό δεν συμβαίνει σχεδόν πότε στο «Denial», όπου σε όλη την διάρκεια του δεν αποκτά ούτε στιγμή την προσδοκούμενη ένταση και συγκίνηση.
Και όταν σε λίγες στιγμές το καταφέρνει αυτό οφείλεται καθαρά στα γεγονότα αυτά καθεαυτό και όχι στην σκηνοθετική προσέγγιση τους.
Οι όποιες σκηνοθετικές απόπειρες κάνει ο Jackson για να αποδώσει την ατμόσφαιρα και το ειδικό βάρος που απαιτεί το θέμα, βγαίνουν άκαρπες αφού περιορίζεται σε κλισέ πλάνα και σεναριακές απλοποιήσεις στοχεύοντας είτε να εκβιάσει τη συγκίνηση (χαρακτηριστικές οι σκηνές στο Άουσβιτς) είτε απλώς να διεκπεραιώσει την ιστορία, ενώ οι αδύναμες σκηνές του δικαστηρίου αφενός δεν πείθουν και αφετέρου δεν αποπνέουν την παραμικρή αμφιβολία για το ποιος θα είναι ο νικητής.
Οι άτονες τηλεοπτικού τύπου ερμηνείες, η βιαστική προσπέραση των γεγονότων και το αναμενόμενο happy end είναι απλά το« κερασάκι στην τούρτα» όπου επισφραγίζει ένα απόλυτα προβλέψιμο και κάτω του μετρίου φιλμ.
Η ταινία του Mick Jackson αποτελεί ένα τρανό παράδειγμα για το πώς ένα ιδανικό σενάριο με ένα αξιόπιστο καστ, μπορεί να αποτύχει όταν «στο τιμόνι» δεν βρίσκεται ο κατάλληλος σκηνοθέτης.
Παρόλα αυτά η Βρετανική ακαδημία «τσίμπησε το δόλωμα» δίνοντας στο «Denial» υποψηφιότητα για καλύτερο βρετανικό φιλμ της χρονιάς στα επερχόμενα Bafta, πιθανότατα λόγω του ιδιαίτερου θέματος που πάντα ελκύει τα βραβεία αφού το φιλμ είναι σαφώς κατώτερο των περιστάσεων.
Στους κκινηματογράφους από 19 Ιανουαρίου.
Γιάννης Αποστολίδης.
1.jpg)
