Ακόμα ένα μελόδραμα, από αυτά που τόσο αρέσουν στους Κορεάτες, με το επιπλέον στοιχείο, που έχουμε δει βέβαια επανειλλημένως στον αμερικάνικο κινηματογράφο, δύο ανθρώπων να επικοινωνούν μέσω ασυρμάτου αν και ζούνε σε διαφορετικές χρονικές περιόδους.
Η Γιουν Σο-έουν είναι φοιτήτρια σε ένα πανεπιστήμιο της Σεούλ και είναι ερωτευμένη με έναν συμφοιτητή της, τον Ντονγκ-χι.
Οι προσπάθειές της να τον προσεγγίσει καταλήγουν στο να προσποιηθεί πως ενδιαφέρεται για ένα μάθημα σχετικά με ασυρμάτους και τελικώς με έναν από αυτούς στην κατοχή της.
Λίγες μέρες αργότερα όμως ακούει κάποιον να προσπαθεί να επικοινωνήσει μέσω ασυρμάτου και αποφασίζει να απαντήσει.
Στη άλλη γραμμή βρίσκεται ένας φοιτητής του ίδιου πανεπιστημίου, εν ονόματι Τζι-ιν, με τον οποίο, μέσω συνεχόμενων συνομιλιών τις επόμενες νύχτες, καταλήγουν να γίνουν φίλοι: Εκείνη του μιλάει για τον έρωτα της για τον Ντονγκ-χι και για την καλύτερη της φίλη, Κιμ Μιν-τζου και εκείνος για μια κοπέλα που δεν τον αφήνει σε ησυχία, την Χιέον-τζι.
Όταν όμως αποφασίζουν να συναντηθούν και μετά από έναν έντονο καυγά και έντονες δυσπιστίες εκατέρωθεν, συνειδητοποιούν πως ζουν σε διαφορετικές εποχές, εκείνη στο 1979 και εκείνος στο 2000.
Και ενόσω προσπαθούν να συμβιβαστούν με το γεγονός, αποκαλύπτεται κάτι που αλλάζει εντελώς τα δεδομένα στη ζωή τους.
Αυτό όμως θα σας αφήσω να το παρακολουθήσετε μόνοι σας.
Σκηνοθέτης της ταινίας ο Kim Jeong-kwon, στην πρώτη του δουλειά, στην οποία τα πηγαίνει αρκετά καλά.
Δεν εντυπωσιάζει, αλλά ο τρόπος που κυλάει το φιλμ είναι ο ιδανικός για τέτοιου είδους παραγωγές.
Εστιάζει πολύ στους δύο πρωταγωνιστές και τους αναλύει σε βάθος ενώ γίνεται φανερό πως θέλει να δείξει τις διαφορές που υπήρχαν ανάμεσα στο δικτατορικό καθεστώς του '79 και τον δημοκρατικότερο του 2000, που η τεχνολογία έχει εντρυφήσει σε όλες τις πτυχές της ζωής.
Μην φανταστείτε βέβαια πως μιλάμε για κάποιο βαθύ πολιτικό μήνυμα.
Ξεχωρίζουν δύο σκηνές, για αντίθετους λόγους.
Η πρώτη εκτυλίσσεται όταν οι δύο πρωταγωνιστές προσπαθούν να συναντηθούν, με τον Kim να καταδεικνύει την χρονική διαφορά με εντυπωσιακό τρόπο, βάζοντας τους να στέκονται στο ίδιο σημείο, τον έναν υπό καταρρακτώδη βροχή και τον άλλο εν μέσω μιας ηλιόλουστης ημέρας.
Η δεύτερη είναι η σκηνή που οι δυο τους συναντιούνται το 2000, η οποία μοιάζει να έχει γυριστεί με το ζόρι, μιας και δεν φέρει καμία βαρύτητα, ιδιαίτερα αν αναλογιστούμε τη σημασία που έχει στην εξέλιξη της ιστορίας. Χαρακτηριστικό είναι πως δεν προσπάθησαν καν να φανεί η Σο-έουν ως πιο γερασμένη.
Πέρα από αυτήν την σκηνή, ο Kwang-Seok Jeong έχει κάνει πολύ καλή δουλειά στην φωτογραφία, ενώ και οι δύο χρονικές περίοδοι παρουσιάζονται με ρεαλισμό και ακρίβεια.
Το ίδιο ισχύει και για το μοντάζ του Κιέονγκ Μιν-χο, ο οποίος καταφέρνει να συνδέσει τις περιόδους με άκρως κατανοητό τρόπο.
Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους (Kim Ha-neul ως Γιουν Σο-έουν και Yu Jil-tae ως Τζι-ιν) διακρίνουμε αποδόσεις που χωρίς να εντυπωσιάζουν, είναι απολύτως σύμφωνες με το ύφος της ταινίας και κατά συνέπεια λειτουργικές.
Να τονίσω επίσης, πως όπως συμβαίνει συνήθως σε παραγωγές του είδους, όλοι αυτοί που εμφανίζονται είναι εξαιρετικά όμορφοι.
Από τους υπόλοιπους ξεχωρίζει η Ha Ji-won (Sector 7) ως Χιέον-τζι, η οποία κέρδισε το βραβείο β' γυναικείου ρόλου στα Blue Dragon του 2001.
Συνοψίζοντας, έχουμε να κάνουμε με ένα καλογυρισμένο μελόδραμα, με όλα τα καλά και κακά του είδους.
Ξεφεύγει πάντως, αν και ελαφρώς, από τον μέσο όρο των πραγματικά πολυάριθμων ανάλογων παραγωγών που μας έρχονται από την Κορέα.
Παναγιώτης Κοτζαθανάσης.
1.jpg)
