Η τρίτη ταινία από τον σκηνοθέτη Mike Mills έχει έντονη τη γυναικεία παρουσία καθώς και το νοσταλγικό στοιχείο μιας εποχής που άφησε το σημάδι της.
Και αν η προηγούμενη του ταινία (Beginners) ήταν ημι-βιογραφική και αφορούσε τον πατέρα του, αυτή τη φορά αφορά την μητέρα του και τον τρόπο που τον μεγάλωσε.
Το 20th Century Women μας πάει πίσω στη μακρινή εποχή του 1979.
Η Dorothea (Annette Bening, Ginger and Rosa) είναι μια single μητέρα που προσπαθεί να μεγαλώσει τον δεκαπεντάχρονο γιο της (Lucas Jade Zumann, Sinister 2) και αγχώνεται με το γεγονός ότι δεν καταφέρνει να τον προσεγγίσει.
Έτσι βάζει την νοικάρα της (Greta Gerwig, Jackie) καθώς και την καλύτερη φίλη του αγοριού (Elle Fanning, Live by Night) να την βοηθήσουν.
Σκοπός της είναι να τον μεγαλώσουν σωστά και να γίνει ένας καλός άνθρωπος, σχηματίζοντας με αυτό τον τρόπο μια άτυπη οικογένεια.
Στην συνταγή μπαίνει και ο αρρενωπός William (Billy Crudup, Jackie), ένας άνθρωπος για όλες τις δουλειές, που γίνεται φίλος τους, αλλά και κάτι παραπάνω.
Η αγάπη του σκηνοθέτη για την κουλτούρα της εποχής φαίνεται σχεδόν σε κάθε πλάνο.
Τα χρώματα, οι μουσικές, οι ατάκες, η κόντρα των Black Flags με τους Talking Heads και άλλα πολλά συνθέτουν ένα καμβά μιας κοινωνίας που επαναστατεί και αλλάζει.
Υπάρχει μέχρι και μοντάζ από αντικείμενα και φωτογραφίες της εποχής που πετάγονται ξαφνικά στην οθόνη – όπως ακόμα και ματιές στο μέλλον των πρωταγωνιστών.
Όμως είναι τόσο έντονος ο παράγοντας ‘νοσταλγία’ που ισοπεδώνει το όποιο σενάριο.
Και η αλήθεια είναι πως δεν υπάρχει πλοκή, ούτε συγκεκριμένη αφήγηση.
Μοιάζει σαν στιγμές πλεγμένες μεταξύ τους.
Βλέπουμε τις ζωές αυτών των ανθρώπων, ο καθένας με τις έγνοιες του, τα σεξουαλικά του μπερδέματα και τις συναισθηματικές αναταραχές του.
Η ιστορία δεν έχει να κάνει με την ενηλικίωση του δεκαπεντάχρονου, αλλά στον τρόπο που ενηλικιώθηκε από τους γύρω ανθρώπους του, με συνεχείς αναφορές-βομβαρδισμούς στις καταστάσεις και την κουλτούρα της εποχής.
Η Annette Bening είναι εξαιρετική σαν μητέρα που αγωνιά για το γιο της και εδώ που τα λέμε όλοι οι ηθοποιοί παίζουν με φυσικότητα και μοιάζουν όντως βγαλμένοι από την εποχή εκείνη.
Συχνά η ταινία γίνεται χαριτωμένη, χωρίς όμως να γίνει ποτέ αστεία.
Παρά το αναμφισβήτητο στιλ της και το μεράκι της καταφέρνει να κουράσει και να βαρύνει από όλο αυτό το νοσταλγικό στοιχείο.
Μου έδωσε την εντύπωση πως ο σκηνοθέτης δεν είχε συγκεκριμένο πλάνο στο μυαλό του, παρά να μεταδώσει το στίγμα των late 70's.
Το 20th Century Women είναι γεμάτο αναμνήσεις και συναισθήματα, μα δεν αρκούν μόνο αυτά για να κρατήσουν μια δίωρη ταινία.
Η έλλειψη πλοκής λάμπει με την απουσία της και καταφέρνει να βαλτώσει το ενδιαφέρον του θεατή.
Στους κινηματογράφους από 9 Μαρτίου.
Μιχάλης Δαγκλής.
1.jpg)
