Από τα πρώτα κιόλας Harry Potter που ήταν ακόμα πιτσιρίκι, θεωρούσα τον Daniel Radcliffe έναν ιδιαίτερα περιορισμένου ταλέντου ηθοποιό.
Στη συνέχεια, με το ρόλο του μικρού μάγου να του γίνεται δεύτερη φύση, μου έγινε με τα χρόνια μέχρι και συμπαθής, όμως δεν είχα καμία περιέργεια για το τι θα κάνει στο μέλλον, έτσι και δεν έτυχε ούτε επιδίωξα να δω κάποια από τις μετέπειτα ταινίες του, με εξαίρεση το μικρό του πρόσφατο ρόλο στο Now You See Me 2 και τη τηλεοπτική σειρά A Young Doctor's Notebook.
Όπως αντιλαμβάνεστε, η αφεντομουτσουνάρα του στην αφίσα σίγουρα δεν αποτέλεσε δέλεαρ για να δω το Imperium.
Βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα, η ταινία μας διηγείται την ιστορία του Nate Foster, ενός νεαρού πράκτορα του FBI, έξυπνου και ταλαντούχου, ο οποίος όμως ουδεμία σχέση είχε με αποστολές στο πεδίο, αφού βρίσκεται μόνιμα πίσω από ένα γραφείο βγάζοντας χαρτοδουλειά, αναζητώντας την ευκαιρία να αποδείξει τι αξίζει.
Η πτώση ενός αεροσκάφους που μετέφερε παράνομο ραδιενεργό υλικό, το οποίο απουσίαζε από τα συντρίμμια, ενεργοποιεί τους πράκτορες της Υπηρεσίας, οι οποίοι έχουν βάσιμες υποψίες ότι το υλικό κατέληξε σε χέρια Ισλαμιστών τρομοκρατών.
Η πράκτορας Zamparo (Toni Collette, Miss You Already) όμως, έμπειρη σε θέματα εσωτερικής τρομοκρατίας, πιστεύει ότι αυτό έφτασε σε ακροδεξιές φιλο-ναζιστικές οργανώσεις.
Για να το αποδείξει, προτείνει στον Foster να εισχωρήσει στην οργάνωσή τους υποδυόμενος τον σκίνχεντ, και με τις γνώσεις του να τους βοηθήσει (παγιδέψει) με τα σχέδιά τους.
Παρότι αρχικά αρνείται, μιας και η αποστολή είναι άκρως επικίνδυνη και εκείνος τελείως άπειρος, η θέλησή του να αποτρέψει μια τέτοια ενέργεια αλλά και η επιθυμία του να αποδείξει τις ικανότητές, τον κάνουν να δεχτεί.
Η ταινία αποτελεί το ντεμπούτο κάποιου Daniel Ragussis (ελληνική καταγωγή ίσως;), ο οποίος έγραψε το σενάριο με τη βοήθεια του ίδιου του πράκτορα του οποίου την ιστορία διηγείται, ενώ ανέλαβε και τη σκηνοθεσία.
Παρότι εξωτερικά το φιλμ μοιάζει με ένα κλασσικό αστυνομικό θρίλερ, είναι προφανές ότι στη καρδιά του βρίσκεται ένα δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ που θέλει να φέρει στην επιφάνεια τις άγνωστες πτυχές των ακροδεξιών οργανώσεως που συχνά είναι πολύ πιο επικίνδυνες και από τις έξωθεν απειλές.
Δυστυχώς και στους δύο στόχους του, σημάδι δε βρίσκει, αφού ως αστυνομικό θρίλερ κρίνεται στατικό και άνευρο, η πλοκή του απόλυτα προβλέψιμη και χωρίς κορυφώσεις, και οι χαρακτήρες χάρτινοι.
Όσον αφορά το άλλο του σκέλος, εδώ η κατάσταση είναι κάπως καλύτερη, αφού όντως μπαίνουμε στα ενδότερα των εν λόγω οργανώσεων, γνωρίζουμε τις φασιστικές φιλοσοφίες τους, βλέπουμε τα διάφορα είδη ανθρώπων που βρίσκονται σε αυτές, από τους ιδεαλιστές μέχρι τους τραμπούκους, και από τους εκμεταλλευτές μέχρι τα πιτσιρίκια που έχουν χάσει το δρόμο τους, όμως όλα αυτά τελείως επιφανειακά.
Τέλος δύο-τρεις σεναριακές ευκολίες, με αποκορύφωμα μία στην αρχή που παρακολουθούμε μια σεκάνς στην οποίο ο ήρωας σερφάρει στο διαδίκτυο και διαβάζει και δυο βιβλία, και από φλούφλης καρπαζοεισπράκτορας πρακτοράκος, ξυρίζει το κεφάλι του και γίνεται ξαφνικά badass που ξέρει τα πάντα για τους νεοναζί και εισχωρεί στην οργάνωση τέλεια προετοιμασμένος, ενώ στο background αχνοφαίνεται η φάτσα του Radcliffe να στραβομουτσουνιάζει, δε μπορεί παρά να προκαλέσει ειρωνικό μειδίαμα.
Και μιας και αναφέρθηκε το όνομά του, και μιας και είναι και ο απόλυτος πρωταγωνιστής της ταινίας, το μόνο που έχω να πω για την ερμηνεία του Daniel Radcliffe είναι ότι όχι απλά δεν πείθει ως φυσιογνωμία, έστω και αν αυτή η αντίθεση μοιάζει ότι ήταν επιθυμητή, αλλά είναι και δομικά προβληματική, με τα παραδείγματα όπου άλλα πράγματα λέει το στόμα του και το πρόσωπό του έχει μια τελείως άλλη γκριμάτσα, να είναι ουκ ολίγα και ενοχλητικά.
Το Imperium είναι μια ταινία που απλά θα χαζέψεις στη tv.
Καθόλου τυχαία, ελάχιστες ήταν οι χώρες στις οποίες βρήκε κινηματογραφική διανομή, και πραγματικά απορώ πως η Ελλάδα είναι ανάμεσά τους.
Δεν είναι κακή ούτε ιδιαίτερα βαρετή, απλά δε καταφέρνει να πετύχει κανέναν από τους στόχους της.
Στους κινηματογράφους από 9 Φεβρουαρίου.
Αλέξανδρος Κυριαζής.
