Μέσα στα πρώτα λεπτά, βλέπουμε μια σκηνή από ταινία του Μπάστερ Κίτον να προβάλετε από προτζέκτορα στη πλευρά ενός κτιρίου.
Ο Μπάστερ Κίτον θεωρείται από πολλούς σαν ο πρώτος κασκαντέρ.
Η αναφορά αυτή έγινε για να δώσει το στίγμα της ταινίας - πως μέσα στο επόμενο δίωρο θα δεις μια παρέλαση εντυπωσιακών stunt.
Μια ταινία από φαν του είδους, για φαν του είδους.
Το John Wick του 2014 αποτέλεσε μια ευχάριστη έκπληξη στον σινεμά δράσης.
Όχι μόνο η ταινία ήταν άρτια σκηνοθετημένη, αλλά σηματοδοτούσε και την επιστροφή του Keanu Reeves σαν action hero.
Αυτή τη φορά έχουμε τον ένα από τους δυο σκηνοθέτες της πρώτης ταινίας.
Ο Chad Stahelski – πρώην κασκαντέρ – έχει ξανα-συνεργαστεί με τον Reeves από εποχή Matrix.
Αυτή τη φορά καταφέρνει να δώσει ένα sequel το ίδιο γοητευτικό και κομψό με το πρώτο, αλλά και να επεκτείνει το σύμπαν του John Wick χαρίζοντας του μάλιστα ένα τόσο τολμηρό φινάλε, που ‘απαιτεί’ μια τρίτη ταινία.
Έπειτα από τα γεγονότα του πρώτου, ο John Wick (Keanu Reeves, The Neon Demon) ζει ήρεμα με το σκύλο του (ναι είναι μια χαρά ο σκύλος).
Τα ...ανδραγαθήματα του όμως έχουν μαθευτεί σε όλη τη μαφιόζικη κοινότητα η οποία θεωρεί πως ο Wick γύρισε στην ενεργό δράση.
Ένα παλιό συμβόλαιο με την Ιταλική μαφία τον αναγκάζει να επιστρέψει για μια τελευταία αποστολή, μέχρι που κάτι κάνουν και καταφέρνουν να τον τσαντίσουν πάλι, και ξανά για το δρόμο της εκδίκησης τραβά.
Θα έλεγες πως οι μαφιόζοι θα είχαν μάθει μέχρι τώρα να μην εκνευρίζουν αυτόν τον άνθρωπο...
Στο πρώτο τέταρτο της ταινίας, θα απολαύσετε μια καταδίωξη με αμάξια και μηχανές, και μπόλικες one on one μάχες.
Κάτι που οι άλλες ταινίες δράσης θα το έβαζαν στη μέση ή στο κλείσιμο της ταινίας, το John Wick το χρησιμοποιεί σαν πρόλογο.
Σαν ορεκτικό.
Και όταν η δράση ξεσπά, ειδικά από τη μέση και μετά, είναι ένα non stop αιματηρό πανηγύρι, με τον ήρωα μας να εξολοθρεύει κατά δεκάδες τους εχθρούς του χρησιμοποιώντας τα όπλα του, τα όπλα τους, το περιβάλλον του, ακόμα και ένα μολύβι!
Ο τρόπος που σκοτώνει τους εχθρούς του είναι διαφορετικός κάθε φορά, μα δεν πέφτει από τα όρια του εντυπωσιακού.
Το αίμα και οι σφαίρες ρέουν άφθονα.
Θα μάθετε με πόσους ιδιοφυείς (και ενίοτε αποκρουστικούς) τρόπους μπορείς να εξολοθρεύσεις κάποιον.
Ο Keanu Reeves είναι για άλλη μια φορά απολαυστικός.
Φαίνεται η προπόνηση που έχει κάνει, αλλά και το πόσο απολαμβάνει το ρόλο.
Θεωρώ πολύ σημαντικό να μπορεί ο θεατής να καταλάβει πως τα stunt και τη χορογραφία την κάνει ο ίδιος ο ηθοποιός και όχι να τον κρύβουν με γρήγορο μοντάζ.
Εδώ δεν θα δείτε ποτέ κοφτά πλάνα.
Η κάμερα τραβάει σταθερά όλη τη δράση και είσαι σε θέση να καταλάβεις ακριβώς τι γίνεται.
Το εντυπωσιακό είναι πως φαίνεται και πειστικό – κάτι πολύ δύσκολο να γίνει, για αυτό και πολύ σκηνοθέτες προτιμούν το ‘φτηνό’ μέσο του γρήγορου editing.
Μου άρεσε επίσης κάτι που είχαν δείξει και στην πρώτη ταινία: πως ο ήρωας πληγώνεται, ματώνει.
Δεν είναι υπεράνθρωπος, μπορεί να σκοτωθεί το ίδιο εύκολα όπως σκοτώνει εκείνος και αυτό του δίνει μια (όσο το δυνατόν) πιο ανθρώπινη προσέγγιση.
Αυτή τη φορά δίνεται μεγαλύτερη βάση και στον κόσμο που κινείται, αναπνέει και στέλνει ανθρώπους στα θυμαράκια ο John Wick.
Είναι ένας κόσμος μυστικών δολοφόνων που ομολογώ έχει μια αστραφτερή γοητεία.
Βρίσκονται παντού και θα μπορούσε να είναι ο οποιοσδήποτε.
Ο γείτονας σου ή ακόμα και ο ζητιάνος στο μετρό.
Κάποια στιγμή προς το τέλος βέβαια φτάνει στα όρια του μη ρεαλιστικού, αλλά ευτυχώς δεν το κρατάει για πολύ.
Υπάρχουν τα ξενοδοχεία που λειτουργούν σαν ουδέτερο έδαφος και κάποιοι κανόνες στους οποίους υπακούν όλοι.
Τα χρώματα, οι κομψές κινήσεις των χαρακτήρων, ο τρόπος που επιλέγουν τα όπλα τους κτλ. δίνει μια φινέτσα και μια κομψότητα στη ταινία.
Κάνει τα πάντα να λαμποκοπούν.
Το καστ που πλαισιώνει τον ήρωα μας, για άλλη μια φορά είναι επιτυχημένο, είτε πρόκειται για καλούς είτε για κακούς.
Όλοι τους είναι συμπαθείς και δείχνουν να χαίρονται το ρόλο τους.
Έχουμε και την επανασύνδεση του Reeves με τον Laurence Fishburne (Passengers) από την χρονιά του Matrix Revolutions, σαν Νίο και Μορφέας. Αναφέρεται και κάτι για ‘επιλογή’ μεταξύ τους που θα μπορούσε κάποιος να πει πως είναι αναφορά στο Matrix.
Η ιστορία είναι πιο αδύναμη σε σχέση με το πρώτο που ήταν πιο γραμμική και καταλάβαινες απόλυτα τον ...θυμό του.
Εδώ από κάποιο σημείο και μετά αλλάζει χωρίς να είναι απόλυτα πειστική, τόσο ώστε να δικαιολογεί το μακελειό τουλάχιστον.
Επίσης η τελευταία μάχη όπου πολεμούν ανάμεσα σε καθρέπτες υστερεί σε σχέση με το τι έχει προηγηθεί.
Μοιάζει σαν να πάρθηκε από ταινία της δεκαετίας του ’90.
Γενικά θα ήθελα πιο εκρηκτικό τέλος.
Πάντως το John Wick: Chapter 2 είναι μια καταιγιστική ταινία δράσης, με σκηνές που αφήνουν τα σαγόνια στο πάτωμα.
Ιδιαίτερα προσεγμένη, με εμμονή στη λεπτομέρεια, αποτελεί, τίποτα λιγότερο, από ένα θρίαμβο για το είδος που εξυπηρετεί.
Απουσιάζει ο παράγοντας ‘έκπληξη’ που είχε η πρώτη ταινία και την έκανε ακόμα πιο εντυπωσιακή, αλλά είναι ένα χορταστικό σίκουελ που, όπως προανέφερα, το φινάλε του στήνει την επόμενη ταινία με ακόμα μεγαλύτερο πήχη.
Μην τη χάσετε.
Πρόταση: τα John Wick αποτελούν ιδανικές ταινίες για drinking game.
Κάθε φορά που κάποιος σκοτώνεται θα πίνετε και μια γουλιά ποτό.
Στο πρώτο 20λεπτο θα έχετε γίνει ‘ζαμπόν’.
Στους κινηματογράφους από 16 Φεβρουαρίου.
Μιχάλης Δαγκλής.
1.jpg)
