Το Westworld, αν και έχει γίνει τόσος ντόρος για το πρωτοποριακό του σενάριο και την φοβερή του εξέλιξη (δεν διαφωνούμε σε αυτό), στην ουσία πρόκειται για μια μεταφορά της ομώνυμης ταινίας του 1973.
Η ιδέα της ταινίας, χρησιμοποιείται μεν, αλλά μόνο ως πρωτογενές υλικό από τους Jonathan Nolan και Lisa Joy που πραγματώνουν αυτή τη φορά, μέσω της σειράς, ένα πιο περίπλοκο, πολύπλοκο και δολοπλόκο σενάριο επιστημονικής (sci-fi γιατί όχι και ρεαλιστικής στο εγγύς μέλλον) φαντασίας, όπου μέσα από την κινηματογράφηση σκοπεύουν να επεκτείνουν την αρχική ιδέα του «τσίρκου αναψυχής» σε κάτι περισσότερο φιλοσοφικό και ουσιώδες ως προς την έννοια της «ύπαρξης», τι είναι ζωή, ποια η σχέση με μας με τις μηχανές κ.λπ.
Δυνατό cast, από τα πλέον δυνατά αυτή τη στιγμή στις μικρές οθόνες, όπου μεταξύ άλλων βλέπουμε τον υπέρτατο Anthony Hopkins, σε ένα ακόμη ρεσιτάλ ερμηνείας, τον πασίγνωστο Ed Harris, την Evan Rachel Wood, τον James Marsden, τον Jeffrey Wright, γεγονός που καταδεικνύει το τεράστιο ποσό που επενδύθηκε στη σειρά και μαζί με το «κλείσιμο» των σκηνοθετών, υποψιαζόμαστε ότι το μεγαλεπήβολο σχέδιο των παραγωγών είναι ίσως κατά πολλούς να ξεπεραστούν μεγάλες σειρές (βλ. Game of Thrones), κατά τη γνώμη μου να μιλάμε για τη σειρά της χρονιάς και γιατί όχι της δεκαετίας.
Δεν ξέρω αν θα το καταφέρουν, σίγουρα όμως η προσπάθεια επιφέρει μια καταπληκτική (αδιαμφησβήτητα) σειρά.
Το storyline (τόσο της αρχικής ταινίας όσο και των series), αφορά την εταιρία Delos, η οποία προσφέρει σε εύπορους πελάτες τη δυνατότητα να ζήσουν για λίγες ημέρες την ψευδαίσθηση πως βρίσκονται σε διαφορετική εποχή, φτιάχνοντας αντίστοιχα θεματικά πάρκα, γεμάτα ανθρωποειδή.
Το Westworld, η πόλη που φτιάχνεται, πιστή αναπαράσταση της εποχής των cowboys και των ηρώων της άγριας Δύσης, είναι ο πιο δημοφιλής προορισμός στα lobby των πλουσίων, εντούτοις, κάτι χαλάει (όπως κάθε ανατροπή σε σειρά που σέβεται τον εαυτό της) και τα ανθρωποειδή αποκτούν συνείδηση και για άγνωστο λόγο απερίγραπτα φονικά ένστικτα.
Και σε αυτό το σημείο, το «δώρο-hint» της σειράς, μια εξαιρετική ερμηνεία, ενός από τα «εξελισσόμενα» ανθρωποειδή, ερμηνευμένο άψογα από τον Yul Brynner να μοιάζει πως έχει ξεπηδήσει από το Magnificent Seven που είχε κάνει λίγα χρόνια πριν και να μετατρέπεται σε έναν από τους πιο αθόρυβους και breathtaking villains που έχει δει μέχρι στιγμής το cinema.
Σεναριακά, οι λόγοι του λάθους προγραμματισμού των ανθρωποδειδών και οι αιτίες της εξέγερσής τους δεν διαλευκαίνονται ποτέ, και επακριβώς.
Για τον Michael Crichton (σεναριογράφο και σκηνοθέτη της ταινίας) δεν υπήρχε λόγος για κάτι τέτοιο, καθώς το πιο σημαντικό θέμα γι' αυτόν ήταν η απόφαση της εταιρίας για το κλείσιμο ή μη του πάρκου, όταν φάνηκαν οι πρώτες ενδείξεις.
Ουσιαστικά το σφάλμα στα ανθρωποειδή, μια δηλαδή πολύ απλή (αναμενόμενη και ίσως classic σεναριακή) ανατροπή, φτάνει για να στηρίξει την ταινία, γιατί αυτό αρχίζει από το 1ο σχεδόν επεισόδιο και εξελίσσεται σε όλη τη διάρκεια.
Η βασική ιδέα ήταν ήδη έτοιμη και πάνω εκεί χτίστηκε το σασπένς της ταινίας.
Εντούτοις, μια που η σειρά είχε και έχει αρκετά επεισόδια, τι γίνεται με την υπόλοιπη εξέλιξη;
Αρκεί η ιδέα αυτή για να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον.
Και όμως όχι.
Η επιτυχία της σειράς όμως, είναι γεγονός (αν και όπως είπαμε όχι τόσο μεγάλη επιτυχία όση περίμεναν), και αυτό γιατί το σύμπαν του Westworld είναι τόσο εμφανές, όμορφο και ζωντανό που σε καθιστά άβουλο θεατή του, ανεξαρτήτως της ρεαλιστικής απεικόνισης ή όχι της ρεαλιστικής προβολής στην πραγματικότητα που ζούμε.
Είναι ένα μουσείο ομορφιάς, αναπαράστασης, μνήμης και επιθυμίας, όπου αυτό και μόνο αρκεί για να ναρκώσει το θεατή τουλάχιστον στα 5 πρώτα (κάπου εκεί αρχίζει να γίνεται και πιο έντονη η ανατροπή, κατ’ επέκτασίν και η αγωνία) επεισόδια της σειράς.
Εξάλλου, στις sci-fi ταινίες, δεν είναι οι ανατροπές στο σενάριο που ανεβάζουν το prestige και την ποιότητα της ταινίας, αλλά η επιλογή του περιβάλλοντος, αν είναι εντός ή εκτός Γης, σε ποιο παρόν ή ποιο μέλλον, με τι είδους μορφές κλ.π.
Γενικά σαν δομή, αρκετές ομοιότητες με κλασσικές φόρμες sci-fi, όπως το Jurassic Park, Godzilla κ.α, με πρωταγωνιστές κυρίως την τεχνολογία, τα effects, τη σκηνοθεσία και γιατί όχι τις ερμηνείες.
Σίγουρα όχι όμως το story line.
Το άγχος, πλέον για τη συνέχιση της σειράς πέφτει στα χέρια των παραγωγών και στο κατά πόσο θα μπορέσουν να κρατήσουν αμείωτο το ενδιαφέρον.
Το Westworld αποτέλεσε, 43 χρόνια μετά, πηγή έμπνευσης για τη δημιουργία μιας πολύ ακριβής παραγωγής.
Είμαστε όμως σίγουροι ότι η συνέχεια της σειράς θα κάνει το ίδιο;
Η τάση για το επιστημονικό και το τεχνολογικό ως θέμα στις σειρές είναι γεγονός.
Εντούτοις, πλέον, τα ακριβά remakes κατευθύνονται στις αίθουσες και τα φθηνότερα στην TV και τις ψηφιακές πλατφόρμες.
Κάποια στιγμή όμως οι παλιές ιδέες εξαντλούνται.
Και η τεχνολογία δεν αφορά ποια τόσο πολύ.
Μέχρι τότε, απολαύστε λίγο ακόμη τον Anthony Hopkins και ίδωμεν.
Ερασμία Τσίπρα.
