Ο Denzel Washington βρίσκεται σε μία ηλικία και σε μία κατάσταση της καριέρας του που δικαιούται να κάνει ότι θέλει!
Δεν έχει να αποδείξει τίποτα και σε κανέναν, γεγονός που του προσφέρει την ελευθερία για να παίρνει ρίσκα, να δοκιμάζει τις δυνάμεις του και να τολμάει να παρουσιάζει projects όπως το Fences.
Η ταινία βασίζεται στο ομότιτλο -βραβευμένο με Πούλιτζερ- θεατρικό του August Wilson, το οποίο, από το 1983 όταν γράφτηκε, ανέβηκε δύο φορές στο Broadway, πρώτα το 1987 με πρωταγωνιστές τους James Earl Jones και Mary Alice και ξανά το 2010 με τους Denzel Washington και Viola Davis.
Και τις δύο φορές τα βραβεία Tony έπεσαν βροχή, με τον Washington, σε συνεργασία με τον Wilson, ο οποίος ανέλαβε και το σενάριο, αλλά και την οικονομική βοήθεια του HBO, να αποφασίζουν να το μεταφέρουν στη μεγάλη οθόνη, με τον βραβευμένο με 2 Όσκαρ ηθοποιό να μην αναλαμβάνει μονάχα τον πρωταγωνιστικό ρόλο αλλά και εκείνον του σκηνοθέτη.
Η ιστορία μας πάει στο Pittsburgh της δεκαετίας του ’50.
Ο Troy (Denzel Washington, The Magnificent Seven) είναι ένας 53χρονος αφροαμερικανός οικογενειάρχης.
Εργάζεται ως σκουπιδιάρης και έχει δύο αγόρια, τον 30άρη Lyons (Russell Hornsby) από προηγούμενη σχέση, ο οποίος κυνηγάει το όνειρό του να γίνει μουσικός ενώ ταυτόχρονα έχει κι ένα κουσούρι με τον τζόγο, και τον έφηβο Cory (Jovan Adepo) που τελειώνει το σχολείο και ονειρεύεται να γίνει επαγγελματίας παίκτης του αμερικάνικου φούτμπολ.
Έχει ως στήριγμα την σύζυγό του, Rose (Viola Davis, Suicide Squad) η οποία στέκεται πάντα δίπλα του παρά τις παραξενιές του κι εκείνος την εμπιστεύεται τυφλά, δίνοντάς της τα ηνία του σπιτικού τους.
Ο Troy έχει περάσει μια πολύ δύσκολη ζωή, κατά την οποία έκανε πολλά λάθη αλλά αδικήθηκε από τη κοινωνία ή τη μοίρα ακόμα περισσότερες φορές.
Αυτά τον έχουν κάνει έναν πατέρα σκληρό και κυνικά ρεαλιστή.
Δεν πιστεύει στα όνειρα και δεν ελπίζει σε θαύματα.
Η ρατσιστική στάση που έτυχε όταν ήταν νέος ταλαντούχος παίκτης του μπέιζμπολ, τον έχουν κάνει αρνητικό απέναντι στην αντίστοιχη ελπίδα του γιου του.
Είναι ο πατέρας που δε πιστεύει ότι πρέπει να κερδίσει το σεβασμό αλλά τον απαιτεί.
Η σχέση του με τον Cory οδηγείται στα άκρα όταν ο δεύτερος τον παρακούει, με την οικογένεια να οδηγείται στη διάλυση όταν ένα νέο λάθος του έρχεται στην επιφάνεια.
Δε μπορώ να αρχίσω αλλιώς το σχολιασμό της ταινίας παρά με το γεγονός ότι το Fences δεν είναι μια κινηματογραφική αλλά μια θεατρική ταινία.
Δεν πρόκειται για μια διασκευή ενός θεατρικού έργου, αλλά για την κινηματογράφησή του σε πραγματικά σκηνικά.
Δεν μπορώ να γνωρίζω τη μορφή του πρωτότυπου, όμως από τη στιγμή που ξεκινάει η προβολή της ταινίας, δεν υπάρχει ούτε δευτερόλεπτο που πείθεσαι ότι παρακολουθείς μια κινηματογραφική ταινία.
Δυστυχώς, παρότι συγγενείς τέχνες, οι κανόνες θεάτρου και κινηματογράφου είναι αρκετά διαφορετικοί, άλλα πράγματα περιμένει ο θεατής από το ένα μέσο και άλλα από το άλλο.
Αυτό μπορούμε να το συγχωρήσουμε από τον August Wilson, όχι όμως και από τον Denzel Washington, ο οποίος θα έπρεπε να προχωρήσει στις απαραίτητες τροποποιήσεις ώστε να μετατρέψει το θεατρικό σε ταινία.
Το Fences είναι ένα οικογενειακό δράμα, που παρότι ακροβατεί στα όρια του μελοδράματος, ευτυχώς δε τα ξεπερνάει ποτέ.
Το εξαιρετικά πυκνό κείμενο είναι τρομερά καλογραμμένο, συμπληρώνοντας κομματάκι κομματάκι το παζλ της ζωής του Troy, παρουσιάζοντας έναν άνδρα με μεγάλες αρετές και ακόμα μεγαλύτερα ελαττώματα.
Για κάθε στιγμή που μας κάνει να τον μισούμε, υπάρχει και μια ιστορία που δικαιολογεί αυτή τη συμπεριφορά του.
Αυτά μέχρι περίπου τα μέσα της ταινίας, αφού κάπου εκεί η ζυγαριά αρχίζει να γέρνει, με το οικογενειακό παζλ που με τόση δυσκολία στήθηκε, να αποσυντίθεται.
Από αυτό το σημείο και έπειτα, τα ηνία περνούν στην Rose, τη σύζυγο που βρισκόταν πάντα στο παρασκήνιο, το λαιμό που έστριβε το κεφάλι, τη γυναίκα που επί 18 χρόνια τα έδωσε όλα για την οικογένειά της.
Η ζαριά που της επιφυλάσσει η μοίρα είναι σκληρή, όμως εκείνη ξέρει καλύτερα.
Όπως θα καταλάβατε ήδη, το Fences είναι μια ταινία χαρακτήρων παρά πλοκής, με το δίδυμο των πρωταγωνιστών να έχουν τη δυνατότητα να δώσουν δύο δυνατές ερμηνείες, με τον Denzel Washington και τη Viola Davis να μας συγκλονίζουν, ο πρώτος με τη πολυπλοκότητα του ήρωα και τον τρόπο που αυτή κοινωνείται, και η δεύτερη με το τεράστιο εύρος των συναισθημάτων που βγάζει με κάθε της ματιά, με κάθε της ψίθυρο ή με κάθε της κραυγή.
Το Fences είναι ένα αξιολογότατο φιλμ, με αξιομνημόνευτες ερμηνείες, μόνο που για να παρακολουθήσετε τα 140 λεπτά του, θα πρέπει να είστε προετοιμασμένοι ότι θα δείτε ένα θεατρικό έργο και όχι μια κινηματογραφική ταινία, με ότι αυτό συνεπάγεται.
Αν είστε φίλοι του θεάτρου, αυτό συμπεριλαμβάνεται σίγουρα στα θετικά, αν όμως όχι, οπλιστείτε με υπομονή, γιατί οι ατελείωτοι και αλλεπάλληλοι διάλογοι, η στατική κάμερα, και η ελάχιστη πλοκή στο πρώτο μισό, θα προκαλέσουν τις αντοχές σας.
Αλέξανδρος Κυριαζής.
1.jpg)
