Βασισμένη σε θεατρικό της Yukiko Motoya (έχει εκδοθεί και στα αγγλικά, από τις εκδόσεις Samuel French), η οποία χαρακτηρίζεται από ανάλογη εκκεντρικότητα με αυτή που συναντήσαμε και στο Funuke, την άλλη ταινία που βασίζεται σε έργο της.
Το στυλ άλλωστε, αρέσει πραγματικά πολύ στους Ιάπωνες.
Ας το δούμε όμως πιο αναλυτικά.
Η έγκυος Azusa μετακομίζει στην περιοχή που γεννήθηκε, μαζί με τον τεμπέλη και άνεργο σύζυγο της, Banjo, ο οποίος συνεχώς αναφέρει πως πηγαίνει σε συνεντεύξεις για δουλειά, αλλά καταλήγει να μαλώνει με τον υπεύθυνο προσλήψεων.
Έτσι εκείνη, αν και σε προχωρημένη εγκυμοσύνη, αναγκάζεται να δουλεύει σε ένα μπαρ στην πόλη, γεγονός όμως που δεν φαίνεται να την ενοχλεί, μιας και τον υπεραγαπά.
Αντιθέτως, ενοχλείται αφάνταστα, όταν μαθαίνει πως γείτονες της είναι δύο παλιοί συμμαθητές, ο Hidenori και η Nanase, η οποία της είχε κάνει κάτι πολύ κακό, όταν πήγαιναν σχολείο.
Αποτέλεσμα; Κάθε φορά που την βλέπει, οι αντιδράσεις της να ποικίλλουν από ουρλιαχτά ως την ρίψη ογκωδών αντικειμένων προς το σπίτι που κατοικούν οι προαναφερθέντες.
Εξίσου περίεργη είναι και η σχέση του Hidenori και της Nanase, με την πρώτη να τον αποκαλεί μεγάλο αδερφό, αν και δεν έχουν καμία συγγένεια και εκείνον να μένει μαζί της, προσπαθώντας να κρατήσει μια υπόσχεση που της είχε δώσει πριν δέκα χρόνια: Πως θα την εκδικηθεί με το χειρότερο δυνατό τρόπο για κάτι που του είχε κάνει στο παρελθόν.
Εκείνη αντιμετωπίζει και τους δύο που φαινομενικά την μισούν, με εκνευριστική στωικότητα και δουλικότητα.
Αρκετά καλή μεταφορά από τον σκηνοθέτη Masanori Tominaga, ο οποίος έχει διατηρήσει την θεατρικότητα του αρχικού έργου εμπλουτίζοντας το φιλμ με αρκετά κινηματογραφικά στοιχεία, ώστε να είναι πιο ψυχαγωγικό.
Σαφέστατα ξεχωρίζουν οι σκηνές αλληλεπίδρασης μεταξύ των δύο γυναικών, που αποτελούν και το αδιαμφισβήτητο ατού της παραγωγής.
Από κει και πέρα, το στυλ της ταινίας είναι πολύ κοντά σε αυτό των manga, με την υπερβολή, τόσο στις συμπεριφορές όσο και στις δράσεις, να είναι διάχυτη και να αγγίζει τα όρια του slapstick, ιδιαίτερα στις σκηνές που προανέφερα.
Επιπλέον, αν και υπάρχουν αρκετές στιγμές που προκαλούν γέλιο, οι υπόλοιπες είναι κάπως δύσκολο να κατανοήσεις αν πρέπει να γελάσεις ή να στεναχωρηθείς ενώ, αναπόφευκτα, υπάρχουν και μερικές που είναι απλώς σοκαριστικές.
Το γεγονός αυτό αποτελεί μεγάλο πλεονέκτημα για την ταινία, τόσο εμπορικό, όσο και καλλιτεχνικό.
Σε γενικές γραμμές, αν μπορέσετε να ξεπεράσετε την εκκεντρικότητα και τον διάχυτο παραλογισμό του Vengeance can wait (Ranbô to taiki ο Ιαπωνικός τίτλος) αναμφίβολα θα ψυχαγωγηθείτε.
Παναγιώτης Κοτζαθανάσης.
1.jpg)
