Ο σκηνοθέτης Stéphane Brizé του περσινού La loi du marché (Ο Νόμος της Αγοράς) αφήνει τον αγώνα για εργασία του 21ου αιώνα και με το Une vie (A Woman’s Life) μας δείχνει τι σημαίνει να είσαι γυναίκα το 19ο αιώνα.
Ακόμα μια φορά μένει πιστός στο είδος της σκηνοθεσίας που μας συνήθισε: αυτό της αμείλικτης ειλικρίνειας, με κάμερα στο χέρι και πολύ κοντά στους πρωταγωνιστές του.
Η ταινία βασίζεται στο βιβλίο “A Woman’s Life” του Guy de Maupassant που εκδόθηκε το 1883.
Για την ιστορία, ο αυθεντικός γαλλικός τίτλος της ταινίας είναι “Μια Ζωή”.
Βρισκόμαστε στη Νορμανδία το 1819.
Παρακολουθούμε τη ζωή της Jeanne (Judith Chemla), κόρη αριστοκρατών.
Την βλέπουμε σε νεαρή ηλικία να φροντίζει τον κήπο και να παίζει με την υπηρέτρια (Nina Meurisse).
Αργότερα της γνωρίζουν τον Viscount Julien de Lamare (Swann Arlaud, Ο Θρύλος του Michael Kohlhaas) με τον οποίο παντρεύεται (συνοπτικές διαδικασίες).
Ανακαλύπτει όμως πως την απατά συστηματικά.
Όχι μόνο αυτό αλλά πως άφησε έγκυο την υπηρέτρια της.
Η Εκκλησία τότε βάζει το χεράκι της για να την συμβουλέψει να τον συγχωρέσει, αλλά και να τον δεχτεί πίσω, όπως και γίνεται.
Κάποια στιγμή όμως εκείνος αρχίζει πάλι τις απιστίες αυτή τη φορά με τη γυναίκα φίλου του κάτι που οδηγεί σε ένα βίαιο ξεκαθάρισμα.
Τα χρόνια περνούν, ο γιος της ηρωίδας μας ενηλικιώνεται και φεύγει στο Λονδίνο, όπου κάθε λίγο και λιγάκι της στέλνει γράμματα όπου ζητά να του στείλει λεφτά για να ξεπληρώσει χρέη.
Παράλληλα οι οικονομίες της μειώνονται επικίνδυνα.
Σταδιακά η Jeanne βυθίζεται στην θλίψη, ενώ καθώς με τον καιρό τα προβλήματα συσσωρεύονται, κινδυνεύει να χάσει και το μυαλό της.
Μπορεί όλες αυτές οι κακουχίες, να ακούγονται σαν ελληνική σειρά των 90's, αλλά απέχει μακριά από κάτι τέτοιο.
Ο Stéphane Brizé κάνει τη μεταφορά από το βιβλίο σε 4:3 φορμάτ, σαν ένα παράθυρο από όπου παρακολουθούμε τη ζωή μιας γυναίκας των περασμένων αιώνων.
Ξεφεύγει κάπως από την mainstream αισθητική, ενώ μοιάζει να σκηνοθετεί σαν να βρέθηκε εκεί με μια κάμερα στο χέρι και άρχισε να καταγράφει.
Έχει μια ντοκιμαντερίστικη αισθητική, που, εγώ προσωπικά δεν την προτιμώ, μα σε άλλους μπορεί να αρέσει.
Μου άρεσε πως στην αρχή απεικονίζει την πρωταγωνίστρια μας ευτυχισμένη, με ζεστά χρώματα, ενώ αργότερα τα πάντα βαραίνουν.
Ακόμα και τα ρούχα της, από φωτεινά στην αρχή καταλήγουν σε σκούρα.
Ω, ναι αυτή δεν είναι μια ταινία που βλέπει το ποτήρι μισογεμάτο.
Μιλάει για το πως είναι να χάνεις τα ιδανικά σου και να συνθλίβεσαι από τα προβλήματα.
Η Judith Chemla υποδύεται εξαιρετικά τη γυναίκα που αρχικά είναι ξένοιαστη και χαρούμενη, μα με τα χρόνια καταδύεται στη θλίψη, τη μοναξιά και τη παράνοια.
Μια απαισιόδοξη άποψη για τη ζωή, που όμως δεν την βλέπουμε τακτικά, σίγουρα όχι στο Χόλιγουντ.
Συχνά οι σκηνές είναι κοφτές, διαδέχονται γρήγορα η μια την άλλη, ενώ η ιστορία μας δίνεται μέσο της οπτικής της πρωταγωνίστριας, με αρκετά μάλιστα flashbacks αλλά και... flash forwards.
Δεν ξέρω πόσοι ενδιαφέρονται να δουν τα άγχη μιας γυναίκας του 19ου αιώνα.
Δεν υπάρχουν εντυπωσιακά πλάνα, ούτε υπο-πλοκές, ούτε έντονες σκηνές δράματος.
Όμως το A Woman’s Life στις δυο ώρες διάρκεια, όταν δε γίνεται κουραστικό, γίνεται αφοπλιστικά ανθρώπινο.
Η σκιαγράφηση της βασανισμένης γυναίκας έχει μια οικουμενικότητα που ‘μιλάει’ σε κάθε εποχή.
Προσωπικά κρατάω την τελευταία φράση της ταινίας (όπως και του βιβλίου):
«Η ζωή, βλέπεις, δεν είναι ποτέ τόσο όμορφη ή τόσο άσχημη όσο νομίζουμε».
Στους κινηματογράφους από 16 Φεβρουαρίου.
Μιχάλης Δαγκλής.
1.jpg)
