Είναι γεγονός ότι σπάνια πια οι ταινίες τρόμου καταφέρνουν να βρουν θέση στις ελληνικές αίθουσες (και όχι μόνο) και μάλιστα σε ευρεία διανομή, με μοναδικές εξαιρέσεις παραγωγές που είτε αποτελούν μέρος κάποιου επιτυχημένου franchise είτε έχουν από πίσω τους κάποιον διάσημο συντελεστή.
Έτσι, δε μπορώ να μη παραδεχτώ ότι μου έκανε μεγάλη εντύπωση όταν είδα στο καλεντάρι της Odeon το The Devil's Candy, ένα μικρό indie horror, που όχι απλά δεν ανήκει σε καμία από τις προαναφερόμενες δύο κατηγορίες, αλλά δεν έρχεται καν κουβαλώντας hype, έχοντας προβληθεί πριν ένα-ενάμισι χρόνο σε μια ντουζίνα φεστιβάλ ταινιών τρόμου χωρίς να κερδίσει κάποιο αξιοσημείωτο βραβείο, και σχεδόν πουθενά στο πλανήτη δε κυκλοφόρησε σε κανονική διανομή.
Πάμε λοιπόν μαζί να δούμε αν όντως υπάρχει αξιόλογη αιτία για το δούμε σε μια σκοτεινή αίθουσα.
Ο Jesse (Ethan Embry, Late Phases το οποίο είδαμε στο 2ο Horrorant Film Festival ΝΥΧΤΕΣ ΤΡΟΜΟΥ το 2015) και η Astrid (Shiri Appleby, Elementary) είναι ένα νεαρό ζευγάρι που παρά τα άσχημα οικονομικά τους, καταφέρνουν επιτέλους να αγοράσουν ένα πανέμορφο αλλά απομονωμένο και με σκοτεινή ιστορία σπίτι στην εξοχή για να ζήσουν μαζί με την έφηβη κόρη τους.
Εκείνος μεταλάς μέχρι το μεδούλι, ταλαντούχος αλλά με ιδιαίτερο ύφος ζωγράφος, που αναγκάζεται να συμβιβαστεί ώστε να βοηθήσει οικονομικά την μεροκαματιάρα γυναίκα του.
Ζουν αρμονικά και αγαπημένα, μέχρι που τους χτυπάει τη πόρτα ένας μυστηριώδης άνδρας που ισχυρίζεται ότι αυτό ήταν το σπίτι του, εκεί όπου σκοτώθηκαν οι γονείς του.
Παρότι τον διώχνουν, αυτό που δε ξέρουν είναι ότι η δύναμη που κυρίευσε εκείνον, έχει αρχίσει να ρίχνει τα πλοκάμια της και στον Jesse, με την κόρη να έχει μπει στο στόχαστρο του ίδιου του Σατανά.
Το The Devil's Candy είναι μια δημιουργία του Τασμανού Sean Byrne, που το 2009 μας είχε δώσει το ενδιαφέρον αλλά προβληματικό θρίλερ The Loved Ones.
Έχοντας πολύχρονη εμπειρία σε shorts και τηλεοπτικά spots, o Byrne δε πέρασε τυχαία σε full feature παραγωγές, κάτι που αποδεικνύει και εδώ, με τη κάμερα να μοιάζει ως προέκταση του χεριού και του ματιού του, ενώ έχοντας και πάλι στο πλάι του τον DP Simon Chapman, το οπτικό αποτέλεσμα είναι εντυπωσιακότατο.
Βρώμικης ομορφιάς πλάνα, προσεγμένη τοποθέτηση και κίνηση της κάμερας, χρωματική παλέτα βγαλμένη από το κίνημα grunge της δεκαετίας του ‘90 και φυσικοί φωτισμοί, σε συνδυασμό με τη εκκωφαντική μουσική υπόκρουσή πλάθουν μία απόλυτα metal αναπαράσταση της κόλασης.
Τα κομπλιμέντα δε σταματούν στα καθαρά τεχνικά στοιχεία του φιλμ, με τον σκηνοθέτη να παίρνει στα χέρια του μια τριπλέτα ηθοποιών (Embry, Appleby και η νεαρή Kiara Glasco) περιορισμένων ικανοτήτων και να τους αποσπά ερμηνείες εξαιρετικής έντασης, τόσο βουβής όσο και στεντόρειας.
Η αναπάντεχη απογοήτευση έρχεται από τον πιο γνωστό εκ των πρωταγωνιστών, τον βραβευμένο με EMMY, Pruitt Taylor Vince (Homefront) στον πιο αναξιοποίητο ρόλο του φιλμ, ενός κακού πιο χάρτινο κι από villain της Marvel, κάτι για το οποίο όμως δεν φταίει άμεσα εκείνος, και κάπου εδώ φτάνουμε και στο μεγάλο αγκάθι της ταινίας.
Σενάριο, ιστορία, πλοκή, όπως και να το πείτε, σε αυτό το τομέα το The Devil's Candy έχει πολύ, μα πάρα πολύ σοβαρά προβλήματα.
Όπως και στη προηγούμενή του ταινία, ο δημιουργός είναι ξεκάθαρο ότι είχε στο μυαλό του ένα κεντρικό σκελετό με δύο-τρεις plot points, και από κει και πέρα το χάος.
Βασισμένος αποκλειστικά στην άρρωστα υποβλητική ατμόσφαιρα και στους καλογραμμένους χαρακτήρες των τριών της οικογένειας, μοιάζει λες και στα μέσα των γυρισμάτων συνειδητοποίησε ότι μόνο αυτά δε του φτάνουν, και άρχισε να πετάει μέσα ασύνδετα στοιχεία, τα οποία το μόνο που κατάφεραν είναι να χαλάσουν ακόμα περισσότερο το γλυκό, με το μοντάζ να είναι ανίκανο να τα εντάξει στο σύνολο.
Η εμπειρία μου έχει διδάξει ότι ταινίες με διάρκεια μικρότερη της μιάμισης ώρας (με εξαίρεση τις παιδικές ταινίες) στη τεράστια πλειοψηφία τους δεν είναι παρά ιστορίες που χωρούν σε 40-60 λεπτά, με τους δημιουργούς να τραβούν από δω κι από κει για να πλησιάσουν τα 90, με το τελικό αποτέλεσμα να καταλήγει ξεχειλωμένο.
Αυτό ακριβώς συνέβη και στα 80 λεπτά του The Devil's Candy, μιας ταινίας που μας δείχνει ακόμα μια φορά το ταλέντο του Sean Byrne πίσω από τη κάμερα, αλλά ταυτόχρονα φωνάζει πως δυο καλές ιδέες δεν αρκούν για μια ολόκληρη ταινία.
Οι avid horror fans πιθανόν να το απολαύσουν λίγο περισσότερο, όμως το casual κοινό μάλλον δε θα χάσει τίποτα αν το προσπεράσει.
Στους κινηματογράφους από 30 Μαρτίου.
Αλέξανδρος Κυριαζής.
