Φορτωμένο με ένα σωρό βραβεία, μεταξύ των οποίων και το Un Certain Regard Award στο φεστιβάλ των Καννών, το Hymyilevä Mies υπήρξε μία από τις κορωνίδες του περασμένου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, το οποίο είχα βάλει κι εγώ στο πρόγραμμά μου, αναμένοντας με ανυπομονησία τη μέρα για να το παρακολουθήσω.
Που να φανταζόμουν ότι θα αποτελούσε τη μεγαλύτερη απογοήτευση ολόκληρης της διοργάνωσης.
Φιλανδία, καλοκαίρι του 1962.
Ο Olli Mäki (Jarkko Lahti) είναι ένας ανερχόμενος ταλαντούχος μποξέρ από τη μικρή πόλη Kokkola, που μέσα σε λίγο διάστημα γίνεται το νέο μεγάλο όνομα του αθλήματος, η ελπίδα μιας ολόκληρης χώρας.
Ο μάνατζέρ του, Elis Ask (Eero Milonoff), κινεί γη και ουρανό και καταφέρνει να φέρει στο Ελσίνκι τον διάσημο Αμερικάνο Davey Moore για έναν αγώνα με τον Mäki, έναν αγώνα που χαρακτηρίστηκε ως το μεγαλύτερο αθλητικό γεγονός στην ιστορία χώρας.
Ο Olli πρέπει όχι απλά να είναι άψογα προετοιμασμένος για το μεγάλο αγώνα που θα του εκτοξεύσει τη φήμη παγκοσμίως, αλλά να τρέξει για να χάσει και αρκετά κιλά ώστε να μπορέσει να αγωνιστεί στη κατηγορία “φτερού”, στην οποία ανήκει ο αντίπαλός του.
Πριν λίγο καιρό όμως, ενώ βρισκόταν καλεσμένος σε ένα γάμο, ο Olli είχε γνωρίσει την όμορφη Raija (Oona Airola) που του έχει πάρει το μυαλό, με τον αγώνα να περνάει σε δεύτερη μοίρα..
Βασισμένο σε πραγματική ιστορία, το Hymyilevä Mies δε μπορώ να μη παραδεχτώ ότι έχει κάνει εξαιρετική δουλειά στην αναπαράσταση της εποχής, με το αυθεντικό ασπρόμαυρο, γεμάτο θόρυβο φιλμ στο οποίο είναι γυρισμένη να προσφέρει μια ανεπανάληπτη αυθεντικότητα, ενώ και μπροστά από τη κάμερα δεν υπάρχει λεπτομέρεια που να μην έχει επιμεληθεί όπως της αξίζει.
Δυστυχώς όμως, ο άπειρος δημιουργός της, Juho Kuosmanen δεν είναι ικανός να διαχειριστεί την αρκετά ενδιαφέρουσα ιστορία.
Έχοντας το ρυθμό αλλά και την υπό του μηδενός συναισθηματικότητα ενός δραματοποιημένου τηλεντοκιμαντέρ, η ταινία το μόνο που καταφέρνει είναι να μας επιτρέψει να ρίξουμε μια κλεφτή ματιά στο σκληρό κόσμο της boxing showbiz της εποχής, ενώ ταυτόχρονα προσπαθεί να μας πείσει μάταια για τον μεγάλο έρωτα του Olli με τη Raija, έναν έρωτα που όχι απλά δεν έχει on-screen χημεία αλλά απλά εγώ δεν κατάφερα να δω ποτέ.
Ίσως κάποιος πιο ρομαντικός δει κάτι που εγώ δε μπόρεσα, όμως το μόνο που άφησε σε μένα το Hymyilevä Mies ήταν ένα πιάσιμο στο χέρι από τις αμέτρητες φορές που κοιτούσα το ρολόι μου αναμένοντας το The End.
Στους κινηματογράφους από 2 Μαρτίου.
Αλέξανδρος Κυριαζής.
1.jpg)
