Ένα κορίτσι βαμπίρ (Sheila Vand, Argo) γυρίζει τα βράδια στους δρόμους μιας σκοτεινής αμερικάνικης βιομηχανικής πόλης, όπου όλοι οι κάτοικοι είναι Ιρανικής καταγωγής, και πίνει το αίμα των ανδρών που βλάπτουν γυναίκες σ’ αυτό το ασπρόμαυρο ιρανικό western τρόμου.
Η επονομαζόμενη «Κακή Πόλη» φαίνεται να έχει βγει από τα όνειρα (ή τους εφιάλτες) της σεναριογράφου/ σκηνοθέτριας Ana Lily Amirpour, που εδώ κάνει το ντεμπούτο της, και ταινίες του Jim Jarmusch (Only Lovers Left Alive).
Εδώ όλοι μιλούν 'φαρσί' (ακόμα και τα γκράφιτι και οι πινακίδες είναι στα περσικά), αλλά τρώνε χάμπουργκερ και κινούνται ανάμεσα σε εργοστάσια φαντάσματα και σπίτια αμερικάνικων προαστίων υπό τους ήχους του western θέματος της ταινίας.
Η άριστα επιλεγμένη μουσική (κυρίως ιρανική ποπ και ροκ) καθώς και οι κουλ σκοτεινοί χαρακτήρες που έχει φτιάξει κάνουν τον κόσμο της ταινίας πειστικό και ελκυστικό.
Το ερωτικό ενδιαφέρον της πρωταγωνίστριας είναι ένας νεαρός Ιρανός James Dean (Arash Marandi, Under the Shadow) που κυκλοφορεί με ένα fifties αμάξι και ο βασικός εχθρός της ένας γκάνγκστερ (Dominic Rains, Captain America: The Winter Soldier) που απειλεί τις πόρνες της περιοχής.
Η πρωταγωνίστρια περιδιαβαίνει την πόλη φορώντας ένα μαύρο μακρύ χιτζάμπ που αντίθετα από ότι θα περίμενε κανείς φαίνεται να την απελευθερώνει.
Σε μια χαρακτηριστική σκηνή της ταινίας κάνει skateboard με το χιτζάμπ να ανεμίζει και δείχνει σαν πραγματική υπερηρωίδα.
Η ταινία είναι γεμάτη συμβολισμούς που φαίνεται να μιλούν για την προσωπική ζωή της σκηνοθέτριας ως Ιρανής μεγαλωμένης στη Δύση, αλλά και όσον αφορά τη θέση της γυναίκας στο Ιράν.
Ωστόσο, δε θέλω να μπω σε λεπτομέρειες γι’ αυτά και για να μην κάνω σπόιλερ, αλλά και γιατί η ταινία μπορεί να σταθεί απλά σαν μια όμορφη βαμπιρική ιστορία για τους λάτρεις του είδους.
Το μόνο αρνητικό που μπορώ να βρω στην ταινία, που μπορεί να ενοχλήσει τους θεατές, οι οποίοι είναι συνηθισμένους σε χολυγουντιανές ταινίες με πιο γρήγορο ρυθμό, είναι η μεγάλη διάρκεια ορισμένων σκηνών.
Άλλωστε πρόκειται για μια arthouse ταινία και οι arthouse ταινίες συνήθως παίρνουν τον χρόνο τους για να πουν αυτά που θέλουν.
Σε κάθε περίπτωση βάζω την ταινία στην πεντάδα με τις καλύτερες ταινίες του 2015 (τότε προβλήθηκε στη χώρα μας) και προτείνω σε όσους δεν την έχουν δει να την δουν εν αναμονή της δεύτερης ταινίας της Amirpour, The Bad Batch που ελπίζουμε να βρει διανομή και στην Ελλάδα.
Μαρίνα Μέλη.
1.jpg)
