Υποψήφια για έξι βραβεία Όσκαρ και με ένα τσουβάλι διακρίσεις από τα φεστιβάλ που παίχτηκε, να είστε σίγουροι πως σε λίγο καιρό το θα το δείτε να παραλαμβάνει τα χρυσά αγαλματίδια της ακαδημίας.
Πρόκειται για την τρίτη και καλύτερη ταινία του Kenneth Lonergan, ο οποίος καταφέρνει να αποσπάσει και την επίσης καλύτερη ερμηνεία του πρωταγωνιστή της Casey Affleck.
Η ιστορία επικεντρώνεται στον Lee Chandler (Casey Affleck, Interstellar).
Είναι επιστάτης, όπου την ημέρα κάνει μερεμέτια και το βράδυ τσακώνεται στα μπαρ.
Έχει μια αδιάφορη στάση ζωής, μερικές φορές γίνεται άξεστος ενώ άλλες φορές δείχνει απλά να μην τον νοιάζει κανείς και τίποτα.
Όταν τον ειδοποιούν πως πέθανε ο αδερφός του (Kyle Chandler, Carol) από καρδιακή ανεπάρκεια, με τρόμο ανακαλύπτει πως τώρα πρέπει να πάρει υπό την προστασία του τον έφηβο γιο του (Lucas Hedges, Kill the Messenger).
Εδώ και εκεί μαθαίνουμε πως ο Lee αποτελεί διαβόητο όνομα στην πόλη.
Κάτι έχει συμβεί στο παρελθόν χωρίς να γνωρίζουμε τι.
Μέσω flashback βλέπουμε την ιστορία του.
Ήταν ένας άνθρωπος όπου ζούσε ήσυχος με την οικογένεια του.
Η ταινία εναλλάσσει συχνά το παρελθόν με το παρόν και χτίζει σταδιακά πάνω σε αυτό.
Πάνω στην ιστορία που θέλει να σου πει, ενώνοντας αργά τα κομμάτια.
Μέχρι που φτάνουμε στο Γεγονός και εκεί η ταινία σε καταπίνει.
Από εκείνο το σημείο και μετά καταλαβαίνεις απόλυτα τον ήρωα σου, τις ενέργειες του και τον τρόπο ζωής του.
Είναι ένα έντονο δράμα χαρακτήρων που όμως δίνεται με ήρεμο τρόπο, σχεδόν σαν καταγραφή γεγονότων.
Παρακολουθούμε διαλόγους και καταστάσεις από την καθημερινή ζωή των ηρώων που άλλοι σκηνοθέτες δεν θα επέλεγαν.
Όλο αυτό όμως βγάζει μια φυσικότητα και ένα ρεαλισμό, σαν να κρυφοκοιτάζεις στις ζωές κάποιων άλλων.
Από τη μέση και μετά μάλιστα, που έχεις κατανοήσει καλύτερα τον ήρωα σου, το ενδιαφέρον αυξάνεται.
Έχεις στοιχειωθεί και εσύ σαν θεατής με αυτό που έχει συμβεί στο παρελθόν και πλέον είσαι σε θέση να βιώσεις κάθε πτυχή από το δράμα του πρωταγωνιστή.
Όσον αφορά σε αυτό η ταινία πετυχαίνει διάνα.
Οι ερμηνείες των ηθοποιών είναι αριστουργηματικές.
Από το πορτρέτο του τσακισμένου ψυχικά ανθρώπου που υποδύεται ο Casey Affleck και το οποίο ξεδιπλώνεται πλήρως, έως ακόμα και δεύτερους χαρακτήρες με μικρό κινηματογραφικό χρόνο.
Ειδική αναφορά αξίζει στην Michelle Williams (Γαλλική Σουίτα) σαν η πρώην γυναίκα του πρωταγωνιστή.
Οι σκηνές της είναι λίγες μα η παρουσία της δίνει τρομερό βάρος στην ταινία.
Υπάρχει μια σκηνή διαλόγου μεταξύ αυτής και του Casey Affleck η οποία είναι τόσο σπαραχτικά δυνατή που τα πακέτα χαρτομάντιλα θα ανοίξουν σαν σαμπάνιες.
Αν πάρει το Όσκαρ θα είναι εξαιτίας αυτής της συγκεκριμένης ερμηνείας.
Το Manchester by the Sea είναι μια αφοπλιστικά ανθρώπινη ταινία, χωρίς ίχνος προσποίησης, που μιλάει για την απώλεια και την ενοχή.
Ο διαρκώς γκρίζος καιρός και οι σωροί από χιόνι στην άκρη των δρόμων δεν φτάνουν καν τα σκοτάδια και το κρύο της ψυχής του πρωταγωνιστή της.
Ο Casey Affleck δίνει μια ήρεμων τόνων ερμηνεία, μα με μεγάλη καρδιά.
Το δράμα έρχεται αβίαστα, ενώ κάποιες μικρές πινελιές χιούμορ μοιάζουν παράδοξα ταιριαστές.
Σίγουρα μιλάμε για μια από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς, με αριστουργηματικό καστ και μια ιστορία που σε ταρακουνάει αυθόρμητα.
Δεν έχει αρχή, μέση και τέλος με τη συμβατική έννοια, ούτε φτάνει σε έντονες κορυφώσεις, δίνοντας της έτσι ένα ρεαλιστικό ύφος.
Ακόμα και το φινάλε της δεν έχει κάποια σπουδαία κατάληξη.
Είναι σαν απλά να σταματήσαμε να παρακολουθούμε τις ζωές των πρωταγωνιστών.
Θα ήθελα όμως να έχει μικρότερη διάρκεια.
Κάποιες σκηνές της καθημερινότητας των ηρώων μοιάζουν να τραβάνε αρκετή ώρα.
Η χαλαρή αφήγηση της μπορεί να μην συμφωνεί με τα γούστα όλων, όμως μην σας ξεγελάει.
Το δράμα και η ανθρώπινη οδύνη που κρύβονται από κάτω κόβουν σαν ξυράφι.
Στους κινηματογράφους από 16 Φεβρουαρίου.
Μιχάλης Δαγκλής.
1.jpg)
