Η μίξη της γαλλικής με τη βορειοαφρικανική κουλτούρα δεν είναι κοινωνικά και η πιο αρμονική, όμως κινηματογραφικά μας έχει δώσει ουκ ολίγες αξιόλογες παραγωγές.
Το A Peine J’ Ouvre les Yeux μας έρχεται από τη Τυνησία και μπορεί ως επίσημη πρόταση της χώρας για τα προσεχή Όσκαρ να μη κατάφερε να βρεθεί στη τελική λίστα, όμως σίγουρα αξίζει τη προσοχή μας.
Η ταινία μας πηγαίνει στο καλοκαίρι του 2010, λίγους μήνες πριν ξεσπάσει η “επανάσταση των γιασεμιών”, που έριξε από την εξουσία το καθεστώς του Ben Ali.
Η Farah (Baya Medhaffer) είναι μια 18χρονη κοπέλα που μόλις τέλειωσε το λύκειο και χάρη στους καλούς της βαθμούς πέρασε στην ιατρική.
Η αγάπη της όμως είναι αλλού, στη μουσική, με τη κοπέλα να είναι η πρώτη φωνή στο συγκρότημα του φίλου της, Borhėne (Montassar Ayari), ερμηνεύοντας τραγούδια με πολιτικούς στίχους.
Οι γονείς της, ικανοποιημένοι από τη πρόοδό της, της το επιτρέπουν, όμως γρήγορα το συγκρότημα μπαίνει στο στόχαστρο της αστυνομίας που αναζητά αντικαθεστωτικούς.
Η μητέρα της προσπαθεί να την ξεκόψει, όμως η Farah ακόμα κι όταν μαθαίνει ότι τους παρακολουθούν, δε τα παρατάει, με σκληρές συνέπειες.
Το A Peine J’ Ouvre les Yeux είναι ταυτόχρονα μια νεανική μουσική δραμεντί, ένα οικογενειακό δράμα και μια πολιτική κριτική, με τα τρία σκέλη να δένουν αναπάντεχα αρμονικά.
Η Leyla Bouzid που βρίσκεται πίσω από το σενάριο και τη σκηνοθεσία, έχει στήσει έναν ολοκληρωμένο μικρόκοσμο, όντας εξαιρετικά προσεκτική στο τι την ενδιαφέρει να πει.
Η ερώτηση στο ποια είναι η πραγματική αγάπη της Farah παραμένει τυπικά αναπάντητη.
Είναι επαναστάτρια που εκφράζεται μέσω της μουσικής, είναι τραγουδίστρια που βρήκε μια ευκαιρία μέσω του συγκροτήματος του Borhėne, ή μήπως ο έρωτάς της για εκείνον βρίσκεται υπεράνω όλων;
Αυτό το παιχνίδι, δίνει έναν επιπλέον ρεαλισμό στο χαρακτήρα της ηρωίδας, ενός έφηβου κοριτσιού που ζει τη πρώτη της αναίμακτη επανάσταση, μέσα σε μια οικογένεια που δεν είναι τόσο κατ’ ουσία συντηρητική, αλλά τη νοιάζει το τι θα πει ο κόσμος.
Εδώ βρίσκεται ακόμα μία ενδιαφέρουσα υπο-πλοκή, της σχέσης της Farah με τη μητέρα της, μιας γυναίκας που και εκείνη στα νιάτα της έκανε την επανάστασή της, όμως το πλήρωσε, και η απόδειξη είναι η ίδια της η κόρη, με τα συναισθήματα για τις πράξεις της κόρης της να είναι τώρα ανάμεικτα.
Παρότι πρωτοεμφανιζόμενης δημιουργού, η ταινία δεν εμφανίζει παρά μονάχα ψήγματα των αναμενόμενων προβλημάτων που θα περιμέναμε να αντιμετωπίσουμε λόγω της έλλειψης εμπειρίας.
Πιο συγκεκριμένα δύο είναι τα θέματα που θα έπρεπε να προσεχθούν περισσότερο, και τα δύο με τον ίδιο παρονομαστή, το ρυθμό.
Πρώτο και πιο χτυπητό, οι μεγάλες σκηνές όπου παρακολουθούμε τη πρωταγωνίστρια να ερμηνεύει ολόκληρα τραγούδια, ενώ προβληματικό είναι -σε συγκεκριμένα σημεία- το μοντάζ που προσθέτει αρκετά επιπλέον άχρηστα λεπτά στη συνολική διάρκεια, με αποτέλεσμα η ταινία να μην έχει ομαλή ροή, κάνοντας το θεατή να κοιτάζει αρκετές φορές το ρολόι του, ειδικά στο πρώτο μισό.
Τέλος, ειδικής αναφοράς αξίζουν οι ερμηνείες των Baya Medhaffer και Marwen Soltana δίνοντας εξαιρετική δυναμική στη σχέση μάνας-κόρης, καθώς και η μουσική επένδυση του Khyam Allami.
Το A Peine J’ Ouvre les Yeux δεν είναι μια ταινία που θα στα δώσει όλα στο πιάτο.
Αν μείνεις μόνο σε αυτά που δεις και ακούσεις, θα απογοητευτείς, αφού ο προβληματικός ρυθμός της θα σε κουράσει, ενώ η ιστορία του θα σου φανεί κοινότυπη.
Η ουσία της κρύβεται στα παραλειπόμενα, στις σκέψεις που θα σου προκαλέσει, κι αν έχεις λίγη υπομονή θα αποζημιωθείς.
Στους κινηματογράφους από 19 Ιανουαρίου.
Αλέξανδρος Κυριαζής.
1.jpg)
