Ποιος να το περίμενε πως προτού φύγει ο πρώτος κιόλας μήνας του 2017 θα μας επιφύλασσε μία από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς, η οποία μοιάζει να ήρθε από το πουθενά (σε αντίθεση πχ. με το La La Land που το περιμέναμε).
Με μια Χρυσή Σφαίρα στο τσεπάκι της (καλύτερη δραματική ταινία) και οκτώ υποψηφιότητες πάει γραμμή για τα Όσκαρ.
Ορίστε, ποιος είπε ότι τον Ιανουάριο βγαίνουν συνήθως κακές ταινίες; (fyi εγώ το είπα σε προηγούμενο review).
Τέλος πάντων, πάμε να δούμε αναλυτικότερα την ταινία.
Το Moonlight βασίζεται σε μια ιστορία του Tarell Alvin McCraney με τίτλο ‘In Moonlight Black Boys Look Blue’ (που αποτελεί και ατάκα της ταινίας) εδώ σεναριακά διασκευασμένη από τον σκηνοθέτη Barry Jenkins.
Πρόκειται ουσιαστικά για τρεις σημαντικές στιγμές της ζωής ενός μαύρου ομοφυλόφιλου, όπου προσπαθεί να κατανοήσει ποιος είναι και να βρει την θέση του σε μια κουλτούρα που βλέπει την ομοφυλοφιλία σαν αδυναμία.
Ο Jenkins συνθέτει το πορτρέτο μιας βασανισμένης ύπαρξης σε μια πλούσια θεματικά ταινία και ανοίγει μια ειλικρινή συζήτηση με τους θεατές - από αυτές που σπάνια βλέπουμε στην οθόνη - γύρω από τη φύση της ανδρικής ομοφυλοφιλίας.
Το να είσαι μαύρος και ομοφυλόφιλος στην Αμερική του σήμερα μοιάζει το πιο δύσκολο πράγμα στον κόσμο.
Η ταινία ξεκινά με τον ήρωα μας σε μικρή ηλικία (Alex R. Hibbert), με μια μάνα εθισμένη στα ναρκωτικά (Naomie Harris, Collateral Beauty), κυνηγημένο από τα υπόλοιπα παιδιά του σχολείου που ίσως είδαν κάτι διαφορετικό επάνω του που δεν τους άρεσε.
Ένας καλόκαρδος έμπορος ναρκωτικών (Mahershala Ali, Free State of Jones) τον φυγαδεύει σπίτι του και πιάνουν μια αναπάντεχη φιλία, όπου για πρώτη φορά του εξηγεί πως η ομοφυλοφιλία είναι κάτι φυσιολογικό που δε θα έπρεπε να αισθάνεται άσχημα για αυτό.
Αλίμονο, η κοινωνία όμως δεν το βλέπει έτσι.
Στην εφηβεία του (Ashton Sanders, Straight Outta Compton) ο ήρωας μας νιώθει πιο αβοήθητος και πιο μόνος από ποτέ να πλέει σε ένα περιβάλλον τελείως εχθρικό.
«Μερικές φορές κλαίω τόσο πολύ που νομίζω πως απλά θα μετατραπώ σε σταγόνες» λέει σε μία από τις λίγες σκηνές αφοπλιστικής ειλικρίνειας στην ταινία.
Στο τρίτο μέρος έχουμε τον ήρωα μας ενήλικα (Trevante Rhodes), όπου κάτω από τα μούσκουλα και τον τσαμπουκά έχει χτίσει την πανοπλία του ενάντια στον κόσμο.
Μια έντονη ανδροπρέπεια που τον έχει οδηγήσει στον κόσμο της παρανομίας, προκειμένου να μην έρθει αντιμέτωπος με τον αληθινό του εαυτό.
Μέχρι που συναντιέται ύστερα από καιρό με τον παιδικό του φίλο (André Holland, Selma), το μοναδικό που είχε μια πρώιμη σεξουαλική εμπειρία, και τώρα η αληθινή του φύση απειλεί να βγει στην επιφάνεια ισοπεδώνοντας τον.
Είναι ένα από αυτά τα σπάνια κινηματογραφικά είδη όπου η δράση μένει επικεντρωμένη στους χαρακτήρες, ενώ παράλληλα εξετάζει οικουμενικά θέματα όπως η αποδοχή, η οικογένεια και η σεξουαλικότητα.
Ειλικρινά δεν βρήκα ούτε ένα πλάνο στην ταινία που να μην είχε λόγο ύπαρξης.
Ο Jenkins κινηματογραφεί με ευαισθησία και στοργή τον ραγισμένο ήρωα του σε όλες της φάσης της ζωής του και εξετάζει ολοκληρωτικά το θέμα που καταπιάνεται.
Δεν ξεχνά ωστόσο να μας δείξει και την ομορφιά που περιβάλλει τον ήρωα μας με μια ενεργητική κάμερα που περιστρέφεται συνέχεια γύρω του.
Καταφέρνει να τραβήξει τους θεατές στον κόσμο του βασανισμένου πρωταγωνιστή και να τους μεταδώσει τα συναισθήματα και τις εμπειρίες του, ενώ στο τρίτο μέρος σοκάρει με την ειλικρίνεια της και σε αφήνει τουλάχιστον προβληματισμένο.
Εδώ δεν μιλάμε για Χόλιγουντ – το Moonlight σου δίνει μια πικρή γεύση από τον αληθινό κόσμο.
Υπάρχει ένα σασπένς που υποβόσκει στους διαλόγους καθώς βλέπουμε τον ενήλικο ήρωα μας, να ξεγυμνώνεται σιγά σιγά από την εικόνα του ‘σκληρού’ προκειμένου να ξαναβρεί τον εαυτό του και την στοργή που τόσο πολύ έχει ανάγκη.
Επίσης ιδιοφυές είναι το γεγονός ότι ο σκηνοθέτης μεριμνά για να αποφύγει κλισέ και στερεότυπα.
Οι χαρακτήρες μοιάζουν αληθινοί και «ωμοί».
Ο πρωταγωνιστής μας είναι παγιδευμένος από την κρυφή επιθυμία του και έχει καθορίσει την συμπεριφορά του (αλλά και την εμφάνιση του) ώστε να μοιάζει όσο λιγότερο ‘γκέι’ γίνεται.
Κάθε βλέμμα του όμως είναι και μια υπενθύμιση όσον υπέφερε για να φτάσει ως εκεί.
Χωρίς μονολόγους, ούτε βαρύ μελόδραμα.
Σαν να κάθεσαι απέναντι του γνωρίζοντας τι είναι αυτό που τον τρώει μέσα του, αυτό το βαθύ καημό.
Απλά και αληθινά.
Στα συν η εξαιρετική φωτογραφία του James Laxton, όπου μας δείχνει ένα Μαϊάμι διαφορετικό από αυτό μου μας είχε συνηθίσει το Χόλιγουντ, ενώ τα απαραίτητα κοντινά κρατούν την ταινία σε προσωπικό επίπεδο.
Ένα εκλεκτικό σάουντρακ από τον Nicholas Britell δηλώνει την παρουσία του από κλασική μουσική έως ρετρό νότες.
Το Moonlight είναι μια από τις πιο όμορφες και ποιητικές ταινίες της χρονιάς.
Καταπιάνεται με ένα επίκαιρο θέμα που δεν το έχουμε δει τόσο στο σινεμά.
Οι ερμηνείες είναι εκπληκτικές από όλους και η σκηνοθεσία to the point.
Η arthouse αίσθηση της ταινίας της δίνει ένα indie αέρα που σε συνδυασμό με την έλλειψη πολλών λεπτομερειών μπορεί να ξενίσει κάποιους, όμως μην τη φοβηθείτε.
Η ταινία μιλάει κατευθείαν στην καρδιά δίχως εύκολες σεναριακές χοντροκοπιές.
Στους κινηματογράφους από 26 Ιανουαρίου.
Μιχάλης Δαγκλής.
