Ιανουάριος και ταινίες τρόμου είναι συνήθως κακός συνδυασμός, όπως επίσης και Ιανουάριος με ταινίες από βιντεοπαιχνίδια.
Φανταστείτε τώρα τι γίνεται να έχεις και τα τρία μαζί..
Αν και είμαι φαν των βιντεοπαιχνιδιών δε μπορώ να πω το ίδιο για τις ταινίες, παρότι τις έχω δει όλες.
Κάποιες έχουν τις στιγμές τους ενώ κάποιες είναι απλά κακές.
Αν έπρεπε να διαλέξω μία πάντως θα επέλεγα το Resident Evil: Extinction - άντε και την αρχική.
Πάντως μιλάμε για μια σειρά ταινιών που δεν θέλει να πεθάνει, και αν νομίζετε ότι το Final Chapter θα είναι το τελευταίο, γελιέστε.
Ο τίτλος είναι παραπλανητικός.
Αφήστε που κάθε μία από τις ταινίες έχει βγάλει το μπάτζετ της στο διπλάσιο και παραπάνω, κάτι που λέει πολλά για το αν θα έχει μέλλον η σειρά..
Είναι η έκτη (!) ταινία του franchise και σκηνοθέτη έχουμε πάλι τον Paul W.S. Anderson με πρωταγωνίστρια την όμορφη γυναίκα του Milla Jovovich.
Αυτή τη φορά η Alice (Milla Jovovich, Zoolander 2) καλείτε να σώσει την εναπομείναντα ανθρωπότητα από τον ιό που ζομπο-ποίησε τους ανθρώπους, όταν η Κόκκινη Βασίλισσα – η κακιά τεχνητή νοημοσύνη της σειράς – εντελώς αναπάντεχα γίνεται καλή και αποφασίζει να βοηθήσει.
Ας αφήσουμε το γεγονός πως η ταινία αγνοεί το τέλος της προηγούμενης.
Τώρα η ηρωίδα πρέπει να επιστρέψει εκεί που ξεκίνησαν όλα και συγκεκριμένα στην Κυψέλη - όχι της Αθήνας (sorry), αλλά στην τεράστια υπόγεια εγκατάσταση που δημιουργήθηκε ο ιός, προκειμένου να πάρει το αντίδοτο και να το ελευθερώσει στην ατμόσφαιρα.
Στον αγώνα της θα την βοηθήσει και μια ομάδα ανθρώπων, για τους οποίους δεν θα δώσετε δεκάρα.
Και δεν εννοώ πως είναι απλά ρηχοί, αλλά πως είναι σχεδόν ανύπαρκτοι σαν χαρακτήρες.
Οι μόνοι που ξεχωρίζουν πέρα από την πρωταγωνίστρια είναι ο αρχικακός Dr. Isaaks (Iain Glen, Eye in the Sky) ο οποίος για κάποιο ανεξήγητο λόγο έχει γίνει θρησκόληπτος και ο Wesker (Shawn Roberts, Resident Evil: Retribution) – χαρακτήρας που μένει τελείως ανεκμετάλλευτος.
Ευτυχώς δεν χρειάζεται να θυμάστε τι έγινε στις προηγούμενες ταινίες μια και η εισαγωγή του The Final Chapter σου εξηγεί τα πάντα μέσα σε λίγα λεπτά.
Η ταινία δεν ηρεμεί ποτέ, έχει συνέχεια δράση, ειδικά μάλιστα όταν μπαίνουν στη Κυψέλη όπου η μία θανάσιμη παγίδα υποδέχεται την άλλη.
Μέχρι που φτάνουν στο τέλος όπου αποκαλύπτονται και κάποια twist, που τα έχεις δει όμως να έρχονται από μίλια μακριά.
Η ιστορία παίρνει μέρος σε ένα μετα-αποκαλυπτικό κόσμο που θα ήθελε πολύ να μοιάζει στο Mad Max: Fury Road μα δεν το φτάνει ούτε στο δαχτυλάκι, καθώς η ταινία σφύζει από προβλήματα.
Πριν συνεχίσω να ξεκαθαρίσω κάτι: λατρεύω τις ταινίες δράσης, ακόμα και τις άμυαλες.
Commando (1985), xXx (2002) και τα τελευταία Fast and Furious τα κατα-ευχαριστήθηκα (και κάποια τα έχω αγοράσει κιόλας).
Δεν έχω πρόβλημα να είναι cheesy ή over the top μια ταινία αρκεί να ξέρει τι είναι και να έχει φτιαχτεί με μεράκι.
Το Resident Evil: Το Τελευταίο Κεφάλαιο υποφέρει από ένα μεγάλο πρόβλημα: η δράση είναι κακογυρισμένη.
Σε μια τέτοια ταινία είμαι έτοιμος να δεχτώ τρύπες στο σενάριο, είμαι έτοιμος να δεχτώ βολικές συμπτώσεις και παράλογες αντιδράσεις (όλα αυτά κοσμούν την εν λόγω ταινία).
Θεωρώ κρίμα όμως το action κομμάτι της να είναι τόσο χάλια.
Σας μιλάω για κάμερα που τρέμει διαρκώς, και τόσο γρήγορο editing - με δεκάδες κοφτά πλάνα - που δεν καταλαβαίνεις τι στα κομμάτια γίνεται!
Έχεις μια γενική εικόνα το ποιος πολεμάει με ποιον, αλλά είναι όλα τόσο σπινταρισμένα που σε πιάνει ζαλάδα.
Προσθέστε σε αυτό και το γεγονός πως η περισσότερη δράση διαδραματίζεται νύχτα και έχετε μια ιδέα για το χαοτικό αποτέλεσμα.
Καταλαβαίνω πως ο Anderson ήθελε να αυξήσει την αδρεναλίνη, μα ποιο είναι το νόημα αν κουράζεις το θεατή;
Αντίθετα, ο George Miller έκανε το ίδιο πράγμα στο Mad Max: Fury Road αλλά με το σωστό τρόπο.
Συγκρίνετε σκηνές των δύο ταινιών και θα δείτε μεγάλες διαφορές.
Άλλο - όχι τόσο πρόβλημα αλλά περισσότερο ενόχληση - είναι η κατάχρηση των jump scare.
Όποτε η σκηνοθεσία χαλαρώνει λίγο, ξέρεις ότι κάτι θα πεταχτεί απότομα και αυτό ακριβώς γίνεται.
Έντονα, φωνακλάδικα ‘μπου’ διαρκώς.
Τα ζόμπι επίσης είναι generic, όπως και τα τέρατα – και εδώ που τα λέμε, με τόσα σκοτάδια που έχει η ταινία και το τόσο κακό μοντάζ δεν καταφέρνεις καν να διακρίνεις λεπτομέρειες στους εχθρούς.
Στα θετικά βάζω την μάχη της πρωταγωνίστριας με τον αρχικακό στο τέλος, όπως και κάποια εφέ που δεν ‘έβγαζαν μάτι’ όπως στις προηγούμενες ταινίες.
Δυστυχώς όμως το Final Chapter είναι τόσο επιβαρυμένο με προβλήματα, που τα θαλασσώνει ακόμα και στο πιο απλό: να σου δώσει δηλαδή κουτή, απενοχοποιημένη και
Στους κινηματογράφους από 26 Ιανουαρίου.
Μιχάλης Δαγκλής.
