Για πρώτη φορά στην ιστoρία των κριτικών μου, μια ταινία είναι τόσο σαφής από τις απαρχές των credits της και πιο darker από την προηγούμενη και «drama» (βλ. drama/romance).
Το sequel του 50 Shades of Grey, το δεύτερο μέρος της ταινίας οι 50 αποχρώσεις του Γκρι, έρχεται στους κινηματογράφους ως σεναριακή μεταφορά του ομότιτλου πλήρως επιτυχημένου βιβλίου.
Το story line;
Ένας πάμπλουτος, πανέμορφος, πανέξυπνος και ευγενέστατος νεαρός ιδιοκτήτης εταιρειών (;), ερωτεύεται μια απλή κοπέλα της διπλανής πόρτας.
Η σκιά στην όλη ιστορία είναι ότι αυτός, είναι μαζοχιστής, είναι master ή dominant ή όπως αλλιώς μπορεί επιστημονικά να εγγραφεί στα βιβλία της BDSM ιστορίας.
Με κάποιες παραποιήσεις του πραγματικού όρου, και με αρκετή χολιγουντιανό-αμερικανίστικη χρυσόσκονη, η ιστορία ωραιοποιείται αρκετά ώστε να μοιάζει στο κλασικό δίπτυχο, σταχτοπούτα-γοβάκι, με τον πρίγκιπα να είναι πιο όμοιος από (οποιοδήποτε αντίστοιχό του) ποτέ, με τον ξανθωπό πρίγκιπα που ξεπηδάει από τα animation του Disney.
Το γοβάκι της σταχτοπούτας μετατρέπεται σε υπερπολυτελή βίλα, ελικόπτερο, γιοτ, ξανά βίλα, εξοχικό (και το νησιά που το φιλοξενεί) και γενικότερα σε μια αέναη επίδειξη και επειδιοξιομανια πλούτου και κινηματογραφικών locations που στόχο έχουν να δείξουν τον Mr.Grey έναν "νέο» σούπερ άνδρα.
...Προσθέστε και τις υπερ-κλισέ ατάκες του (σεναριακά και διαλογικά, δεν σου περνάει ποτέ από το μυαλό ότι η ταινία είναι μεταφορά βιβλίου).
Και ως εδώ καλά.
Άλλη μια «κουφετί» (αν όχι ροζ) ιστορία, που ήρθε να γεμίσει τα ταμεία της εταιρείας παραγωγής με τον James Foley στο τιμόνι να μην μπορεί να αντιδράσει, ως φαίνεται, και πολύ από τις προσταγές των παραγωγών.
Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους η πανέμορφη αδιαμφισβήτητα Dakota Johnson (How To Be Single), και ο σαν ψεύτικος Jamie Dornan (Anthropoid), κλέβουν την παράσταση ως δυο πανέμορφοι άνθρωποι.
Αυτό.
Ουδέποτε κανείς θα πιστέψει ότι η ιστορία αυτή είναι πιθανό να συμβεί, η εάν συμβεί, δεν βρίσκει κανείς το λόγο που πρέπει αυτή η συγκεκριμένη ιστορία να γίνει ταινία.
Δυνατή η Marcia Gay Harden (Magic in the Moonlight) στο ρόλο της μητέρας του Grey, μια αξιόλογη ηθοποιός που κρατάει την αξιοπρέπεια των σκηνών στις οποίες συμμετέχει.
Για τα υπόλοιπα δεν μπορεί να κάνει κάτι, όπως δεν μπορεί (δυστυχώς) η πολυαγαπημένη και πάλαι ποτέ sex icon, Kim Basinger (The Nice Guys) όπου τρομάξαμε να τη γνωρίσουμε, εντούτοις κρατούσε έναν ρόλο που δεν τη βοηθούσε σαφέστατα και πολύ - ήταν η κλασική περίπτωση ενός μεγάλου ονόματος που ήρθε για να «βοηθήσει» την ταινία.
Ευχάριστη έκπληξη και η τραγουδίστρια/ράπερ Rita Ora (Southpaw) ως αδελφή του Grey.
Εδώ, έχουμε την ιδιάζουσα περίπτωση όπου, με βάση την πρώτη ταινία, δεν αναμέναμε ποτέ κάτι καλύτερο, και γλιτώσαμε τις μεγάλες εκπλήξεις, εντούτοις είχαμε μια ελπίδα ότι η ταινία θα «αγρίευε» λίγο περισσότερο σε ρίσκο και φαντασία.
Με λίγα λόγια, πλούτος χλιδή, πολλά κλισέ, όπως η (spoiler alert!) α λα Τσακ Νόρις εμφάνιση του Mr.Grey μετά την αλλοπρόσαλλη «βόλτα» με το ελικόπτερο, ξανά πλούτος, ρομαντικά κλισέ, φιλιά, και άνευ φαντασίας ερωτικές σκηνές, τόσο ώστε ταιριάζει μεν στην πουριτανική Αμερική, αλλά καλύπτει και της ανούσιες επιδείξεις καλογυαλισμένων σωμάτων για να καλύψει και τα αδηφάγα μάτια του καταναλωτικού κοινού που θα πληρώσει για αυτή.
Πιο απλά;
Να τη δείτε: εάν θέλετε ένα ευχάριστο διάλειμμα εν είδει ντοκιμαντέρ «πως ζει ένας εκατομμυριούχος».
Να μην τη δείτε: εάν δεν θέλετε να σας χαλάσει κανείς την εικόνα που έχετε για τον πραγματικό έρωτα πέρα από ιλουστρασιόν.
Στους κινηματογράφους από 9 Φεβρουαρίου.
Ερασμία Τσίπρα.
