Από μικρός μου έκανε κάτι το περίεργο η εικόνα ενός χωριού από κοντοπίθαρα μπλε ανθρωποειδή με μία μόνο θηλυκιά ανάμεσα τους.
Όχι ότι το είχα ψάξει και ιδιαίτερα, πάντως ύστερα από 30 χρόνια ήρθε το Smurfs: The Lost Village για να μου λύσει την απορία.
Έχουν προηγηθεί ήδη δυο ταινίες με στρουμφάκια οι οποίες δεν ήταν καλές.
Το αμερικάνικης παραγωγής Smurfs: The Lost Village δεν αποτελεί συνέχεια τους, αλλά μια αυτόνομη πλήρως animation ταινία, η οποία κάνει κάτι που θα έπρεπε να είχαν κάνει οι προηγούμενες: διαδραματίζεται στον κόσμο των Στρουμφ και όχι στον δικό μας.
Γυρισμένο από τον Kelly Asbury του Σρεκ 2.
Η ταινία ξεκινά δείχνοντας μας την ζωή στο στρουμφοχωριό, μας συστήνει τους χαρακτήρες που γνωρίσαμε σαν παιδιά, τον κακό μάγο που τους κυνηγάει και, όπως είπαμε, μαθαίνουμε το origin της Στρουμφίτας.
Μάλιστα είναι αυτή γύρω από την οποία στήνεται η πλοκή και ξεκινά η περιπέτεια.
Η αναζήτηση της προκειμένου να βρει την καταγωγή της, την οδηγεί έξω από τα όρια του χωριού, πέρα από το Τοίχος και μέσα στο Απαγορευμένο Δάσος.
Μαζί της την συντροφεύουν τρία γνώριμα Στρουμφ: ο Σκουντούφλης, ο Προκόπης και ο Σπιρτούλης, ενώ στο κατόπι τους βρίσκεται ο Δρακουμέλ με την γάτα του Ψιψινέλ.
Η περιπέτεια τους, τους οδηγεί σε ένα καινούργιο κόσμο με νέα πλάσματα, καθώς και μια μυστηριώδη φυλή που παρουσιάζει ομοιότητες με τα Στρουμφ.
Ακόμα και αν δε ξέρετε τι εστί ‘στρουμφ’, από τις προηγούμενες περιγραφές θα έχετε καταλάβει πως πρόκειται για μια ταινία που απευθύνεται σε αρκετά παιδικό κοινό.
Έχει γκάφες, οι ήρωες καρουμπαλιάζουν και βλέπουν αστεράκια, τα αστεία είναι παιδικά και οι χαρακτήρες τρισχαριτωμένοι.
Η πλοκή εξελίσσεται σαν road movie (υπάρχει μέχρι και καταδίωξη) μέχρι να φτάσουν στο μυστήριο χωριό, όπου έπειτα από την αποκάλυψη της νέας φυλής η πλοκή γίνεται προβλέψιμη, ενώ η τελική αναμέτρηση με τον Δρακουμέλ είναι βιαστική και ταιριάζει περισσότερο στα επεισόδια της τηλεοπτικής σειράς.
Ενδιαφέρον παρουσιάζει και το έντονο στοιχείο της θηλυκής παρουσίας - μάλιστα είναι και βασικό μέρος της πλοκής.
Ίσως αυτό δεν είναι τυχαίο μια που το σενάριο συνυπογράφει η Pamela Ribon του Moana – ενός άλλου animation με δυνατή κεντρική ηρωίδα.
Παρόλα αυτά βλέπεται ευχάριστα και τα μικρά παιδιά θα το λατρέψουν.
Το animation είναι πολύ καλό με πανέμορφα χρώματα και χορταστικό στο μάτι.
Οι χαρακτήρες είναι όλοι πολύ ενεργητικοί και βγάζουν γέλιο αν και όχι σε όλες τις σκηνές.
Το soundtrack απαρτίζεται με νεανικά ποπ τραγούδια, ενώ το ελληνικό voice over είναι αρκούντως ικανοποιητικό.
Τα Στρουμφ είναι ελαφρώς εκσυγχρονισμένα (βγάζουν και .. στρουμφοσέλφι) αλλά ο πυρήνας τους παραμένει αυτός που όλοι ξέρουμε από παλιά.
Όσοι έχετε μικρά παιδιά, προτιμήστε το.
Στους κινηματογράφους από 30 Μαρτίου.
Μιχάλης Δαγκλής.
1.jpg)
