Μου το έλεγε η γιαγιά μου «αν δεις αρρενωπό άντρα με πυκνά φρύδια και παχύ μουστάκι που ξαφνικά αρχίζει να χορεύει και να τραγουδάει, τότε βλέπεις ινδική ταινία».
Εντάξει, δε μου το έλεγε αυτό η γιαγιά μου αλλά θα μπορούσε.
Το ινδικό σινεμά είναι τόσο ενεργό τα τελευταία χρόνια, με παραγωγές που κινούνται από δράματα, κωμωδίες μέχρι φαντασίας.
Ειδικά οι εμπορικές ταινίες τους είναι τόσο πληθωρικές σε κινηματογράφηση, κομπάρσους και θέαμα που σε συνδυασμό με το δικό τους προσωπικό στιλ έχουν αποκτήσει μια δική τους ταυτότητα αναγνωρίσιμη πλέον και από τη Δύση.
Μάλιστα το Baahubali: The Beginning καθιερώθηκε σαν τη μεγαλύτερη εισπρακτική επιτυχία τους.
Ένα επικό υπερ-θέαμα που χρειάστηκε 3 χρόνια στην παραγωγή, χιλιάδες κομπάρσους, αμέτρητα κουστούμια, μεγάλα σκηνικά κλπ. το οποίο μάλιστα θα ολοκληρωθεί σε δύο μέρη, με το Baahubali 2: The Conclusion να βρίσκεται στο κατόπι.
Να εξηγηθώ πως η σχέση του γράφοντα με το Ινδικό σινεμά περιορίζεται σε επιλεγμένες ταινίες.
Κατανοώ πως οι χοροί και τα τραγούδια ανήκουν στην κουλτούρα τους αλλά δυσκολεύομαι να τα δεχτώ σε μια κινηματογραφική ταινία.
Αυτό είναι το πρώτο πράγμα που με ενοχλεί.
Το δεύτερο είναι η ποζεριά, η επιδειξιομανία των χαρακτήρων.
Αυτός ο παιδικός σούπερ-ρομαντισμός σε σημείου αφέλειας, με τα slow motion βλέμματα, και την ηρωικότητα του πρωταγωνιστή που προσπαθεί να σώσει την κοπέλα – όλοι πανέμορφοι εν τω μεταξύ.
Οι ταινίες τους παρουσιάζουν την διττή φύση του καλού και του κακού χωρίς γκρίζες ζώνες: οι κακοί είναι απόλυτα κακοί, γελάνε χαιρέκακα κλπ. ενώ οι καλοί τέλειοι, δίχως ελαττώματα.
Έχουμε όμως και ταινίες που αν τα παραβλέψεις αυτά είναι πραγματικά απολαυστικές.
Ειδικά στο είδος της δράσης αρκετοί Ινδοί σκηνοθέτες δείχνουν να έχουν το ταλέντο να τα φέρουν εις πέρας, με έντονο μάλιστα το στοιχείο του εντυπωσιασμού (και δε μιλάω για τις παλιές trash ταινίες τους, που γίνονται viral στο youtube, με τους ήρωες να είναι ουσιαστικά άτρωτοι θεοί).
Μάλιστα τυχαίνει η πιο αγαπημένη μου ινδική ταινία να είναι η μόλις η προηγούμενη του σκηνοθέτη S.S. Rajamouli που έκανε και το Baahubali!
Ο τίτλος της είναι Eega και πρόκειται για μια απολαυστική κωμωδία φαντασίας και δράσης, με μοναδικό και ανεπανάληπτο σενάριο που χρειάζεται άλλο άρθρο για να την αναλύσουμε.
Αναζητήστε την πάντως.
Το Baahubali: The Beginning διαδραματίζεται τον 9ο αιώνα και ξεκινά με μια μητέρα που αφήνει το βρέφος της στις όχθες ενός γιγαντιαίου καταρράκτη για να το γλιτώσει από τους εχθρούς της.
Ένα μωρό που θα γίνει ήρωας και θα τα βάλει με μια αυτοκρατορία.
Σίγουρα την έννοια του ‘εκλεκτού’ την έχουμε ξαναδεί πολλές φορές.
Η ταινία μας δείχνει τον ήρωα να μεγαλώνει, να γίνεται άντρας, να κάνει απίστευτα κατορθώματα, να ερωτεύεται και να πολεμάει ορδές εχθρών.
Φυσικά δεν αναζητάμε ρεαλισμό εδώ.
Ο πρωταγωνιστής είναι κάτι σαν Ηρακλής και η ιστορία ένα επικό παραμύθι.
Τα πάντα συμβαίνουν στον υπερθετικό βαθμό με μια οπτική μεγαλοπρέπειας και δέους.
Όλα όμως οδηγούν σε μια 30λεπτη μάχη με εντυπωσιακές σκηνές, επικό σάουντρακ και χορογραφίες που φέρνουν κάτι σε 300 αλλά και σε βιντεοπαιχνίδι.
Ο S.S. Rajamouli είναι εμπνευσμένος από Lord Of The Rings αλλά εδώ δίνει ένα δικό του προσωπικό στιλ σε μια από τις καλύτερες κινηματογραφικές μάχες που έχουμε δει.
Σε μια τέτοια παραγωγή όμως δεν απουσιάζουν τα προβλήματα.
Κάποιες σκηνές το τραβάνε πάρα πολύ, δεν είναι όλες οι ερμηνείες καλές, ενώ τα εφέ σε πολλά σημεία δείχνουν σαν να έχουν glitch.
Αν το Baahubali: The Beginning είχε καλύτερο μοντάζ, μικρότερη διάρκεια, λιγότερα έως καθόλου τραγούδια και πιο προσεγμένα κάποια σημεία, η ταινία θα απογειωνόταν.
Και πάλι όμως αποτελεί ένα εντυπωσιακό επίτευγμα.
Το sequel θα κυκλοφορήσει τον Απρίλιο στην Ινδία και φυσικά θα κινηθεί στο ίδιο μοτίβο.
Μιχάλης Δαγκλής.
1.jpg)
